Rozłożyste dęby czuwają

Nad szemrzącymi wodami Styksu

Słaniając się ciut za nisko

W głębokim ukłonie dla dusz

Podziwiają w ferii barw

Odwagę wymuszoną czasem

Który niestrudzenie zatacza koło

Hebanowa barka się kołysze

I lekko obija ze zmarszczkami o molo

Charon patrzy ciekawskim okiem

Napina rozwątlone wiekami ciało

Przygryza wargę i pyta

Kartą czy gotówką?

Wzdycham – naturą

By choć raz poczuć

Że żyję