Spacerując po piaszczystych plażach.
Wsłuchując się w odgłos fal.
Słyszę jak ich szept powtarza się.
Taka spokojna ta woda wydaje się z oddali.
Nie widać nic poza bekresem granic.
Myślałam, że los nas ocali od utonięcia...

Cichy szept oceanu gładzi twoje uszy.
Czujesz się najlepiej tam.
W oddali jesteś już któryś dzień.
Gdy patrzę w wodę, to widzę w niej odbicie twoich oczu.
Tam gdzie fale i wzburzona woda jest twój dom.
Inni myślą, że to kolejna twoja przygoda.
Ale to twoje życie, cała ta woda.
To z nią wciąż walczysz i ją wciąż kochasz.
Zawsze będzie ważniejsz niż ja.
Szkoda.

Nigdy nie zdołam zapewnić ci tyle adrenaliny co ona.
Nigdy nie będe w stanie z nią rywalizować.
Nawet gdybym mocno pragnęła.
Zawsze będzie ona.
Ona..

Woda odebrała mi twą miłość.
Pochłonęła cię bez reszty.
Zapomniasz, żę wciąż jestem tu i czekam.
Naiwość i nadzieja są moją zgubą.
Bo ile razy można na próbę wystawiać osobę, która kocha.
Niczym przedmiot testować.
Niczym rzecz zakopać?

Myślałam, że los nas ocali od utonięcia...