W lustrz stoi ktoś całkiem inny niż ja.

W lustrze stoi ktoś obcy.

Samej siebie tu brak.

Jest tylko człowieka wrak i w sercu ślad po czymś

Co zapomnieć by chciał?

Niebieski smutne oczy, strach za nimi kryje się.

Mimo to uśmiech z twarzy nie schodzi.

W teatrze życiowym gra.

Za oknem śpi już cała ulica.

Ale, zasnąć nie umie.

Jest serce miłością zatrute.

I rozum, który z sercem nie umie się porozumieć.

W ciszy cichutko łka.

A ta kobieta co stoi w lustrze dalej tam jest i nie wychodzi.

Jej wzrok wlepiony w inne cudze oczy.

Te same, które kiedyś był jej.

Smutek po całym ciele rozlewa się.

Tak bardzo zmieniła się, a to wszystko za sprawą miłości

Której w zasadzie nie ma.

Dała sobie szanse na to, aby dzięki niej mogła być szczęśliwa.

A została z niczym z resztek godności ogarnięta.

Samej siebie nie poznaje.

Odbicie w lustrze już nigdy nie będzie takie same.