Opowiem wam o dziewczynie,
Która często siedzi przy oknie
Podziwiając krople deszczu
Niosące z nieba różnorakie historie.
Czasami spojrzy w dal,
Pozwalając swym oczom zielonym
Przemierzać dalekie strony.
Zawsze milcząca, odizolowana,
Siedzi w szkolnej ławce od wczesnego rana.
Kiedy ktoś ją zauważy, otwiera swe wielkie serce
I oddaje mu wszystko co posiada, choć sama jest w rozterce.
Stopniowo obnaża przed kompanem swoje złote serce,
Które trzyma niczym berło w swojej zimnej ręce.
Towarzysz sprawił że zajęło się ogniem,
A w oczach ślicznotki poczęły jaśnieć pochodnie.
A potem wszystko zgasło.
Nie było jej przyjaciela bo odszedł w dalekie strony,
Pozostawiając dziewczynie jedynie nadgarstek poraniony.
Nie było iskier zdobiących jej oczy,
Jedynie żal jej serce zamroczył.
Zamknęła się w sobie ponownie
Znów spoglądając w okno.
Przecierając tylko czasem twarz
Od łez wilgotną.