Kobiece widmo mroczne, wylewa potajemnie swe łzy ofiarne.
N

ad grobem tego, kto swoim odejściem na wieki odmienił jej karmę.

Płacz kobiety akompaniują  spadające krople deszczu,
Po czym ucichają bezlitośnie pozostawiając biedaczkę w ponurych myśli gąszczu.

Poruszył się też wiatr, nucąc pieśni żałobne i zrzucając z jej jasnej głowy czarną chustę na odchodne.

Schyliła się powoli, by móc ją pochwycić, lecz dusza zmarłego postanowiła wichurę wzniecić.

Apaszka zniknęła w niebios odmęty, podobnie jak jej dawny uśmiech, dziś przybrany w smęty.

Palce jej drgają z żalu, niczym lód zimne,
Kończyny o śmierci dumające, zrzuciły z delikatnej dłoni pozłacaną obrączkę.

Próbowała ją odzyskać, ale bez skutku.
Jedyna pamiątka po ukochanym zniknęła w podziemnej otchłani morderczym schowku.

Wrzuciła tam więc pięknych kwiatów wstążkę
I tak spoglądając na swój dowód małżeństwa,
Zrzekła się przysługującego jej prawa do ziemskiego szczęścia.

Uklękła przy pobliskim,
Głębokim jak możliwie najprzenikliwsze spojrzenie jeziorze,
Ściągając swą długą, aksamitną, czarną suknię
I zagłębiając niczym nimfa w wodne przestworze.

Teraz oboje szybują razem w chmurach
Splatając wieńce kwieciste,
Pląsając po górach,
Recytując z wiatrem ich smutną historię oraz spoglądając wzajemnie w swe oczy szkliste,
Wpatrując się niekiedy w jeziornej  tafli odbicie przezroczyste.