„Tam, gdzie Frodo sobie pije,
Gdzie Nazgul jakąś kobitkę zabije,
W jasnych krzakach Gollum czycha,
I co pięć minut okropnie wzdycha

Nikt nie pragnie tak jak on
Ująć pierścień w swoją dłoń,
Zniknąć z nim razem, pogrążyć się w cieniu,
Spłynąć z historii, niczym rzece Mieniu.

Kiedy w końcu znów mu się uda,
Chowa się w mroku i swe kościste uda,
Żyje ze swym skarbem, ciągle w jego blasku,
Aż tu w końcu Gollum znalazł się w potrzasku.

Smeagolowi dosyć ciężko się żyje,
Mimo czasem jakąś rybkę zabije,
To ile można siedzieć w mroku,
I równie okropnym, żądzy krwi amoku?

Jego skarb mu powoli umyka,
Przez co stwór znów okropnie wzdycha.
Pierścień uciekł, Gollum będzie płakać,
Chociaż może zacznie z Góry Przeznaczenia latać.

Nieświadomie plan w życie wprowadził,
I już leci ku skarbu, który tak gromadził.
Jedno jest pewne. Smeagol zmarł w płomieniach, i na zawsze zostanie już w naszych wspomnieniach."

Gariad