rozjuszone chmury zbierały się nad naszym domem

niczym stado wilków pędzących na spotkanie z ofiarą

wiatr mknął jak huragan miażdżący budynki

a deszcz spadał na ziemię niczym krew starego Uranosa

zamknąłem nas w starym domu

gdzie nie było wyjścia do ludzi

zostaliśmy w odosobnieniu

nie mogąc do nikogo się odezwać

zapaliłem świecie, aby rozjaśniły nam umysły

kiedy błąkaliśmy się w mroku naszych uczuć

zasłoniłem okna, abyś nie widziała kropel

uderzających w szyby jak nasze serca w klatkę

usiadłaś na fotelu, na którym kiedyś leżały porozrzucane ubrania

delikatnymi palcami podnosiłaś leżące na nim jeszcze koszulę

wzdychając z żalem i płacząc, że mnie nie ma tu już

ale ja dalej byłem przy tobie, tylko nie dostrzegałaś mnie

otworzyłaś drzwi, które zamknąłem

wyszłaś na dwór, tnący liście deszcz

otuliłaś się bluzą, szukając natchnienia

i czekałaś tylko na koniec swój

 ~ Rebelandarrow, kwiecień, 2021