biegną sobie przed siebie
nie bacząc na resztę świata
podążają drobnymi ścieżkami
docierając do mrzonek

gubią sens przy czym też siebie
nie rozumieją już świata
wybierają złe ścieżki
obiecują gruszki na wierzbie

brodzą dalej w odmętach wiary
znużeni szukają szczęścia
widzą ser i myślą że to to
ale są w jednym wielkim błędzie

wpadają do kwasowej kadzi
myślą że to mleko z miodem
wypalają się płaszczyznami życia
czekają cierpliwie na śmierć

biegnę też z nimi, cały w czerni
cały w smutku i pustce
podążam za życiem
a dostaję jedynie śmierć

 ~ Rebelandarrow; styczeń, 2024