wierzby urosły tam, gdzie kiedyś stąpaliśmy

obok jesionów powstałych z krwi nieba

ich wiotkie gałęzie kołysały się w rytm naszych kroków

budzą mój lęk, kruszą moje ściany spokoju

filary spokojnego życia upadają jak marmurowe kolumny podczas trzęsienia ziemi

które nawiedziło niebiańską krainę z wiecznym szczęściem

tsunami nienawiści, rozpaczy, rozgoryczenia i złości doszło i do mnie

rozmyło obłudę mojego szczęśliwego, spokojnego życia

weszłaś do mojego życia tak szybko

że nie mogłem zauważyć tego momentu

zmieniłaś je diametralnie

stając się spalającą się szybko gwiazdą

stare topole płaczące nad naszym losem

były świadkami przeżyć naszych

obgadywały nas, delikatnie świszcząc na wietrze

a echo ich głosów niosło się dalej

jaśniałaś na skale, na drzewie

a ja tkwiłem w tym cieniu

jednak byłaś dla mnie cudem

stworzenie boskie, które opuściłem

podziwiałem ciebie, kiedy twój blask wypalał mi moje oczy i spojrzenie

stałem się kompletnie ślepy, błądzący w mrokach życia

bez ciebie nie mogę być taki jak kiedyś

straciłem me oczy, straciłem i ciebie

 ~ Rebelandarrow; kwiecień, 2021