nazywam biurkiem przedmiot stojący przede mną

dębowe i solidne, wykute przez sam czas

jego jestestwo jest takie jak innych rzeczy

próchnieje i zmienia się w pył, by go wyrzucić

bycie jest trudną rzeczą, tak niedosięgalną

szkiełko człowieka nie dostrzeże jego trudów

wśród starych drzew nie znajdziemy dobrego drewna

zardzewiałe szprychy koła czasu pękają

ślepca oko nie widzi zórz polarnych wśród nas

na niebie brak tysiąca śpiewających ptaków

wszystko co było stało się jedynym drzewem

nazywam ten dąb stojący przed domem moim

otchłanią pamięci, czarną dziurą nas wszystkich

 ~ Rebelandarrow; lipiec, 2024