Nie wiem, gdzie się znajduję
Widzę jedynie otaczające mnie ściany ciemności
Przepasane wstęgami światłości
Udekorowane słodkim trelem ptaków

Chyba nigdy tutaj nie byłam
Okolica wydaje się jakaś obca
Odległa i martwa, lecz
Przyjazna

Nie mam pojęcia, którędy iść
Błądzę w tym labiryncie
Beznadziei i sztucznego piękna
Z drobnym światełkiem zaufania

Wydawało mi się, że wiem dokąd zmierzam
Że stopy niosą mnie dokładnie tam,
Gdzie chciałabym się znaleźć
Do miejsca zwanego domem

Nie umiem go jednak odnaleźć
Chyba rozproszyło się w przestrzeni w postaci kurzu
Drobinek materii i tego cudnego ciepła
Które ogrzewa moją duszę

To mój jedyny przewodnik
Samotne światło w tunelu
I to nieuzasadnione przekonanie
Że trafię wprost do raju

Nie myśl, proszę
Nie myśl, na litość boską
Powtarzam sobie jak mantrę
Nie każde światło jest tym ostatnim

Nie każda łza bierze swój początek z rozpaczy