Zagnieździł mi się tuż pod sercem
Drobny, bezbronny, aspirujący do wielkich czynów

Zaszył się w gąszczu silnie oplatających mięsień
Naczyń wieńcowych

Skradł i pierwsze i ostatnie tchnienie,
Przejmując w mig całe moje życie

Wyznaczył koniec i początek
Zagrzmiał w posady i odwrócił bieg wydarzeń

Swą kruchą sylwetką wbił się, zakołował
Przejął połacie umysłu, rozległych ścieżek pamięci

Potęgą nakreślił nowy odcień
Nową paletę emocji dnia codziennego

A teraz, kiedy już się zmaterializował
Kiedy mogę utulić go w swych ramionach

Teraz właśnie wiem, jak szkodliwe jest jego istnienie
Wcześniej już miałam tę świadomość

Jednak...
Kiedy dopiero się rozwijał, bagatelizowałam zagrożenie

Nie myślałam o krzywych spojrzeniach
Karcących komentarzach

Nie myślałam o tych, którzy zaczną
Przejmować się moim losem

To jedynie ulotny byt
Krucha, nierealna istotna

Zaledwie narastający w podbrzuszu
Niepokój, co mąci myśli

Swym szarym rozgardiaszem
I życie me w proch zamienia