~Oliwia~

Od 50 minut biegałam po plaży szukając Adriana. Wreszcie zmęczona zatrzymałam się.

-Co ja w ogóle robię? Szukam wśród tysięcy ludzi jednego chłopaka, którego znam zaledwie jeden dzień, tylko po to żeby oddać mu siedem złotych? Jestem jakaś nie normalna -pomyślałam.

I wtedy przyjemną stał on. We własnej osobie.

-Cześć Oliwka - uśmiechnął się.

-Adrian? Co ty tu robisz? Szukałam cię od 50 minut!

-Dopiero przyszedłem. Ale miło, że mnie szukałaś - nie przestawał się uśmiechać -Pewnie jesteś zmęczona? Może usiądziemy? - spytał, a następnie rozłożył koc.

Usiadłam i popatrzyłam na chłopaka, który właśnie wyjmował z plecaka butelkę wody.

-Checesz się napić?

-Chętnie. Dziękuję. Ratujesz mi życie. Wybiegłam z domu kompletnie bez niczego.

-Właśnie widzę - powiedział i zarzucił mi swoją koszulkę na głowę.

-Hej! Co robisz? - spytałam lekko zdenerwowana, kiedy koszulka przykryła mi oczy.

-Osłaniam twoją głowę, żeby cię słońce nie przegrzało - powiedział rozbiawiony.

-Spóźniłeś się. Najwyraźniej już mnie przegrało skoro przez 50 minut biegłam po całej plaży próbując znaleźć chłopaka, którego znam zaledwie jeden dzień.

Adrian roześmiał się.

-Powiedziałam to na głos?

-Tak -odparł wciąż rozbawiony Adrian.

-O nie - powiedziałam i zrobiłam się cała czerwona.

-Widzę, że chyba przygrzało cię jeszcze bardziej- znów się roześmiał widząc moją czerwoną twarz.

-Bardzo śmieszne... - i poczerwieniałam jeszcze bardziej.

Adrian uspokoił się i powiedział:

-Napewno miałaś jakiś bardzo ważny powód, żeby mnie szukać skoro wybiegłaś z domu bez niczego i szukałaś mnie przez 50 minut.

-No tak! Całkiem zapomniałam! Miałam ci przecież oddać te siedem złotych. Proszę - wyciągnęłam z kieszeni pieniądze - Moje rodzeństwo je zabrało. Kiedyś ich zatłukę za to wszytko co mi robią.

-Oni nie zabrali tej kasy. Ja dałem Leonowi te 7 złotych.

-Co?! Oddałeś im pieniądze?

-Oliwka, powtórzę jeszcze raz. Postawiłem ci te dwa lody i nie chcę zwrotu pieniędzy, dlatego oddałem kasę twojemu bratu.

-A już mówiłam, że nie przyjmuje takich prezentów i że chcę oddać ci te 7 złotych. Więc weź je!

-Nie. To twoja kasa.

-Wcale nie. To ty zapłaciłeś za lody, więc weź swoją kasę.

-Naprawdę chcesz się ze mną teraz kłócić? Lepiej chodźmy na molo - powiedział wziął rzeczy i ruszył w stronę budowli.

-Ale...

-Idziesz czy nie? -zawołał.

-Eh... -westchnęłam i pobiegłam za nim.

~Kamila~

-Nie ma jej już od dobrych czterech godzin - powiedziała zdenerwowana Alicja krążąc wokół mnie - Skoro jeszcze nie wróciła do domu i nie ma jej też z rodzicami na plaży to gdzie jest?

-Nie potrzebnie się denerwujesz. Może zaraz wróci?

-No, ale co ona robiła tyle czasu?

-Nie wiem. Może kogoś poznała? Może jakieś koleżanki w jej wieku. Może poszły się przejść, zagadały się i Oliwka zapomniała o Bożym świecie.

Moja siostra przystanęła i zastanowiła się.

-A co jeśli nie? Co jeśli się zgubiła? Albo ktoś ją porwał? - powiedziała i znów zaczęła krążyć wokół mnie.

-Wątpię by się zgubiła... I napewno jej nikt nie porwał. To nie jest mała dziewczynka.

-No nie wiem... Gdyby chociaż wzięła telefon... Ale nie! I nawet nie raczy pożyczyć od kogoś telefonu i zadzwonić do nas!

-Uspokój się siostro. To szkodzi twojemu dziecku. I przestań tak krążyć wokół mnie.

-Nie mogę... Mam złe przeczucia...

-Wiesz co? Przesiadłabym się, ale karmię Emilkę. Więc proszę usiądź na kanapie i się uspokój. A co do twoich złych przeczuć... One nigdy się nie sprawdzają - uśmiechnęłam się.

-A co jeśli tym razem się sprawdzą?

-Alicja! - spróbowałam przywołać moją bliźniaczkę do porządku - Czy ty koniecznie chcesz urodzić dziecko w ósmym miesiącu?

-Nie, ale...

-No to się uspokój.

I wtedy usłyszałyśmy trzaśnięcie drzwiami.

-To ona! - ucieszyła się Alicja.

-A nie mówiłam, że zaraz wróci?

-Cześć kochanie! Już wróciłem!

-Michael? No nie! -moja siostra najwyraźniej nie była zadowolona.

Wyczuwając niezadowolenie, mąż mojej siostry natychmiast przybiegł na górę.

-Alicja czy wszytko w porządku? Nie cieszysz się, że wróciłem?

-Nie.

Szwagier spojrzał na mnie zdziwiony.

-Czy to jest normalny objaw w ciąży?

-Emmm... Chyba tak... Po prostu Alicja spodziewała się Oliwki.

-A... Coś się stało?

-Nie - powiedziałam, ale moja siostra w tym samym momencie powiedziła ,,tak".

-To w końcu tak czy nie?

-Tak!

-Nie!

-No dziewczyny. Zdecydujecie się w końcu.

-Oliwka się zgubiła! Nie ma jej od czterech godzin!

-Nie zgubiła się, tylko jeszcze nie wróciła. Mówiłam twojej żonie, żeby się nie denerwowała, bo pewnie poznała jakieś koleżanki i dlatego jej jeszcze nie ma, ale ona wciąż chodzi wokół mnie i wymyśla co mogło się stać.

-Kochanie, Kamila ma rację. Powinnaś się uspokoić. Nerwy szkodzą naszej córeczce.

-Nie uspokoję się dopóki Oliwka tu nie przyjdzie! Michael idziemy!

-Ale gdzie? I po co?

-No do miasta szukać Oliwki!

-Ale kochanie... Powinnaś odpoczywać, a nie biegać po mieście...

-Lekarz mówił, że powinnam dużo spacerować, więc ten spacer nie zaszkodzi - powiedziała uśmiechając się i zaczęła schodzić po schodach.

Parsknęłam śmiechem. Michael patrzył na mnie zdziwiony, a na następnie dodał:

-Im bliżej dziewiątego miesiąca tym bardziej robi się nerwowa...

-Słyszałam to! -krzyknęła Alicja- Idziesz czy mam sama iść?

-Już idę kochanie!

Moja siostra wraz z Michaelem wyszła z domu, a ja powiedziałam do Emilki:

-Masz szalone wójtostwo moja droga. Zobaczymy czy twoja kuzynka będzie tak samo szalona jak oni.

Emilka uśmiechnęła się słodko. Odczytałam to jako: myślę, że tak.

~Oliwka~

Od kilku godzin spacerowałam sobie z Adrianem ścieżką dla pieszych obok drogi rowerowej wzdłuż wybrzeża, podziwiając od czasu do czasu przyrodę.
-Bardzo tu ładnie - powiedziałam, kiedy zatrzymaliśmy się na pewnym ładnym, drewnianym mostku.

(tak wygląda mostek, ale chyba jeszcze przed remontem. W tle widać wodę i drzewa niestety w jesieni. Przykro mi,  ale nie znałam lepszego zdjęcia, a uwierzcie, że latem jest tam pięknie! :-D )

(zdjęcie od drugiej strony)

-Tak. Zawsze kiedy tu jestem na wakacjach to myślę o mojej mamie...

-O mamie? Dlaczego nie przychodzisz tu razem z nią?

Chłopak przez chwilę nic nie mówił.

-Bo...moja mama nie żyje. Zachorowała i zmarła, gdy miałem pięć lat.

-Przykro mi- powiedziałam po dłuższej chwili -Wiesz... Ja...

-Tak?

-O matko! Zapomniałam! - zaczęłam szukać przeszukiwać kieszenie.

- O czym?

-Która jest godzina?

-18.45. Powiesz mi o co chodzi?

-O nie... Pewnie wszyscy się o mnie martwią! Bo wybiegłam z domu i nikomu nie powiedziałam gdzie idę! A nie mam telefonu.

-Jeśli chcesz możesz zadzwonić z mojego.

-Nie mogę. Nie znam żadnego numeru na pamięć - powiedziałam smutna -Musimy wracać. To znaczy ja muszę - poprawiłam się szybko, żeby Adrian nie myślał, że musi iść ze mną.

-Pójdę z tobą - uśmiechnął się -Nie znasz drogi.

-Przecież tu idzie się cały czas obok drogi rowerowej i dojdzie się do miasta. Nie musisz iść ze mną.

-I tak pójdę. Bo jeszcze ktoś cię porwie - znów się uśmiechnął.

Popatrzyłam na niego jak na idiotę.

-Nie jestem małą dziewczynką... -burknęłam.

-Nie, ale jesteś ładną dziewczyną, której ktoś mógłby coś zrobić.

Przystanęłam. Odebrało mi mowę. Adrian powiedział, że jestem ładna?!

-Coś nie tak? -spytał odwracają się.

-Eeeeee nie. Po prostu twoje argumenty są słabe. Jest tysiąc innych dziewczyn ładniejszych ode mnie...

-Ładniejszych, ale nie tak opiekuńczych i dobrych jak ty - uśmiechnął się zawadiacko.

Po raz kolejny tego dnia na mojej twarzy pojawiły się rumieńce.

-Twoje policzki przybrały kolor pięknego różu. Ładnie ci tak.

-Przestań! Wkurzasz mnie wiesz?

-Tak? To dlaczego na twojej twarzy są dwa śliczne rumieńce?

-Adrian! Wykorzystujesz to, że powiedziałam ci, że jestem wrażliwa!

-To twoja dobra cecha. Nie uważasz?

-Nie kiedy znajdujesz się w pobliżu. Mówiłam ci, że czasami nie znoszę mojego rodzeństwa?

-Mówiłaś. A ja odpowiedziałem ci, że jednak ich kochasz i troszczysz się o nich.

-Właśnie. Ale teraz zmieniłam zdanie. Wolę ich towarzystwo 100 razy bardziej niż twoje. Nawet gdyby mieli mnie denerwować 24 godziny na dobę.

-Wątpię byś wytrzymała z nimi 24 godziny na dobę.

-Przecież ja z nimi mieszkam!

-Ale nie siedzisz z nimi cały czas. W ciągu roku szkolnego od rana każde z was jest w szkole, potem przychodzisz, robisz lekcje i dopiero potem się z nimi bawisz.

-Może i masz rację, ale ja czuję się jakby oni byli wszędzie tam gdzie ja.

-Bo zawsze są z tobą sercem.

Tak rozmawialiśmy, aż doszliśmy do domu moich sióstr.

-A więc to tutaj mieszkasz...

-O nie! Po co tu ze mną przyszedłeś? Teraz wiesz gdzie mieszkam! - wcale mi się to nie podobało.

-To dobrze- uśmiechnął się -To dom twojej...

-Moich sióstr. Pamiętasz Alicję? Wtedy gdy po nas przyszła do Zielonej Budki?

-Tak.

-No to, to jest jej dom i Kamili. Obie mieszkają na stałe w Kołobrzegu.

-Dlaczego są tak daleko od rodziny?

-Alicja potrzebowała jodu, gdy zaszła w ciążę, więc wyprowadziła się nad morze, a za nią pojechała Kamila, bo one nie potrafią bez siebie żyć.

-To tak jak ty bez swojego młodszego rodzeństwa. Idź już domu. Już 21.30. Dobranoc - powiedział, pocałował mnie w policzek i odszedł.

Przez chwilę stałam oszołomiona. Weszłam cicho do domu myśląc, że nikt mnie nie zauważy. Nie chciałam afery, a w dodatku moje policzki znów były różowe.

-A o której to się do domu wraca moja panno?- spytała mama stając w korytarzu.

-Olwika? To wreszcie jesteś! Nawet nie wiesz ile mi nerwów zeżarłaś! -przytuliła mnie Alicja.

-Dlaczego nie zadzwoniłaś? - spytała Kamila.

-Bo nie pamiętam numeru na pamięć...

-A tyle razy ci o tym mówiłam! - powiedziała zła mama. Była cała roztrzęsiona -Gdzie ty w ogóle byłaś?

-No... Ja...

-Oliwka!!! -moje rodzeństwo rzuciło się aby mnie uściskać -Gdzie ty byłaś?

-A wy czemu jeszcze nie śpicie?- spytała mama.

-Bo martwiliśmy się o Oliwkę - odparł Leon.

-Przepraszam was. Nie chciałam was tak zmartwić- z oczu pociekły mi łzy.

Mama przytuliła mnie.

-Już dobrze, ale następnym razem mów nam gdzie idziesz.

-Dobrze mamo - powiedziałam i jeszcze mocniej ją przytuliłam.

--------------------------------------
Napisałam kolejny rozdział! :-D
Kto się cieszy??? Trochę długa wyszła ta część, ale mam nadzieję że dotrwaliście do końca (1553 słowa -chyba rekord :-D). Właściwie nie planowałam takiego dłuuugiego rozdziału, ale tak wyszło. Mam nadzieję, że się podobało i że zostawicie po sobie ślad w postaci gwiazdki i komentarza :)
Co raz bliżej do świąt i dni wolnych, więc może niedługo pojawi się kolejny rozdział z jakiejś książki.

P. S. Piszcie w komentarzach z którego opowiadania teraz chcecie kolejną część :)