Rozdział przetłumaczony przez @wikaczek @Victoria_Wilson7

Lucille's POV

-Jest dobrze... - mówię Axelowi, który klęczy przy mnie, gdy ja siedzę na drewnianej ławce. Axel wygląda na  zdesperowanego i nie opuszcza mnie na krok.

-Przepraszam, powinienem był ciebie szukać. Myślałem, że bawiłaś się z innymi dziewczynami. Nie wiedziałem ...

-Wszytko w porządku, to nie twoja wina, Ax- tłumaczę  z uśmiechem.

-Wiem, ale...

-Nie ma żadnego ale, wszystko jest w porządku.

Chwytam go za rękę i ściskam.

-Lucille, powinnaś jechać do domu. To skręcona kostka, a jeśli się nią nie zajmiesz, opuchlizna może się powiększyć - mówi Cecilia po spryskaniu mojej kostki środkiem chłodzącym.

-Tak! Totalnie się zgadzam, zabiorę cię do domu- powiedział Axel szybko zrywając się z miejsca.

- Nie, nie chcę psuć wam wyjazdu - mówię.

-Nie obchodzi mnie to, Lucille. Musisz o siebie zadbać a inni to zrozumieją.

-Ax...

- Zabiorę ją z powrotem - wtrącił nagle Ethan.

Wszyscy odwróciliśmy się w jego kierunku nieco zaskoczeni.

- To przyjaciele twoi i Cecilii, prawdopodobnie dużo dla was zaplanowali - kontynuuje Ethan.

Po prostu patrzę na Ethana. Nie wiem co powiedzieć. Ostatnią rzeczą, którą chciałam zrobić, jest zostanie sam na sam z Ethanem.

- Nie, Lucille jest moją dziewczyną, zajmę się nią- Axel utrzymuje się w obronie.

Nie chciałam się zgodzić  na towarzystwo Ethana, ale miał rację. Nie chciałam zrujnować zabawy wszystkim innym, zwłaszcza Axelowi. To moja wina, że ​​działałam głupio, uciekając do lasu, nawet jeśli było ciemno. Nie chciałam, żeby Ethan mnie zabrał, ale naprawdę musiałam zregenerować kostkę.

- Mogę po prostu wezwać Ubera czy coś? - zaproponowałam.

- Jak to zrobisz? Wątpię, czy Uber tutaj przyjedzie, w szczególności, że jest słaby zasięg- mówi Alex.

Wzdycham. Jest to bardziej skomplikowane niż myślałam.

- Ma rację! Axel, pozwól żeby Ethan ją zawiózł  i upewnił się, że jest bezpieczna - Cecilia wreszcie kończy rozmowę.

Axel nie chce się zgodzić. Waha się nad puszczeniem mnie z nim, wzdycha ciężko i zgadza się.

- Dobrze, zadbaj o nią, Ethanie. To będzie dwukrotnie dziś wieczorem. - powiedział nieszczęśliwie Axel.

Axel podchodzi do samochodu Ethana i usadza mnie na siedzeniu w samochodzie.

- Jeśli nie pozwolisz sobie bym cię zawiózł, to chyba nie mam wyboru tylko zapytać Ethana. Wrócę za dwa dni- powiedział dobitnie.

-Będzie dobrze. Dziękuję. Ciesz się resztą czasu ze swoimi przyjaciółmi. Pewnie długo się z nimi nie zobaczysz.

Pocałowałam jego w policzek. On mnie przytulił i ucałował moje czoło przed zamknięciem drzwi. Ethan podszedł od strony kierowcy i wszedł do środka. Włączył silnik i ruszył. Macham do Axela i Cecilii. Ich sylwetki powoli stają się coraz mniejsza. Wyprostowałam się i zerknęłam na Ethana. On jest skupiony  na ciemnej drodze. Odwracam wzrok i zaglądam przez okno.

W samochodzie panuje cisza.

-Przykro mi - Ethan przełamuje lody, gdy znów jesteśmy w mieście.

Patrzę na niego przez chwilę, ale nic nie mówię. Odwracam się i opieram głowę o szybę.

- Nie powinienem na ciebie krzyczeć.

Wciąż nie odpowiadam. Dlaczego wydaje się, że nawet wtedy, gdy staram się zignorować i go unikać,  wszystko, co robię, kończy się patrzeniem na niego jeszcze bardziej? Widzę w lusterku jego odbicie i jak na mnie zerka. Odwraca się, gdy zdaje sobie sprawę, że nie chcę na niego patrzeć. Docieramy do miejscowego szpitala. Odpinam pas i otwieram drzwi.  Ethan szybko wychodzi w tym samym czasie i biegnie na moją stronę auta. Wyciąga rękę, ale ignoruje to. Wstaję, żeby się wydostać, ale przypadkiem wywarłam nacisk na moją skręconą kostkę. Syknęłam cicho przez przeszywający ból. Ethan złapał mnie w idealnym momencie, zanim upadłabym na chodnik.

-Nie próbuj tak jej nadwyrężać. Nie zamierzam cię skrzywdzić, Luce - szepcze Ethan.

Wchodzimy do szpitala, gdzie lekarze mają opatrzyć moją kostkę.

- Powinna teraz dać radę iść. Dopilnuj, aby nie obciążała nogi, a szybko dojdzie do siebie- powiedział doktor Ethanowi.

— Masz szczęście, że masz takiego chłopaka jak on — zwrócił się do mnie.

— On nie jest...

— Dziękuję — przerwał mi Ethan, ze swoim bezczelnym uśmiechem na twarzy. Podał rękę lekarzowi, który po chwili wyszedł z sali.

— Powiedział, że masz duże szczęście, mając takiego chłopaka jak ja. Muszę się z tym zgodzić - zaśmiał się Ethan.

Wywróciłam oczami i  już miałam zeskoczyć z wysokiego siedzenia, gdy Ethan stanął przede mną zatrzymując mnie.

- Miałaś nie wywierać żadnej presji na kostce.

Otoczył ramionami moją talię, a ja jego ramiona. Lekko uniósł mnie z siedzenia i wciąż kurczliwie mnie trzymając wyszedł ze szpitala. Nie mogłam się temu sprzeciwić ze względu na moją nogę.

Wróciliśmy do samochodu i pojechaliśmy do mojego mieszkania. Zaparkował samochód i podbiegł do drzwi po mojej stronie, aby je otworzyć, lecz wyprzedziłam go i zrobiłam to samodzielnie.

- Mogę iść stąd sama — powiedziałam.

- Pozwól mi po prostu — podszedł do mnie i ponownie chciał wziąć mnie na ręce, lecz w porę się odsunęłam.

- Powiedziałam, że mogę zrobić to sama — krzyknęłam na niego.

Zaskoczony moim nagłym wybuchem, wziął krok do tyłu.

Zrobiło mi się przykro, zachowałam się podle, ale musiałam, zanim stałoby się coś czego nie chciałam. Zatopiłam się w jego słodyczy. Tęskniłam za nim i chciałam go ponownie. Zapomniałam nawet o przyczynie swojego wyjazdu. Zanim stało się cokolwiek co miałam na myśli, zignorowałam jego zaskoczony wyraz twarzy i uciekłam od niego wzrokiem.

— Dlaczego się tak zachowujesz, Luce? Nie ma tu nikogo oprócz mnie i ciebie! — krzyknął za mną, a ja bezgłośnie kontynuowałam swoją przechadzkę.

- Oh, wiem! To wszystko dlatego, że nadal mnie kochasz tylko jesteś z Axel'em, tak? — zapytał.

Jego słowa sprawiły, że na chwilę się zatrzymałam. Przygryzłam swoje wargi i powstrzymałam się od odpowiedzi. Usłyszałam jego kroki za sobą, ale moje stopy jakby przykleiły się do podłoża. Nie mogłam się ruszyć i to nie dlatego, że mam skręconą kostkę. Powoli zwróciłam się do niego.

— Dlaczego po prostu nie odejdziesz, Ethan?

— Dlaczego  ciągle każesz mi iść?

— Przestań mi zadawać te głupie pytania!

— Więc na nie odpowiedz, do cholery!

W pewnej chwili przestałam myśleć. Krzyknęłam bez zastanowienia:

— Bo boję się że będę znowu za tobą tęsknić idioto!

Zawiesił się i był oniemiały.

Moja twarz zrobiła się czerwona, a oczy mokre. Co ja powiedziałam? Zamknęłam oczy i łzy zaczęły spływać po mojej twarzy.

— Co powiedziałaś? — spytał cicho.

— Nic... — wzięłam głęboki oddech, otworzyłam oczy i odwróciłam się.

— Nie, wyraźnie powiedziałaś, że boisz się stracić mnie ponownie.

— Skoro tak usłyszałeś, to po co pytasz? — zapytałam pod nosem.

— Więc tęsknisz za mną...

— Nienawidzę cię. Dlaczego miałabym za tobą tęsknić?

— Tęsknisz za mną...

— Nie chcę za tobą tęsknić... Przestań robić wszystko, żeby tak się stało... — niemal wyszeptałam ostatnie zdanie.

Zrobił krok do przodu i położył dłonie na moich policzkach.

— Nie... Nie zamierzam przestać. Będę robić wszystko, żebyś tęskniła za mną tak, jak ja za tobą. Tęsknij za mną, Luce... Wiem że to jest w porządku.

Oboje na siebie spojrzeliśmy. Chwycił delikatnie za błąkający się kosmyk włosów i zarzucił go z dala od mojej twarzy. Stałam tak i nie mogłam się ruszyć. Pochylił się i przybliżył swoje usta do moich. Spojrzał ponownie w moje oczy, a następnie mnie pocałował. Na początku nie odwzajemniłam pocałunku, ale powoli moje usta zaczęły idealnie współgrać z jego.

To jest to, czego się obawiałam. To jest to, czego obawiałam się najbardziej, gdy zobaczyłam go po roku.

_______________________________

Tym razem rozdział przetłumaczony nie przeze mnie!
Jak wrażenia po rozdziale?