Pomoc przy rozdziale jula8911

Lucille's POV

-Wow, naprawdę lubisz jedzenie w tym miejscu -mówi do mnie Axel z rozbawioną twarzą.

-Hmm?- pytam, patrząc z nad mojego talerza. Axel siedzi naprzeciwko mnie z uśmiechem na twarzy.

-Ten makaron wygląda naprawdę dobrze- mówi.

Spoglądam na swój talerz i zdaję sobie sprawę, że już ponad połowę swojego makaronu zdążyłam pochłonąć, a minęła zaledwie minuta, odkąd przynieśli nam jedzenie. Axel zabrał mnie do włoskiej restauracji w pobliżu naszej szkoły po zakończeniu zajęć. Powoli odłożyłam widelec i wytarłam usta serwetką, zdając sobie sprawę, jak szybko zjadłam.

-Przepraszam, dzisiaj nie jadłam lunchu.

-Możesz zjeść jeszcze moje. Wszystko w porządku?- mówi, przesuwając swój talerz w moją stronę.

Oczywiście, że nie. Nic nie jest w porządku.

Przytakuję.

- Tak, trochę jestem przytłoczona stażem, a teraz jeszcze szkołą, znowu zaczęły się wykłady.

- Cóż, nie stresuj się, cokolwiek to jest, dasz sobie radę.

Uśmiecha się do mnie.

-Pamiętasz, kiedy po raz pierwszy przyszliśmy razem w to miejsca?

Odpowiadam skinieniem głowy.

- Tak- mówię.

-Boże, byłem tak zdenerwowany, że ​​bałem się, że mnie nie polubisz - chichocze.

Patrzę na niego, gdy mówi i ten dzień znów wraca do moich wspomnień.

Axel i ja przyszliśmy dokładnie do tej włoskiej restauracji na naszą pierwszą wspólną randkę. Siedzieliśmy razem na lekcji historii. Najpierw ze mną rozmawiał. Był taki słodki i naprawdę pomógł mi uczyć tego wszystkiego, ponieważ cóż, słabo szło mi zapamiętywanie dat. Wiem, że nie chodziło tylko o historię, ale nie byłam nim zainteresowana. Axel i ja tylko rozmawialiśmy na zajęciach, aż pewnego dnia poprosił mnie, abym spędzała z nim wolny czas. Nie myślałam o nawiązaniu kolejnego związku po wydarzeniach między mną a Ethanem, ale z Axelem ... Czułam się dobrze. Uświadomił mi, że nadal zasługuję na szczęście. Był dla mnie taki dobry i nadal taki jest ... więc dlaczego nie czuje się tak szczęśliwa, jak powinnam?

Opuszczam swoje myśli i wracam do słuchania Axela.

... a potem tak głośno parsknęłaś, naprawdę nie mogłem przestać się śmiać tej nocy.

Kontynuował z tak szczęśliwym uśmiechem, nie mogłam już dłużej tego słuchać znając prawdę. Czuję się winna. Jestem okropną osobą, która ukrywa przed nim tajemnice. Musiałam mu to wyznać. Musiał wiedzieć. Teraz.

Odetchnęłam.

-Axel.

-Tak?- spytał zaskoczony.

Biorę głęboki oddech. Mięśnie w brzuchu spięły się i znów poczułam, że robi mi się niedobrze.

-Ja--

Nie rób tego, powiedział głos w mojej głowie. Jeszcze nie. Nie teraz.

Patrzę na uśmiechniętą twarz Axela. Wyglądał teraz na tak szczęśliwego. Nie mogłam mu tego zrobić. Nie mogłam zniszczyć jego uśmiechu, który był taki szczery i szczęśliwy, który był ze mną przez cały czas. Byłam też zbyt wystraszona. Ledwo dowiedziałam się o tym dziecku. Może to zbyt wcześnie, aby powiedzieć prawdę.

- Jestem po prostu szczęśliwa, że mogliśmy znowu razem spędzić czas, mam wrażenie, że nie mieliśmy tego od dłuższego czasu,- mówię z uśmiechem.

Po prostu się uśmiecha i łapie mnie za rękę.

-Ja też jestem szczęśliwy, czas, który spędzam z tobą, jest wszystkim, czego naprawdę potrzebuję- mówi.

Nerwowo się uśmiecham.

Odwracam wzrok od niego. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy, wiedząc, że go okłamuję. Zrobiłam coś złego w moim poprzednim życiu. Sytuacja, w której się znajdowałam, ja między Axelem a Ethanem, była jak kara.

Co ja robię? Nie chciałem skrzywdzić Axela, ale jest już za późno.

Ethan's POV

Przebrałem się w swoje normalne ciuchy w szatni drużynowej razem z resztą chłopaków. Dzisiaj był krótki trening, ponieważ trener czuł, że potrzebujemy odpoczynku. Też to czułem. Moja głowa była wypełniona tylko myślami o znalezieniu prawdy dla Lucille. Ledwo mogłem spać. Przemyślałem wszystkie możliwe sposoby udowodnienia Lucille, że to, co wydarzyło się tej nocy w Chicago, nie miało miejsca.

- Stary, reszta drużyny wybiera się w weekend na drinka, dołączasz się?- Nick powiedział, podchodząc do mnie, wyrywając mnie z moich myśli. Rozejrzałem się dookoła i zdałem sobie sprawę, że wszyscy już się przebrali i tylko ja i Nick zostaliśmy.

-Tak, tak, pewnie- mówię wkładając mój strój do szafki i pakując resztę rzeczy do torby.

-Fajnie, zgadamy się pózniej - klepnął mnie w ramie i odwrócił się z zamiarem wyjścia z szatni, ale przed tym jak wyszedł przypomniało mi się coś z nocy w Chicago. Nick był tamtej nocy z Biancą w Chicago. Musi coś wiedzieć. Mógłby mi pomóc znaleźć prawdę i udowodnić Lucille o tym, co naprawdę się stało.

-Poczekaj, Nick- zatrzymuję go.

-Co jest stary?- odwraca się.

- Mogę cię o coś spytać?

-Pewnie.

-Cóż, Chodzi o Biancę.

-Tak, a co z nią?

- Spotykacie się , prawda?

Przechyla nieco głowę zaskoczony pytaniem.

-Można to tak nazwać, dlaczego pytasz?

-Ja tylko---

Nie byłem pewien, jak to sformułować. Patrzę na podłogę, żeby szybko zebrać myśli.

Nick patrzy na mnie z zakłopotaniem.

- Bo pamiętasz ten bankiet, który odbył w Chicago po naszej pierwszej dużej wygranej?

-Tak, pamiętam, to była dobra noc, to właśnie tam spotkałem Biancę.

- Cóż, czy coś się wydarzyło między tobą a Biancą tej pierwszej nocy?

Uśmiecha się.

-Oczywiście. Jak myślisz, dlaczego jesteśmy razem?- zachichotał

-No dobra, tak, a tamtej nocy ... co ze mną? Byłem pijany, prawda?

- Cholernie pijany, zarzygałeś wszystkie moje ubrania, musiałem iść do twojego pokoju by się przebrać, bo zgubiłem klucz do swojego.

I wszystko stało się jasne. W końcu składałem to do kupy. Taka była prawda. Teraz wystarczy to udowodnić. Lucille nigdy mi nie uwierzy, chyba że ja to zrobię. Potrzebuję Biancę, żeby jej to przyznała.

-Więc ... zostałeś w moim pokoju?

-Tak, naprawdę byłeś sponiewierany tej nocy. Ciągle powtarzałeś: "Gdzie jest Lucille? Gdzie jest moja kochana, Lucille?" Musisz zrozumieć, że trzeba upić tych, którzy są nowi.

-Tej nocy ... ty i Bianca zrobiliście to w moim pokoju i byłeś w moich ubraniach?- Dopytałem.

-Prawdopodobnie odleciałeś w saloniku, nie wiem stary. Dlaczego tak nagle pytasz?

-Nic takiego, po prostu w końcu wszystko zaczyna mieć sens, dzięki za pomoc stary, do zobaczenia jutro.

Łapię za moją torbę i wybiegam z szatni z przyklejonym uśmiechem do twarzy.

Przebiegam przez ulicę i jestem tak podekscytowany, że zapominam sprawdzić czy ktoś nie nadjeżdża. W oddali widzę pojawiające się jasne światło jadące w moim kierunku. Moje ciało zamarło. Wiem, że samochód nie zdąży zatrzymać się na czas. Próbuję uciec i zejść mu z drogi, ale nie jestem na tyle szybki. Samochód zderza się z moim ciałem. Upadam na ziemię i jedyne co czuję to przeszywający ból. Obraz zaczyna się rozmazywać i wszystko powoli zachodzi czernią...

Nie ... jeszcze nie. Muszę odzyskać Lucille.

_______________________________

Mam nieco smutną wiadomość, ponieważ autorka znowu wstrzymała dalsze pisanie książki i jest to na razie ostatni rozdział. Mam nadzieję, że w krótkim czasie będzie to kontynuować, ponieważ sama jestem ciekawa jak potoczą się losy naszych bohaterów.

Więc jak na razie, trzymamy kciuki za Ethana, żeby nic poważnego mu się nie stało