Po wyjściu Harry'ego postanowiłam ubrać się w normalne ubrania i pójść na spacer. Tym razem zamierzałam iść na tę polanę, o której opowiadał brunet. Przebrałam się w biały, szeroki sweter, zwykłe czarne spodnie, a włosy związałam w koka. Na dole ubrałam płaszcz i buty, a następnie wyszłam z domu. Schowałam ręce do kiszeni, ponieważ na dworze panował okropnie zimy wiatr. Szłam powoli leśną ścieżką, aczkolwiek nigdy nie byłam dobra z geografii i po przejściu paru metrów, zgubiłam się. Nie nadawałam się do przechadzek po lesie, nawet najmniejszym. Wyjęłam telefon z kieszeni, bojąc się, że nie będę miała zasięgu. Jakie bardzo byłam szczęśliwa, kiedy okazało się, iż posiadałam jedną kreskę. Wybrałam numer zielonookiego i czekałam może z trzy sygnały.

- Kochanie, zaraz mam rozprawę.

- Och, w takim razie nie będę przeszkadzać.

- Coś się stało? - wydęłam wargi, kłócąc się ze sobą czy powiedzieć mu prawdę. Było mi głupio, gdyż stracenie drogi w tak małym lesie było wręcz niemożliwe, a jednak.

- Zgubiłam się.

- Zgubiłaś? Gdzie?

- W lesie.

- Tym obok naszego domu? - potwierdziłam, a on wyłącznie zaśmiał się do słuchawki. - Kochanie, tego nawet lasem nie można nazwać. To niemożliwe, abyś się tak zapodziała.

- No widać nie znasz moich możliwości.

- Dobra, opisz mi otoczenie.

- Drzewa, trawa, grzyby. - odpowiedziałam, bo przecież jak mogłaby wyglądać okolica? To był las, do cholery.

- No to ci nie pomogę, skarbie.

- Dzięki. Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. - ponownie usłyszałam jego śmiech, który wywołał na mojej twarzy uśmiech, aczkolwiek chwilę potem zorientowałam się, że będę tu gniła, aż nie przyjedzie. 

- Spróbuj samej iść tak jak szłaś do przodu. Jeśli się nie uda to do mnie zadzwoń, a przyjadę, dobrze?

- Dobra. - westchnęłam, rozłączając się. Rozejrzałam się dookoła siebie i stawiałam wolne kroki drogą, którą teoretycznie tu przyszłam.

Po godzinie tłuczenia się, wpadania w pajęczyny, potknięć i innych cholerstw, nareszcie udało mi się wrócić na ścieżkę oraz wrócenie na parcelę. Wysłałam wiadomość Styles'owi, że sobie poradziłam, a on mi odpisał, iż po godzinie to wielki sukces.

Będąc w domu, przygotowałam obiad, który składał się z piersi kurczaka, piure z brokułów, ponieważ Harry kupił ich naprawdę dużo i małych marchewek.

- Wróciłem, podróżniczko.

- To nie jest śmieszne.

- Trochę jest. - dostałam całusa w ramię, podczas gdy ja mieszałam w garnku. Nałożyłam mu na talerz wszystkiego po trochu, a za to otrzymałam buziaka w policzek.

- Emmo?

- Tak?

- To zostanie między nami, prawda?

- Oczywiście, nikomu bym tego nie powiedziała. - uspokoiłam go i dokończyłam swój posiłek. Zjedliśmy go w ciszy, ale tym razem przyjemnej. Po posiłku postanowiliśmy obejrzeć film. Ciągle oglądaliśmy jakieś filmy, lecz raczej żadnemu z nas to nie przeszkadzało. Usiadłam z waflami i miską popcornu bokiem do oparcia kanapy, a Harry znalazł swoje miejsce za moimi plecami.

- Dasz mi wafelka?

- Proszę. - podałam mu, a on zaskoczony odebrał ode mnie opakowanie z karmelową przyjemnością.

- Tak po prostu?

- Bo się rozmyślę. Harry, to łaskocze. - powiedziałam, kiedy zaczął jeździć swoich nosem po moim odsłoniętym ramieniu. Złożył delikatny pocałunek na mojej szyi i w końcu podkradł parę ziaren kukurydzy. 

- Moja podróżniczka. Jak mogłaś się zgubić?

- Przestań, najwidoczniej mogłam. - odłożyłam miskę na stolik i odwróciłam się do niego przodem. Przesunęłam się na jego kolana, a ręce zarzuciłam na jego kark. Pokręcił głową, chyba wciąż nie dowierzając, że tego dokonałam. Wzruszyłam ramionami i pozwoliłam, żeby nachylając się, pocałował mnie. Po pewnym czasie pociągnął mnie za sobą, gdy położył się na plecach. Siedząc na mnie, złączałam nasze usta, a potem je rozłączałam i tak ciągle. 

- Czy naprawdę nie mogę spędzić jednego dnia z tobą, bez kłopotów? - wnerwiony wstał z kanapy, gdyż ktoś dzwonił dzwonkiem do drzwi. Poszłam za nim i stanęłam za jego osobą. - Tak?

- Harry, przyniosłam ci papiery, które niedawno dostaliśmy do kancelarii. - nie mogło to zaczekać? - pytałam siebie, bo nie byłam zachwycona przerwaniem nam miłego wydarzenia. 

- W porządku, chodź do gabinetu. - była to dokładnie ta sama kobieta, która była tutaj dwa dni temu i eksponowała swoje nogi na jego biurku.

- To jest twoja asystentka? - szepnęłam, patrząc jak znika za rogiem.

- Jesteś zazdrosna?

- Nie, oczywiście, że nie. - bąknęłam, patrząc mu w oczy. Szczerze to sama nie wiedziałam czy byłam, jednak nie miałam zamiaru się do tego przyznać. Uśmiechnął się złośliwie i ruszył za nią.

- Postaram się, żeby trwało to jak najkrócej.

- Nie śpiesz się. 

✫✫✫✫✫✫✫✫