No, jeśli cokolwiek wywołało jakieś zaskoczenie na twarzy Hughesa w Paryżu, to było to miejsce mojego zamieszkania. Zmieszał się, kiedy taksówka podjechała pod apartamentowiec.

– TU mieszkasz? – spytał zdziwiony.

– Tak się złożyło – odparłam skromnie.

Kiedy jednak podeszłam do windy, Alex spanikował.

– Nie pojadę tym czymś – wskazał na dźwig osobowy, pochodzący z lat osiemdziesiątych, ale przecież regularnie konserwowany.

– A jak chcesz się dostać na dwudzieste piętro?

– Po schodach. Pokażesz mi, którędy mam iść?

– Ty mówisz serio? – Zrozumiałam.

– Serio.

– Tamta klatka schodowa. – Wskazałam mu drzwi. Jak na paranoika miał dziwne podejście do bezpieczeństwa. Korytarze i wejścia do wind były monitorowane. Klatka schodowa już niekoniecznie. Ale jego sprawa. Najwyżej kiedyś go tam znajdą...

Oczywiście, Alex poszedł schodami, a ja musiałam czekać na windę z dwiema walizkami. Jakoś jednak dałam radę. Kiedy dotarłam na dwudzieste piętro, pan magik stał sobie przed drzwiami windy i nie wyglądał nawet na zmęczonego. A może on jednak umie się teleportować? To dopiero jest niesprawiedliwość! Ja, taszcząc tylko dwie walizki z windy, byłam już spocona jak szczur.

Otworzyłam drzwi mojego apartamentu i zaprosiłam pana wyględnego do środka, a potem zamknęłam za nim.

– Tu mieszkasz? – powtórzył wcześniejsze pytanie.

– Tak.

– To twoje mieszkanie?

– Nie.

– Wynajem pewnie kosztuje fortunę? Stąd kredyt?

– Nie.

– Odpowiesz mi pełnym zdaniem?

– A po co? To prywatne pytania, szefie.

– Czy to mieszkanie należy do twojego obecnego lub byłego faceta? – drążył dalej.

– Nie.

– Gaëlle! – Widać było, że się frustrował.

– Słucham, Alexandrze? – spytałam przesłodzonym tonem.

– To ważne ze względów bezpieczeństwa.

Przewróciłam oczami na te bzdury.

– Nieprawda. Po prostu jesteś ciekawski. Ale ja nie wiem, czy mogę ci zaufać, więc pozwól, że na razie nie będę ci opowiadała całego swojego życia.

– Ale ja muszę wiedzieć – upierał się.

– Nie czujesz się ze mną bezpieczny? – spytałam, ustawiając się tak, żeby Olga miała dobry widok z kamery na jego twarz. Na pewno już domyśliła się, kto to.

– Ja po prostu – podrapał się za uchem – muszę kontrolować otoczenie.

– I poświęciłeś się tak, że przyleciałeś ze mną rejsowym samolotem? – niedowierzałam.

– Zależało mi, żebyś się zgodziła.

– Więc zaufaj mi, że tutaj nic ci nie grozi. A jutro wrócisz swoim samolotem do Cannes, a stamtąd do domu. To tylko jedna noc w nowym miejscu.

Gadałam do niego jak do dziecka, złapałam się na tym, że miałam ochotę po przytulić i poklepać po plecach. To nie było normalne. O dziwo, Alex się rozluźnił.

– Masz coś do jedzenia? Umieram z głodu – oznajmił, kierując się do mojej kuchni.

Nigdy nie przyzwyczaję się do jego ekspansywności – pomyślałam, ale poszłam za nim.

– Nie było mnie w domu przez kilka dni. Mam tylko suchy prowiant. Ale jak chcesz, to zamówię nam coś z dowozem. Może być?

– A to pewne?

– Jem w tej restauracji od lat, nigdy mnie nie otruli – zakpiłam.

– Dobrze, to poproszę cokolwiek, byle szybko.

– Było biegać po schodach? – zaśmiałam się, bo nie miałam innego wytłumaczenia dla jego nagłego głodu.

– Po treningu zawsze jestem głodny – odparł lakonicznie.

Okej, czyli bieganie po schodach to rodzaj treningu – zrozumiałam. To by wyjaśniało jego nogi i tyłek. Było na czym oko zawiesić.

– Ryż, makaron czy frytki?

– Ryż.

– Mięso, ryby czy wegan?

– Mięso i warzywa. Ryb nie znoszę. – Zrobił minę dzieciaka, któremu proponuje się coś niesmacznego.

– Okej. – Wyjęłam telefon i wybrałam numer restauracji na dole, ale zatrzymałam się po chwili. Przecież oni znali mnie pod innym nazwiskiem. Po zastanowieniu wybrałam inny numer. Tam chodziłam rzadziej i nigdy nie zamawiałam do domu, więc była szansa, że nie skojarzą adresu z nazwiskiem. – Halo, dzień dobry – weszłam w słowo pracownikowi, który się przedstawiał. – Poproszę risotto bolognese i z krewetkami.

– Razem? – zdziwił się pracownik restauracji. Chyba jakiś nowy.

– Nie, dwie porcje. Osobno z mięsem, osobno z krewetkami. – Siłą woli powstrzymałam parsknięcie. – I oba z dowozem na rue de Javel. Tour Espace deux mille – dodałam.

– A. – Pracownik restauracji zwiesił się na chwilę i chyba coś notował. – Powtarzam. Jedno risotto bolognese i jedno z krewetkami. Dowóz na rue de Javel. Razem pięćdziesiąt cztery euro. Płatność gotówką, czekiem czy kartą?

– Kartą.

– Proszę zaczekać. – Kasjer wystukał coś w komputerze. – Imię i nazwisko właściciela karty?

– Gaëlle Morvan. M-O-R-V-A N – przeliterowałam, bo to zwykle było konieczne.

– Data ważności karty?

– Lipiec dwa tysiące dwadzieścia pięć.

– Oké, Madame. Jeszcze ostatnie cztery cyfry i kod weryfikacyjny.

Podałam mu wszystkie dane i po chwili dostałam powiadomienie o potwierdzeniu płatności internetowej na kwotę 54 euro i kod SMS do tego potwierdzenia.

– Może mi pani podać kod?

– Tak. – Podałam mu sześć cyfr z SMS-a.

– Dziękuję. Zamówienie jest w trakcie realizacji. Proszę spodziewać się dostawy w ciągu godziny.

Chłopak się rozłączył.

– Kiedy będzie jedzenie?

– Za godzinę.

– Naprawdę nie masz w domu nic?

– Czekaj.

W lodówce był tylko jeden jogurt. Podałam mu go. Pochłonął go od razu. W zamrażarce znalazłam paczkę bułek do odpiekania. Szału to nie robiło, ale było szybko i na ciepło. Wrzuciłam wszystkie cztery do piekarnika.

– Jestem tak głodny, że mógłbym je zjeść mrożone – zażartował sobie Alex.

– Poczekaj jednak dziesięć minut. Będą lepsze. Jadłeś coś w ogóle dzisiaj?

– Nie zdążyłem zjeść obiadu przez ciebie – wyjaśnił.

– Przeze mnie???

– Tak. Jak Max mi powiedział, że nie chcesz przyjechać i ze mną zjeść, wkurzyłem się i postanowiłem złapać cię na lotnisku.

– Max nie wspomniał nic o obiedzie. Powiedział, że chcesz ze mną porozmawiać. A jak to się stało, że zdecydowałeś się jednak polecieć tym samym samolotem?

– Kierowca mi powiedział o tobie i Maxie.

I znowu wyglądał jak obrażony chłopczyk. Boże daj mi siłę – poprosiłam w duchu, bo byłam już pewna, że prędzej czy później po prostu mu wleję, a wtedy na pewno mnie zwolni. I będę sama galerować* na ten kredyt.

– Nie ma takiego pojęcia jak „ja i Max" – uświadomiłam mu. – Po pierwsze, ledwo się znamy, a po drugie, jeśli mamy razem pracować... dla ciebie, to najgorszy z możliwych pomysłów. Lubię Maxa, mam nadzieję że ze wzajemnością, ale jasno postawiłam sprawę. Żadnych romansów w pracy. – Alex miał bardzo dziwną minę, więc pośpieszyłam z wyjaśnieniem. – Wiem, jak to dla ciebie niepojęte, ale taki jest mój warunek pracy dla ciebie. Mam w nosie, co robisz z pozostałymi asystentkami czy innymi kobietami, które dla ciebie pracują. Ja jestem nietykalna dla ciebie i twoich ludzi. Czy to jasne?

– Jasne – odpowiedziały jego usta. Karmelowe oczy mówiły jednak zupełnie co innego.

Trudno. To nie mój problem.

Jeśli wcześniej zastanawiałam się, co potencjalnie może być nie tak z Alexandrem Hughesem, teraz, kiedy poznałam go osobiście, miałam jeszcze więcej pytań, a odpowiedzi wcale się nie pojawiły. Najbliższe dwanaście miesięcy miały być dla mnie czasem poszukiwania odpowiedzi. Jeśli kiedykolwiek pozwoli mi je znaleźć.

----

* Nieprzetumaczalne inaczej, bardzo nadużywane francuskie słowo galérer. Tak, od galer właśnie. 

Miłego popołudnia :-) Ja dziś galeruję w pracy ;-) I znowu za dwie...