pogrubione - lucas

normalne - sam[antha]

---

poniedziałek, 23 października 2017
08:53

---

— dzień dobry, samantho.

— hej, lucas. jak to robisz, że z samego rana jesteś taki radosny?

— wyczuwam sarkazm.

— jest poniedziałkowy poranek, podaj mi jeden powód, dlaczego mam nie być sarkastyczna.

— rozmawiam z tobą?

— chyba się nada.

— chyba?

— mhm...

— obudziłem cię?

— nie, po prostu nadal nie jestem do końca przytomna.

— samantha, to nie ty musiałaś wstawać o szóstej po imprezowaniu do pierwszej.

— dlaczego nie zostałam zaproszona? to mogłaby być dobra wymówka, żeby nie iść do szkoły.

— zaprosiłbym cię, ale uświadomiłem sobie, że przyszłabyś tylko po to, by potem nie iść do szkoły.

— przejrzałeś mnie, cholera.

— jesteś przewidywalna, skarbie.

— czy ty właśnie nazwałeś mnie skarbem?

— uch, co? nie? chyba nie?

— lucasie jade zumannie! definitywnie nazwałeś mnie skarbem!

— cicho, bądź ciszej!

— tato! gilbert blythe właśnie nazwał mnie skarbem!

— samantha! o mój boże.

— mówi, że to urocze. masz coś przeciwko temu, że powiedziałam to tacie?

— muszę zrobić na nim dobre wrażenie.

— a co, myślisz o byciu moim chłopakiem czy coś?

— ... może.

— jesteś strasznym flirciarzem. gilbert nieźle cię uczy.

— a może to ja uczę gilberta?

— szczerze w to wątpię.

— hej!

— głuptas. w każdym razie, idę już do szkoły. dzięki za polepszenie mojego poniedziałku o dziesięć procent.

— tylko tyle? dziesięć procent?

— dobra. pięćdziesiąt procent.

— lepiej.

samantha zakończyła połączenie.