pogrubione - lucas

normalne - sam[antha]

---

piątek, 20 października 2017
22:34

---

— hej, dodzwoniłeś się-

— amybeth nie chce ćwiczyć naszej ceny pocałunku.

— jaki to ma związek ze mną?

— chciałem zapytać, czy mogę poćwiczyć z tobą.

— ew.

— warto było spróbować.

— słuchaj, lucas. naprawdę nie powinieneś dzwonić do mnie, kiedy pracuję.

— nie mogę zadzwonić do ciebie, kiedy nie pracujesz, bo robisz to od 17:30 do 23:00.

— chyba naprawdę nie możemy porozmawiać.

— dasz mi swój numer?

— nie ufam ci.

— dobra. czyli już nigdy nie porozmawiamy?

— nie powiedziałam, że nie możesz tutaj dzwonić, tylko że nie powinieneś.

— nie chcę, żebyś przeze mnie straciła pracę.

— lucas, to rodzinna firma. jeśli będę rozmawiała z tobą, zamiast z klientem, to najwyżej dostanę szlaban.

— cóż, rozmawiasz ze mną zamiast z klientem?

— nie, zazwyczaj się rozłączam, kiedy ktoś dzwoni.

— więc—

— mówiąc o innych klientach, właśnie dzwoni. poczekaj.

— okej.

☁

— wybacz, już wróciłam.

— hej, nie martw się. szczerze mówiąc, to lubię po prostu z tobą rozmawiać.

— amybeth poszła?

— tak, wyszła, gdy cię nie było. była zmęczona. jutro zaczynamy z samego rana.

— brzmi fajnie.

— tak! szczerze mówiąc, to nadal wydaje się snem.

— zawsze chciałeś być aktorem?

— od zawsze w czymś grałem, ale nigdy nie chciałem być aktorem na pełny etat. tak właściwie to moim marzeniem jest zostać uzdrowicielem duchowym.

— wow, to brzmi niesamowicie. nigdy nawet nie myślałam o czymś takim.

— kim chcesz zostać?

— szczerze mówiąc to nie mam pojęcia. zawsze uwielbiałam plany filmowe, więc myślałam o byciu reżyserem albo robieniem czegoś za kulisami. uwielbiam też pisać.

— piszesz?

— mhm.

— fikcję czy nie?

— oba. piszę opowiadania w wolnym czasie i okazjonalnie artykuły do gazet.

— wow, to imponujące.

— dzięki.

— w jakim czasie są pisane twoje opowiadania?

— w każdym. dodaję do nich trochę romansu. nieudolnie próbuję też pisać dystopię. ostatnio próbowałam też XIX wieku.

— naprawdę chciałbym je kiedyś przeczytać.

— haha, nie ma mowy. wstyd mi. nie wierzę, że ci to mówię.

— przestań, to urocze.

— zamknij się.

— tylko stwierdzam fakty.

— muszę już iść, weganinie. może następnym razem, kiedy zadzwonisz, to coś zamówisz.

— postaram się.

restauracja rodziny cook zakończyła rozmowę.