Przepraszam za zamieszanie z częścią, ale Wattpad robi mi z nią problem. Nie mogę jej ustawić i wyświetla się ona dwukrotnie.

Dla wyja­śnie­nia Kimi­chi­bur­ger to po pro­stu Korea x USA. Shipy z Koreą mają ten­den­cję do tego, że ich nazwy są idio­tyczne.

Jak wia­domo za dużo fluf­fów to nie zdrowo. Jesz­cze zęby Wam się zepsują od sło­dze­nia.

A na nadmiar cukru najlep­sze jest wpół histo­ryczne AU. Akcja dzieje się w USA w latach sie­dem­dzie­sią­tych.

Bar, do któ­rego wszedł Alfred, nie wyglą­dał zachę­ca­jąco. Wręcz odpy­chał go, samym wido­kiem brud­nych sto­łów, nie­do­my­tych szkla­nek. I wszech­obec­nym smro­dem taniego alko­holu.

Co się zresztą dzi­wić? To miej­sce sły­nęło z tego, że było tanie, a jego klien­tami byli głów­nie bez­domni. Ewen­tu­al­nie boga­cze szu­ka­jący taniej roz­rywki.

To miej­sce było przez wielu iro­nicz­nie nazy­wane naj­tań­szym bur­de­lem Flo­rydy. Za zale­d­wie kilka dola­rów można speł­nić swoje rzą­dzę. A ktoś chętny do nawet naj­dziw­niej­szej fan­ta­zji zawsze się znaj­dzie.

W końcu duma koń­czy się tam, gdzie zaczyna głód.

Jones usiadł przy wol­nym sto­liku i roz­glą­dał się nie­pew­nie na boki. Część miejsc była zajęta. Jedni klienci spali na bla­tach, inni jedli lub pili. Ogó­łem widać, że miej­sce nie nale­żało do naj­przy­jem­niej­szych.

A co Alfreda cią­gnęło do taki pla­có­wek? Miał w końcu dwa­dzie­ścia lat, pocho­dził z dobrej rodziny. Był stu­den­tem, ale ni­gdy nie narze­kał na ilość gotówki.

Wła­ści­wie cią­gnęła go tu cie­ka­wość, chciał wie­dzieć, jak wygląda świat, poza tą znaną przez niego normą. Życie za tym mar­gi­ne­sem, który nakre­śliło spo­łe­czeń­stwo.

Dla­tego rów­nież zapi­sał się na psy­cho­lo­gię, chciał bli­żej poznać wnę­trze ludzi, by łatwiej mu było im poma­gać. A tu chciał w swo­jej przy­szłej pracy magi­ster­skiej napi­sać o psy­chice ludzi „cho­rych”*1*, któ­rzy tu przy­cho­dzą.

Ame­ry­ka­nin roz­glą­dał się, za kimś, kto wyglą­dał na cie­ka­wego, osobą, która ma resztkę czło­wie­czeń­stwa. Bo ludz­kie cechy łatwo zani­kają.

Uwagę Jonesa zwró­cił młody chło­pak, który wszedł do baru. Miał na sobie zabru­dzoną skó­rzaną kurtkę, ciemne wytarte jeansy, zno­szone trampki i jakiś zapla­miona T-shirt. Wyglą­dał młodo, Alfred nie był pewien czy to przez to, że był Azjatą.

Chło­pak usiadł dwa sto­liki dalej, ale gdy poczuł na sobie spoj­rze­nie Alfreda, pod­szedł do niego i usiadł obok, nie pyta­jąc o zgodę.

Jones zawsty­dził się, ale nie prze­szka­dzało mu to w dal­szym wpa­try­wa­niu się w Azjatę. Po chwili Ame­ry­ka­nin odwa­żył się zapy­tać:

– Ile masz lat?

Chło­pak prze­wró­cił brą­zo­wymi oczami i odparł z nutką iro­nii:

– Zależy. Chcesz się pie­przyć czy jesteś z poli­cji?

– Ani jedno, ani dru­gie.

Azjata zmarsz­czył brwi.

– Mam szes­na­ście – rzu­cił.

Jones uśmiech­nął się miło i zapy­tał:

– Zapłacę Ci, jeśli mi odpo­wiesz na kilka pytań.

Chło­pak spoj­rzał na niego ze zdzi­wie­niem i zapy­tał:

– Ile dasz?

– Jak odpo­wiedz mi na wszyst­kie pyta­nia to stówę.

Azjata wstał z miej­sca i tylko rzu­cił:

– To gdzie mam Ci poopo­wia­dać.

Alfred roze­śmiał się i wstał z miej­sca, pro­wa­dząc chło­paka do swo­jego miesz­ka­nia. Azjata nie ode­zwał się, tylko badał go wzro­kiem. Kiedy weszli na klatkę scho­dową, Jones czuł, że kilka sąsia­dek bacz­nie się mu przy­gląda, ale igno­ro­wał to. Otwo­rzył zamknięte na klucz drzwi i wpu­ścił chło­paka.

– Chcesz coś do picia?

– Her­batę, jeśli można – mruk­nął nie­pew­nie.

Ame­ry­ka­nin wska­zał mu krze­sło przy nie­wiel­kim sto­liku w kuchni. Sam usiadł naprze­ciw.

– Więc jak masz na imię?

Azjata obda­rzył go nie­zbyt miłym spoj­rze­niem i rzu­cił:

– Po co Ci moje imię?

– Stwier­dzi­łem, że lepiej się będzie roz­ma­wiać…

– I tak w roz­mo­wie nie uży­jemy imion. Chyba inne pyta­nia od tego chcia­łeś zadać.

Jones wes­tchnął, dziw­nie się czuł z otwartą świa­domością, że naprawdę zde­cy­do­wał się z kimś z takiego towa­rzy­stwa poga­dać.

– Chcia­łem wie­dzieć, jak skoń­czy­łeś na ulicy?

Azjata zagryzł wargę i mruk­nął:

– Zasko­czy­łeś mnie… Myśla­łem, że to była wymówka, a tu zechcesz się zaba­wić w inny spo­sób. Coś jest z Tobą nie tak?

– Nie wiem. Po pro­stu chce na stu­dia, zro­bić pracę o psy­chice…

Chło­pak mu prze­rwał:

– Jesteś na psy­cho­lo­gii… To wiele wyja­śnia.

Ame­ry­ka­nin zaru­mie­nił się i się­gnął po notat­nik.

– Więc może zaczniemy od pro­stego pyta­nia. Kiedy dowie­dzia­łeś się o swo­jej hm…

– Cho­ro­bie? Tak chcia­łeś to ująć. Wiem chyba od czte­rech lat. Moim kole­gom zaczęło prze­cho­dzić to zda­nie, że dziew­czyny są "ble”. A mi wcale nie zaczęły się podo­bać.

Alfred zapi­sał to szybko w note­sie.

– Od kiedy nie miesz­kasz w domu?

– To będą dwa mie­siące. Wtedy poca­ło­wa­łem kolegę i musia­łem odejść.

Alfred zmarsz­czył brwi i popra­wił oku­lary:

– A ten kolega?

– Powie­dział, że to ja go zmu­si­łem. Chyba dalej mieszka sobie w domu.

Jones odło­żył dłu­go­pis i zer­k­nął na chło­paka.

– Twoi rodzice to zro­bili? Nie mieli pro­blemu z tym?

– Mieli, ale więk­szość miesz­kań­ców się dowie­działa. Zaczęły się plotki, wyty­ka­nie pal­cami. Nawet moje rodzeń­stwo zaczęło na tym cier­pieć. I sam powie­dzia­łem rodzi­com, żeby wybrali to, co lep­sze. Nie chcieli. Więc sam odsze­dłem.

Alfred poki­wał głową i zapy­tał:

– Nie masz kon­taktu z rodziną?

– Nie. Tylko mój star­szy brat mnie szuka.

Chło­pak się­gnął do kie­szeni brud­nej kurtki i wycią­gnął kawa­łek papieru. Obró­cił go do Ame­ry­ka­nina, w ten zauwa­żył, że były na nim dwie osoby. Chło­pak przed nim i zapewne jego brat. Miał on dłuż­sze włosy zwią­zane w kucyk i sze­roki uśmiech.

Jego gość scho­wał zdję­cie do kie­szeni jak naj­cen­niej­szy skarb.

– Wiem, że będzie źle, gdyby mnie zna­lazł. A z dru­giej strony chciał­bym się z nim spo­tkać. Zoba­czyć go ostatni raz.

– Czemu ostatni? – zapy­tał Ame­ry­ka­nin.

Azjata odwró­cił ner­wowo wzrok:

– Wiem, że będzie ze mną coraz gorzej. Boję się, że kie­dyś tra­fię na złą osobę i ona zrobi mi coś złego.

Alfred zmarsz­czył brwi i nie­pew­nie rzu­cił:

– Przez te dwa mie­siące… Tra­fi­łeś na kogoś złego?

– Nie. Pie­nią­dze skoń­czyły mi się tydzień temu. Jesz­cze z nikim nie spa­łem. Nic nie robi­łem. Boję się.

Jones poczuł się zaszo­ko­wany, nie spo­dzie­wał się cze­goś takiego, po śmia­ło­ści chło­paka dzi­siaj ina­czej go oce­nił.

– Dla­czego pod­szedłeś do mnie z taką hardą miną?

– Myśla­łem, że tak jest lepiej. Nie wyglą­da­łeś na złą osobę i stwier­dzi­łem, że lepiej ktoś taki niż jakiś stary dziad. A i tak potrze­bo­wa­łem pie­nię­dzy.

Jones spo­glą­dał na zawsty­dzo­nego chło­paka.

– Spra­wi­łeś wra­że­nie pew­nego sie­bie.

– Uda­wa­łem. Wola­łem, byś uznał to za coś nor­mal­nego. Nie wie­dział­byś. Ja miał­bym to za sobą.

– Skoro się tego oba­wiasz, to czemu chcesz, to zro­bić?

– Bo prę­dzej czy póź­niej nie będę miał wyj­ścia. I wolał­bym zro­bić to z kimś zno­śnym.

Alfred wpa­try­wał się w chło­paka. I w myślach stwier­dził, że tam­ten zasłu­gi­wał, choćby na wybór z kim zrobi coś takiego.

– Chciał­byś to zro­bić ze mną?

– Wyda­jesz się po pro­stu miły. I mam wra­że­nie, że nie będzie źle.

Jones wpa­try­wał się w chło­paka. I roz­my­ślał, łatwiej mu będzie pojąć tę cho­robę, jeśli sam ją pozna z bli­ska. Robi to w celach nauko­wych.

– Dodam Ci jesz­cze stówę.

Chło­pak poki­wał głową i wstał, by po chwili usiąść na kola­nach Alfreda. Robił to zaru­mie­niony, nie­pewny i miał cią­gle w gło­wie myśl, czy to ma sens.

Wolał to zro­bić tak niż potem cier­pieć, że jego pierw­szy raz był bar­dzo zły. Alfred uło­żył dłoń na policzku Azjaty. I z uśmie­chem prze­je­chał pal­cami po jego rysach twa­rzy.

Szes­na­sto­la­tek przy­mknął oczy. Czuł się źle. Ale prze­cież powi­nien przy­wyk­nąć. Jest chory. To jego nie­wy­le­czalna cho­roba, za którą zapłaci.

Gdyby był nor­malny, nie musiałby tego robić – powta­rzał w gło­wie, czu­jąc obrzy­dze­nie do samego sie­bie.

* * *

Rano Ame­ry­ka­nin obu­dził się ze świa­domością, że wczo­raj­szy dzień był zły. Jones ubrał na nos oku­lary i prze­tarł oczy. W jego łóżku nie było chło­paka. Była tylko plama, dowód wczo­raj.

Alfred zer­k­nął na szafkę nocną, na któ­rej leżał notes z zapi­sa­nymi sło­wami:

”Dzię­kuję za przy­sługę. Miło było Cię poznać.

Im Yong Soo”

Alfred zmarsz­czył brwi. Chciał poznać prawdę o mar­gi­ne­sie spo­łe­czeń­stwa. Poznał. Chciał dać komuś war­temu uwagi pie­nią­dze, by pomóc. Pomógł.

Więc czemu czuł się źle? Prze­cież był zdrowy. A to było tylko w celach nauko­wych.

*1* Do końca lat sie­dem­dzie­sią­tych homo­sek­su­alizm wid­niał na liście cho­rób.

Swoją drogą zna­le­zie­nie arty­kułu w inter­ne­cie po pol­sku o homo­sek­su­alizmie to praw­dziwe wyzwa­nie. Tra­fi­łam na strony, które po dziś dzień twier­dzą, że to cho­roba. I nawet są tam podane spo­soby lecze­nia…

No i swoją drogą odkry­łam, jak wiele dobrych ksią­żek o homo­sek­su­alizmie nie prze­tłu­ma­czono. Zro­bi­łam sobie listę, zapi­sałam w fol­de­rze o nazwie ”Jak się nauczę angiel­skiego lepiej”.