Po raz kolejny muszę pogra­tu­lo­wać kre­atyw­no­ści w zama­wia­niu. Tak więc oto kolejny ship, o któ­rym wcze­śniej nie wie­dzia­łam dla LinsyCat

Finlandia z uśmie­chem na ustach posta­no­wił umi­lić wszyst­kim spo­tka­nie mię­dzy­na­ro­dowe. Stwier­dził, że cie­pła her­batka z rumem powinna zachę­cić całe towa­rzy­stwo do bez­kon­flik­to­wego roz­wią­za­nia pro­blemu.

Jed­nak wyszło o wiele gorzej, niż Tino mógłby przy­pusz­czać. Väi­nämöi­nen zauwa­żył, że coś złego się dzieje w chwili, gdy kilka osób po wypi­ciu her­batki zaczęło padać na zie­mię.

Prócz niego kilka osób rów­nież to zauwa­żyły. Jed­nak naj­gwał­tow­niej zare­ago­wał Lukas, który z tru­dem opie­ra­jąc się o stół, zaczął pytać Fin­lan­dię:

– Co Ty tam dola­łeś?

– Coś, co było u Cie­bie w kuchni, w pudełku po her­ba­cie – odparł nie­pew­nie Väi­nämöi­nen.

Nor­we­gia zmarsz­czył brwi i rzu­cił:

– To było do elik­siru. To coś wywoła halu­cy­na­cje. Ci wszy­scy idioci zaraz zaczną coś odwa­lać. W tym ja…

I nie dokań­cza­jąc, upadł na zie­mię jak wszy­scy w pomiesz­cze­niu.

Tino roz­glą­dał się nie­pew­nie, wszy­scy w pomiesz­cze­niu prócz niego dostali her­batę z jak się oka­zało spe­cjal­nym dodat­kiem.

– Co im się stało? – usły­szał za sobą cichy głos i ze zdzi­wie­nia, że kto­kol­wiek jesz­cze nie stra­cił przy­tom­no­ści Fin szybko się odwró­cił.

– Alfred?

– Nie. Jestem Kanada. Czy im coś jest?

Fin­lan­dia zmarsz­czył brwi. Ta osoba była naprawdę podobna do USA. I chyba tylko widok leżą­cego na ziemi Jonesa, spra­wił, że Väi­nämöi­nen mu uwie­rzył.

– Wypili jakąś dziwną mik­sturę Nor­we­gii. I wszy­scy dostaną jakiś halu­cy­na­cji, ale naj­pierw zemdleli. Więc może lepiej się stąd ruszmy?

Mat­thew nie miał nic prze­ciwko, więc po chwili obaj skoń­czyli zamknięci w kan­torku, będą­cym obok sali posie­dzeń.

– Kanado – zaczął nie­pew­nie Tino. – Jak to się stało, że tylko Cie­bie omi­nęła ta her­bata?

– Po pro­stu mnie nie zauwa­ży­łeś. To nic dziw­nego. Przy­wy­kłem.

Wil­liams był mocno zaru­mie­niony, wpa­try­wał się w ota­cza­jące ich półki. Jakoby ich zawar­tość była nie­zmier­nie inte­re­su­jąca.

– Och – odparł zaże­no­wany Fin­lan­dia. – Prze­pra­szam.

– To nic. Naprawdę czę­sto wiele osób o mnie nie pamięta. Albo mnie nie widzi. Rosja raz przez przy­pa­dek usiadł na mnie pod­czas spo­tka­nia i do końca tego nie zauwa­żył.

Tino poki­wał głową, wpa­tru­jąc się w deli­kat­nie uśmiech­nię­tego Kanadę.

– Czę­sto ktoś Cię nie zauważa?

– Ym… Tak. Nawet mój brat cza­sem zapo­mina o moim ist­nie­niu.

Väi­nämöi­nen poczuł się ego­istycz­nie. On czę­sto narze­kał na brak uwagi, a co dopiero ten chło­pak. Wła­sny brat o nim zapo­mina.

– A nie pró­bo­wa­łeś zwró­cić na sie­bie uwagi? – zapy­tał Fin­lan­dia.

– Pró­bo­wa­łem. Raz nawet przy­kle­iłem sobie znak liścia klo­no­wego na czole. Tyle że ludzie, albo mnie nie zauwa­żają, albo mylą z moim bra­tem. Ta druga opcja jest gor­sza.

Tino rzu­cił mu pyta­jące spoj­rze­nie.

– Zwy­kle biorą mnie za Alfreda osoby, które go nie lubią. Kuba czę­sto nas myli. Ale jak zauważy, że to ja to zawsze prze­pra­sza.

Fin­lan­dia poczuł żal, patrząc na tego deli­kat­nie uśmie­cha­ją­cego się chło­paka. Prze­cież on sobie niczym nie zasłu­żył na taki los.

A kara, jaką jest brak zauwa­że­nia, musi być jedną z naj­gor­szych.

– A Twoi ludzie?

– Oni zwy­kle w ogóle nie zwra­cają na mnie uwagi. Nawet mój niedź­wia­dek zwy­kle nie wie, że jestem jego wła­ści­cie­lem.

Mat­thew mówił to z pozy­tyw­nym uśmie­chem, jakby opo­wia­dał o pogo­dzie, a nie o swoim pro­ble­mie.

– Dobrze, że nie wzią­łem go ze sobą. Bał­bym się, że coś mu się stało.

Tino poki­wał głową.

– Jesteś naprawdę miłą osobą, dla­czego nikt Cię nie zauważa? Prze­cież warto.

Mat­thew zaru­mie­nił się od stóp do głów. Cały czer­wony z lek­kim smut­kiem w gło­sie mruk­nął:

– Ty też mnie nie będziesz zauwa­żać. Na następ­nym spo­tka­niu już nie będziesz o mnie pamię­tać. Taki chyba mój los.

Wil­liams odwró­cił się do Fin­lan­dii, ponow­nie nie patrząc na swo­jego roz­mówcę.

– Jesteś świetną osobą i nie zapo­mnę raczej o kimś takim.

– Wszy­scy zapo­mi­nają. Mógł­bym Ci opo­wie­dzieć każdy z moich sekre­tów, bo i tak je wszyst­kie zapo­mnisz.

Väi­nämöi­nen pokrę­cił głową i dodał:

– Możesz opo­wie­dzieć. Nie jestem paplą. A w razie czego, to nie zdra­dzi­łem jesz­cze żad­nego skretu na trzeźwo.

Wil­liams spo­glą­dał na niego tymi olśnie­wa­ją­cymi oczami ukry­tymi za szkłem oku­la­rów.

– Więc ja, Mat­thew jestem nie­nor­malny.

Tino zmar­szył brwi. Nie wie­dział, o co cho­dziło chło­pa­kowi.

– Jesteś prze­cież nor­malny. Tak jak kraj może być nor­malny.

– Nie ja jestem dziwny. Będąc kra­jem powi­nie­nem myśleć o poli­tyce, dyplo­ma­cji i szczę­ściu moich ludzi. A ja myślę o tym, by zna­leźć kogoś jedy­nego. Chciał­bym być czło­wie­kiem, który ma wła­sny mały kawa­łe­czek ziemi. I mieszka w domku z uko­chaną osobą.

Väi­nämöi­nen uśmiech­nął się, słu­cha­jąc chło­paka.

– Nic w tym nie­nor­mal­nego. Każda istota pra­gnie miło­ści. A Cie­bie wypa­da­łoby obda­ro­wać ją sowi­cie. Uwierz, znam osoby, które poszu­kują tego na siłę. Mój przy­ja­ciel przez długi czas nazy­wał mnie swoją żoną. Chciał po pro­stu prze­ko­nać się, czy czuję to, co on. Jed­nak nie. Szkoda mi go, bo on też tylko szu­kał miło­ści.

Wil­liams spo­glą­dał z zacie­ka­wie­niem na Tino.

– Nie dzi­wię się mu. Jesteś naprawdę bar­dzo dobry i przy­ja­zny. No i kto nie chciałby mieć za męża świę­tego Miko­łaja? Czuć od Cie­bie taką cie­płą domową aurę.

Väi­nämöi­nen zaru­mie­nił się, sły­sząc te słowa. Jed­nak w myślach przy­znał, że to stwier­dze­nie zabrzmiało w kana­dyj­skich ustach wyjąt­kowo uro­czo.

Sam Kanada był w jego mnie­ma­niu obfi­cie dopra­wiony cukrem.

– Ty też jesteś wyjąt­kowo dobry. W końcu jako Miko­łaj mam listę złych czy­nów, a Two­ich nie ma pra­wie wcale.

Mat­thew zasło­nił dło­nią czer­wone policzki.

– Nie rozu­miem – zaczął Väi­nämöi­nen. – Jakim pra­wem Cię nie zauwa­ży­łem wcze­śniej. Prze­cież jesteś taki uro­czy… Czy ja to powie­działem na głos?

Wil­liams kiw­nął głową i nie­pew­nie odparł:

– Dzię­kuję. Ty też – wyszep­tał cichutko.

Tino zaśmiał się wdzięcz­nie i usiadł bli­żej Kanady.

– Jesteś wyjąt­kowo uro­czy, jak mówisz takie rze­czy. Ale myślę, że jeśli dłu­żej tu posie­dzimy, to chyba będę musiał wykre­ślić Cię z listy grzecz­nych.

– Tra­fię na listę niegrzecz­nych i dostanę rózgę pod cho­inkę.

Väi­nämöi­nen oparł głowę na ramie­niu Mat­thew i szep­nął mu wprost do ucha:

– Pod cho­inką też będzie cze­kał na Cie­bie Miko­łaj. Zasta­na­wiam się, czy tak słodki chło­pa­czek, jak Ty powi­nien dostać rózgę? A może lepiej rózgą?

Wil­liams poczuł, że robi się cały czer­wony i zapy­tał cicho:

– Obie­cu­jesz, że o mnie nie zapo­mnisz?

Fin­lan­dia, objął dłońmi głowę chło­paka i deli­kat­nie poca­ło­wał go w usta.

– Obie­cuję, że nie zapo­mnę ni­gdy o Tobie.

Kanada zaśmiał się cicho.

* * *

Więk­szość kra­jów za to miała poważny pro­blem, gdy wró­ciła do nich świa­do­mość. Wró­cił też szok. Nie mieli poję­cia, co się stało, obu­dzili się na podło­dze w dziw­nych pozach. A jak się oka­zalo minelo kilka godzin, pod­czas któ­rych nie mieli oni żad­nego poję­cia, co się działo.

Ale jed­nak i tak naj­więk­szą zagadką dla nich wszyst­kich było, czemu w pomiesz­cze­niu obok było tak gło­śno. Co ozna­czały te dziwne dźwięki? I co naj­waż­niej­sze, dla­czego z środka wyszedł tylko Fin­lan­dia?

Cóż nie­wi­dzial­ność Mat­thew jest czę­sto dużą zaletą.

Mam nadzieję, że się podoba, oraz że nie zawio­dłam ocze­ki­wań.

Swoją drogą ni­gdy w życiu nie zapa­mię­tam nazwi­ska Fin­lan­dii. Inne znam, ale tego nie potra­fię. W skró­cie po pro­stu otwar­cie przy­znam, że cały czas pisząc mia­łam do wkle­ja­nia jego nazwi­sko.