Lovino sie­dział oparty o ścianę domu i wpa­try­wał się w pobli­skie widoki. Przez wizytę pew­nych osób nie miał ochoty tam prze­by­wać.

Jego wła­sny, pry­watny, głupi brat spro­wa­dził mu coś takiego do domu. Czy ten paso­żyt nie ma mózgu? Szwab w ilo­ści sztuk jedna w jego wła­snym, pry­wat­nym, pięk­nym domu?

Romano, nie mógł tego znieść i wyszedł. W pla­nach miał poja­wie­nie się w środku, kiedy wszy­scy zasną. Ewen­tu­al­nie weź­mie jakieś pie­nią­dze i zała­twi sobie pokój w hotelu.

Chło­pak nie zno­sił, gdy u jego brata byli goście. Szcze­gól­nie ta kar­to­flana kupa mię­śni.

Włoch spo­glą­dał, jak słońce zacho­dzi. Widoki były ładne. Kiedy ostat­nio tak przy­pa­try­wał się temu? Trak­to­wał to jako coś na tyle zwy­kłego i codzien­nego, że nie zwra­cał na to uwagi.

Nie był w końcu dziec­kiem, które cie­szy się ze wszyst­kiego. Był pań­stwem.

– Romano-san – usły­szał za sobą głos Japo­nii, który wpa­try­wał się w niego. – Jest chłodno, a Twój brat się o Cie­bie mar­twi.

– A niech się mar­twi. Mam go gdzieś.

Kiku, spoj­rzał na niego i ze zdzi­wie­niem odrzekł:

– Nie inte­re­suje cię? Wiesz, on bar­dzo źle zniósł kłót­nie.

Var­gas prych­nął pod nosem. Jego brat dostał od niego ochrzan za spro­wa­dze­nie do domu Szwaba. No i Romano mógł prze­sa­dzić.

– Nie obcho­dzi mnie.

– Jego naprawdę zabo­lały Twoje słowa… – zaczął Honda.

– To co? Pory­czy i prze­sta­nie. A Ty i kar­to­flany dureń powin­ni­ście go pocie­szać.

Japo­nia wes­tchnął i usiadł obok Lovino.

– Słu­chaj. Cza­sem lepiej jest cof­nąć słowa, nim jest za późno. Teraz możesz jesz­cze coś zmie­nić.

Var­gas prych­nął pod nosem. W jego mnie­ma­niu wszystko, co dziś wypo­mniał bratu, było po pro­stu prawdą.

– To Feli­ciano. Pory­czy i zapo­mni.

– Nie boli Cię świa­do­mość, że zro­bi­łeś mu krzywdę?

Romano w myślach zro­bił rachu­nek sumie­nia. A na swoje uspra­wie­dli­wie­nie dodał, że jego brat czę­sto pła­cze bez powodu.

– On zawsze ryczy. A potem uśmie­cha się i jest taki sam.

Japo­nia wes­tchnął. Był star­szy doświad­cze­niem i dzie­ciak powi­nien to zro­zu­mieć.

– Ludzie są jak butelka – zaczął Kiku. – Możesz ude­rzać nią o stół wiele razy, myślisz, że nie powstają na niej pęk­nię­cia? Pow­stają, tylko są małe. A butelka ich nie poka­zuje. Jest ich w końcu tak dużo, że pokry­wają całą butelkę. A jak się ude­rzy nawet deli­kat­nie, to w końcu wszyst­kie peł­nie­nia połą­czą się. A szkoło się stłu­cze.

Var­gas słu­chał z zain­te­re­so­wa­niem. I zmarsz­czył brwi.

– Mój brat nie jest jebaną butelką. Jak się go pie­prze­nie, to nie ma pęk­nięć.

Honda prze­wró­cił oczami. I zer­k­nął na mło­dzieńca przed nim.

– Lovino. Po pierw­sze, nie lubię prze­kleństw i nie uży­waj ich w mojej obec­no­ści. Po dru­gie, Twój brat nie jest butelką, ale jak ona może oka­zać się kru­chy. Po trze­cie, zro­zum, że nawet ja tracę cier­pli­wość.

Var­gas zer­k­nął na Japo­nię i zaru­mie­nił się. Chło­pak czuł się men­tal­nie małym dziec­kiem, które powie­działo coś złego. Chyba każdy miał takie odczu­cie przy Kiku.

– Mój brat nie jest kru­chy. Jest kra­jem. Prze­żył wiele.

Honda pokrę­cił głową:

– Nawet pań­stwa są kru­che, a wręcz jeste­śmy bar­dziej krusi niż ludzie. Zro­zum, znisz­czyć kogoś można tylko raz. Bo potem z kawał­ków szkła nie zbu­du­jesz nic. Możesz sobie poka­le­czyć palce, ale nie odzy­skasz tej osoby.

Lovino prych­nął:

– Mówisz to z jakiejś pra­daw­nej księgi?

– Tak, z praw­daw­nej księgi mojego życio­wego doświad­cze­nia.

Romano zmarsz­czył brwi.

– Nie masz prze­cież brata…

– Nie mam. Ale mia­łem osobę, która wie­działa jak być bra­tem lepiej niż nie­któ­rzy.

Var­gas poczuł się dziw­nie. Może fak­tycz­nie powie­dział za dużo… Nie, to prze­cież tylko kilka słów.

– Nigdy nie widzia­łem­byś miał z kimś bli­skie rela­cje – rzu­cił Romano.

– Mia­łem. Dziś nie mam, bo wolę nie mówić nic, niż znowu powie­dzieć za dużo.

Lovino zer­k­nął nie­pew­nie na Hondę. Wstał i ruszył ku wej­ściu, a Japo­nia za nim.

Var­gas zigno­ro­wał Ludwiga sie­dzą­cego na jego kana­pie i ruszył w kie­runku pokoju Feli­ciano. Drzwi były zamknięte, a zza nich wydo­by­wał się cichy płacz.

– Feli­ciano – powie­dział nie­pew­nie Romano, puka­jąc w drzwi. – Feli.

Lovino poczuł szczu­płą dłoń Japo­nii na swoim ramie­niu. Jakby miała go zachę­cić.

– Braci… Szku – dokoń­czył nie­pew­nie Wło­chy Połu­dniowe, dalej puka­jąc w drzwi. – Bra­ciszku. Otwórz.

Kiku rzu­cił mu zachę­ca­jące spoj­rze­nie.

– Feli. Słu­chaj. Prze­pra­szam. Jestem idiotą. Prze­pra­szam, że to powie­dzia­łem. Nie jesteś w moich oczach kimś takim.

Z pokoju dobie­gło ciche prze­ry­wane łka­niem zda­nie:

– To, czym niby jestem? Czymś nie potrzeb­nym, rze­czą, która byś wyrzu­cił, gdy­byś tylko mógł? Nie­po­trzebną kulą u nogi? Bo na pewno nie bra­tem.

Lovino wes­tchnął.

– Feli… Ja jestem idiotą. Prze­pra­szam. Wiesz, że jesteś war­to­ściowy. I ja prze­pra­szam, nie mam nic wię­cej do powie­dze­nia. Po pro­stu prze­pra­szam.

Romano poczuł, że jego oczy sta­wały się szkli­ste:

– Jesteś moim uko­cha­nym bra­tem – kon­ty­nu­ował. – Ale po pro­stu nie umiem się do tego przy­znać. Zamiast tego potra­fię tylko Cię ranić.

Star­szy Var­gas klęk­nął na podło­dze. I czuł się jak małe, bez­radne dziecko.

Patrzył na drzwi, które powoli się otwo­rzyły i wyj­rzał z nich Feliano. Patrzył na brata czer­wo­nymi od pła­czu oczami. I naj­zwy­czaj­niej w świe­cie przy­tu­lił się do Lovino. Łka­jąc dalej w jego ramię.

Włosi pogo­dzili się, a obaj zapo­mnieli, że słowa Romano („Nie rozu­miem, jak taka porażka jak Ty może w ogóle żyć”) zostały wypo­wie­dziane. Przy­naj­mniej uda­wali, że zapo­mnieli. Jed­nak w porę udało im się ura­to­wać ich rela­cję.

*     *      *

– Kiku?

Japo­nia zdzi­wił się, widząc w środku nocy Lovino, który nie­pew­nie wszedł do jego pokoju.

– Ja dzię­kuję… – wyszep­tał Włoch z zakło­po­ta­niem.

Honda uniósł kąciki warg i odrzekł:

– Nie ma za co.

– Jest. Cza­sem trzeba kogoś trza­snąć w twarz, by ta osoba zoba­czyła jak głu­pia była.

Kiku uśmie­chał się, a wtedy Var­gas kon­ty­nu­ował:

– Chciał­bym móc Ci jakoś pomóc. Tak jak Ty pomo­głeś mi.

– Zro­zum, nie­które sprawy nie są moż­liwe do napra­wie­nia.

– Ale próba nie zaszko­dzi. Dzwo­ni­łem do Chin. I mówi­łem, że dobrze by było, gdyby wpadł. Mogliby­ście sobie poga­dać.

Honda nie słu­chał dalej. W myślach stwier­dził, że jeśli nagrodą za pomoc komuś jest Yao, który będzie mu uprzy­krzał urlop, to ni­gdy w życiu nikomu już nie pomoże.

Oczy­wi­ście jakaś część Kiku się z tego cie­szyła, ale to zde­cy­do­wa­nie mniej­sza.

Dziś moja wena popeł­niła dum­nie sepukku.

A oto sta­tystki „pisa­rza” po sied­miu dniach wyzwa­nia:

0% kre­atyw­ność,

50% zauwa­ża­nia błę­dów.

W skró­cie wiem, że nie­które tekst mogą być tra­giczne.