- Znowu jest gorzej? - spytałam lekarza ze łzami w oczach, ale mimo wszystko starałam się zachować zimną krew.

- Otóż nie. Musimy jeszcze wykonać szereg badań, żeby była stuprocentowa pewność.

- Stuprocentowa pewność co do czego? - nie wiedziałam czy mam się bać, czy nie. Może już umieram, a może jednak będę żyć dalej? Doktor Hula patrzył na mnie swoim chłodnym spojrzeniem, a jego siwe włosy opadały mu delikatnie na czoło.

- Do tego, czy jesteś zdrowa. - przepraszam bardzo co? Nie, to nie jest możliwe, po prostu nie.

- Ale... ale jak to? - spytałam roztrzęsiona.

- Wyniki poprawiły się o wiele, są takie jak u zdrowej osoby. Położymy panią na oddziale i zobaczymy co i jak. Proszę na razie jechać do domu i się spakować, a 25 kwietnia o 8.00 zapraszam na oddział, tam gdzie zawsze.

- Dzię-dziękuje, dobranoc. - wyszłam z gabinetu i po prostu się rozpłakałam.

Powolnym krokiem przemierzałam kolejne uliczki Bełchatowa, i jakimś trafem znalazłam się pod halą chłopaków. Było to takie miejsce, do którego chodziłam zawsze, nie zależnie czy było dobrze, czy źle.

Łapcie taki mega króciutki rozdział, a od dziś/jutra wjadą shoty 😋 Ktokolwiek tu żyje?