Het is een jongen! Roept de dokter.

Ik voel gelijk geen pijn meer en zie hoe de dokter een klein jongetje in mijn armen legt.

Hij is aan het huilen.

Hallo daar. Zeg ik zachtjes.
Ik wieg hem zachtjes heen en weer en zie hoe hij langzaam stil wordt.

Ik kijk opzij en zie hoe Daan met tranen in zijn ogen naar de kleine jongen kijkt.

Ik begin ook te huilen en streel voorzichtig de wang van mijn zoon.

Ik zie hoe de dokter met een grote glimlach naar ons kijkt.
Daan staat op en gaat op zijn knieën naast het bed zitten.

Ik geef voorzichtig de baby aan hem en ik zie hoe hij gevuld wordt met vreugde.

Hallo lieverd. Zegt hij.

Hij geeft een kusje op zijn hoofdje en geeft hem weer aan mij.

Daan staat weer op en loopt naar de dokter.
Hij schudt haar hand en zegt: super bedankt voor uw hulp.

De vrouw glimlacht en doet haar tas dicht.
Ze loopt naar de deur en gaat naar beneden.

Ik hoor hoe de deur dichtgaat.

Daan komt naar me toe en helpt me met zitten.
Ik fluister in het oor van de baby: wat denk je van de naam Jeff?
Bij die naam zie ik de oogjes openen.

Dan ga jij dus Jeff heten. Zeg ik.
Daan knikt tevreden en glimlacht.

Ik druk zachtjes Jeff tegen me aan.
Hij maakt wat pruttel geluiden en zucht een keer.

Ik sluit mijn ogen en luister naar de zachte ademhaling van Jeff.

Ik voel mijn lichaam moe worden en voel dat ik opeens geen meer energie heb.

Daan. Ik ben erg moe. Zeg ik.
Hij knikt en pakt voorzichtig Jeff uit mijn armen. 
Hij loopt naar de babykamer en legt Jeff in bed.

Ik zucht en pak voorzichtig het deken.
Ik voel nog wat pijn in mijn buik, maar het valt mee.

Ik hoor een muziekje en herken dan dat het een muziekje is van de muziekdoos.
Ik heb hem gekocht voor aan het babybedje.

Dan hoor ik de deur openen en voetstappen.
Het bed zakt in en ik voel hoe warmen armen om me heen slaan.

Goed gedaan. Fluistert Daan.
Ik open mijn ogen en zie het vriendelijke gezicht van Daan.
Zijn ogen fonkelen van vreugde en blijdschap.

Ik glimlach.
Daan geeft me een kusje op mijn neus en gaat naast me liggen.

Onze gezichten staren nu naar elkaar.

Daan? Vraag ik zachtjes.
Ja. Zegt hij.
Ik voel me leeg. Zeg ik.
Ik kijk een beetje somber.

Dat verbaasd me niks. Zegt hij. Je hebt 9 maanden lang een mensje in je gehad.
Je moet er weer aan wennen.

Ik zucht en sluit mijn ogen.
Ik voel de warme adem tegen mijn wang komen van Daan.

Ik adem diep in en kom tot rust als ik uitadem.
Ik voel hoe Daan een deken over ons heen legt en val daarna in slaap.

••••

Middernacht rond half 2:

Ik schrik van gehuil.
Ik schiet omhoog en merk dan dat het Jeff is.

Ik zie dat Daan ook omhoog schiet.
Hij kijkt me geschrokken aan en begint dan te lachen.
Dit is even wennen. Zegt hij.

Ik glimlach en sta langzaam op.
Ik voel een nare pijn in mijn buik en plof terug op bed.

Ik kijk Daan aan.
Blijf maar hier. Zegt hij. Jij kan beter nog even niet lopen.

Ik knik en zie hoe Daan naar de babykamer gaat.
Ik hoor hoe het gehuil harder wordt en zie dan Daan met Jeff in de deuropening staan.

Hij loopt naar me toe en geeft Jeff aan mij.

••••

Als Jeff klaar is met eten vraag ik: kun je het babybedje niet hierheen halen?
Ik wil graag dat hij een nachtje bij ons slaapt.

Daan knikt en loopt naar de babykamer.
Ik hoor gestommel en zie dan hoe Daan met zijn rug de deur openduwt.

Hij loopt traag naar mijn kant en ploft het babybedje neer naast mij op de grond.

Ik geef Jeff aan Daan.
Hij legt hem voorzichtig in het babybedje en slaat een dekentje over hem heen.
Hij doet het muziekdoosje aan en komt naast me in bed liggen.

Ik neem nog een laatste blik op de wekker en zie dat het 2 uur is.
Ik zucht en val in slaap.

••••

Ik schrik weer wakker van gehuil.
Ik kijk op de wekker: 4.30.

Ik zucht en pak het babybedje vast.
Ik trek mezelf omhoog en pak Jeff uit bed.

Ik plof terug op mijn bed en geef Jeff te eten.

••••

Als hij klaar is leg ik hem weer in zijn bedje.
Ik ga zelf ook in bed liggen en val direct in slaap.

••••

De volgende morgen wordt ik wakker van gehuil.
Ik zie Daan rechtop in bed zitten en vraag: hoe laat is het?
7.30. Zegt hij.

Dus hij eet om de drie uur. Denk ik hardop.
Daan knikt en staat op.

Hij pakt Jeff en geeft hem aan mij.

••••

Als hij klaar is legt Daan hem terug in bed.
Ik ga op de bedrand zitten en pak het bedje vast.
Ik trek mezelf weer omhoog en ga staan.

Daan pakt mijn arm en helpt me met lopen.
Ik voel geen pijn en zeg: laat me maar los.

Hij knikt en laat mijn arm los.
Ik loop naar de trap en pak de leuning stevig vast.
Ik zet voorzichtig mijn voeten op de eerste trede en loop stapje voor stapje de trap af.

Na 3 minuten ben ik beneden en loop voorzichtig naar de bank.
Ik ga er op zitten en zie hoe Daan ook naar beneden komt.

Hij komt naast me zitten en slaat zijn arm om me heen.
Ik ben zo trots op je. Zegt hij.

Ik glimlach.
Hoe vind je het nu? Vraagt hij dan.

Wat bedoel je? Vraag ik.

Hoe vind je het om nu moeder te zijn?

Geweldig. Antwoord ik.
Ik moet er alleen aan wennen dat ik elke nacht om de drie uur wakker wordt.

Daan lacht kort en zegt: ik ook.

Hoezo? Jij hoeft hem geen eten te geven. Zeg ik.
Ik wordt ook wakker van zijn gehuil. Zegt Daan.

Ik knik.

Dan hoor ik gehuil.
Hij heeft net nog gegeten. Zeg ik.

Daan staat op en loopt naar boven.
Ik wacht af en zie dan hoe hij naar beneden komt met Jeff in zijn armen.

Hij mist je. Zegt hij.
Ik glimlach.

Daan geeft Jeff aan mij en gaat weer naast me zitten.

Ik zeg:
Hallo Jeff.