Ik kijk op de kalender.
Ik ben vandaag precies 7 maanden zwanger.

Ik hoor een harde klap en kijk snel weg van de kalender.
Dan hoor ik gekreun en een plof.

Ik haast me naar boven en zie Daan kreunend op de grond ligt.
Hij wrijft over zijn voet.

Wat heb je gedaan? Vraag ik.
Hij wijst naar een enorme doos.

Ik loop naar de doos en open hem.
Er zitten allemaal houten latten en planken in.

Slimpie. Zeg ik lachend.
Hij kijkt me ernstig aan, maar kan nog een glimlachje trekken.

Ik loop naar hem toe en trek hem omhoog.
Hij steunt en staat op zijn goede voet.

Wat zit erin die doos? Vraag ik.
Het babybedje. Zegt Daan.
Alleen heb ik hem op mijn tenen laten vallen.

Hij zucht en wrijft nog een keer over zijn voet.

We gaan dit gewoon vergeten en gaan verder. Zeg ik.
Hij lacht en probeert op zijn pijnlijke voet te staan.

Hij ademt diep in en gaat erop staan.
Hij kreunt en zucht.

Hij loopt langzaam heen en weer en begint er een beetje vaart in te krijgen.

Je moet wel beter oppassen. Zeg ik lachend.
Hij lacht ook en loopt naar de doos toe.
Hij tilt hem op en zet hem op een tafeltje.

Gelukt. Zegt hij terwijl hij zijn duimen opsteekt.

Ik glimlach en loop weer naar de slaapkamer deur.
Ik ga naar de trap en loop voorzichtig naar beneden.

Ik leg automatisch een hand op mijn buik en loop naar de bank.

Ik hoor nog wat gestommel vanaf boven, maar dat wordt al minder zodra ik de tv aanzet.
Ik gaap en kijk naar de klok.
12 uur 's middags pas!

Ik zucht en kijk vermoeid naar de tv.
Ik heb het gevoel dat het erg traag gaat allemaal.

Ik hoor dan voetstappen van de trap komen.
Nu al klaar? Vraag ik.

Hij trekt een wenkbrauw op en pakt een glas water uit de keuken.
Vraag ik iets raars? Vraag ik.

Hij wijst naar de klok:
6.00
Wat? Denk ik in mezelf.

Hoe kan dat nou? Vraag ik.
Weet ik veel. Zegt hij.

Ik keek net nog op de klok en toen was het 12 uur en nu is het 6 uur later.

Je zal wel geslapen hebben. Zegt Daan.

Ik zucht en vind het raar van mezelf.

Dan voel ik een schop in mijn buik.
Ik schrik en plak mezelf tegen de bank.

Daan kijkt me geschrokken aan.
Niks aan de hand. Zeg ik snel.

Wat gebeurde er? Vraagt hij bezorgd.
Voel je je wel goed?
Moet ik iets halen?
Paracetamol of een dokter?

Hij kijkt me gestrest aan en begint te zweten.
Rustig. Zeg ik.
De baby schopte alleen maar. Zeg ik.

Hij vormt een 'o' met zijn mond en zucht.
Gelukkig maar. Ik dacht dat er iets ergs gebeurde. Zegt hij opgelucht.

Hij lacht in zichzelf.
Wat? Vraag ik.

Ik weet nog dat je me vertelde dat je zwanger was en nu is het al weer 7 maanden later.

Ach ja. De tijd vliegt.
En voor je het weet is ons kind al volwassen. Zeg ik.

Hij kijkt me verbaasd aan.
Zo snel gaat het nou ook weer niet. Zegt hij.

Ik lach en kijk naar de tv.
Daan legt zijn handen op mijn buik en aait eroverheen.

Ik hou van je. Fluistert hij in mijn oor.
Ik ook van jou. Zeg in terug.

Ik druk een kusje op zijn neus en sta op.
Wat ga je doen? Vraagt Daan.

Ik heb honger. Ik ga wat eten.
Zeg ik.

Daan knikt en staat ook op.
Ik ga ook wat eten. Zegt hij.

Ik glimlach en loop naar de keuken.
Ik pak wat groentes uit de kast en leg ze op een snijplank.

Ik begin de tomaten, komkommers en paprika's in stukjes te snijden en doe ze in een kom met sla.

Dat eet je? Vraagt Daan.

Ik knik en loop terug naar de woonkamer.
Ik ga op de bank zitten en bedenk me dan dat ik geen vork heb meegenomen.

Daan? Wil je een vork voor me meenemen? Roep ik door de kamer.

Ja hoor. Hoor ik zachtjes terug.

Ik hoor een la open gaan en zie dan Daan naar me toe komen met een vork.

Alsjeblieft. Zegt hij.
Hij overhandigt mij de vork en ik zeg:
Dank u wel, mijnheer.

We lachen allebei een korte tijd en worden dan stil.

Ik begin van mijn salade te eten en hoor dat Daan volop aan het smakken is.

Alsjeblieft, stop daarmee. Zeg ik.

Hij lacht en stopt.

Wat eet jij? Vraag ik.

Overheerlijke, krokant gebakken, smeuïge, dikke, vette patatjes. Zegt Daan.

Hij houd het bord onder mijn neus.
Wil je echt niet? Vraagt hij gemeen.

Ik gris een frietje van zijn bord en eet hem op.
Tevreden? Vraag ik.

Brave meid. Zegt hij lachend.

••••

Ik ben nu over 3 dagen uitgerekend.

Ik ben al de hele dag zenuwachtig.
Daan zegt dat je daardoor juist sneller gaat bevallen.

Ik leg mijn handen op mijn voorhoofd en probeer aan andere dingen te denken, maar de enige dingen waar ik aan denk zijn: baby, baby en nog eens baby.

Ik sluit mijn ogen en voel hoe de baby af en toe schopt.
Ik kan toch nog een glimlach op mijn gezicht trekken, maar al snel gaat hij weer weg.

Ik voel me naar en wordt misselijk.
Daan! Roep ik.

Hij komt naar beneden gerend en zegt: wat is er?
Ik denk dat in ga overgeven. Zeg ik.

Hij rent naar de keuken en komt terug met een bakje.
Hij houdt het onder mijn kin.

Het lijkt net alsof ik de hele tijd moet spugen, maar op een of andere manier wilt het er niet uit.

Ik wordt alweer rustig en ga weer goed zitten.

Ik zucht diep en probeer normaal te ademen.

Plots vliegt er een steek door mijn onderbuik.
Ik gil erg hard en Daan schiet omhoog.

Ik begin te huilen en zeg zachtjes: nee, nee, nee, nee...ik durf niet.

Daan kijkt me bezorgd aan en rent dan naar de deur.
Hij gooit hem open en rent naar het ziekenhuisje.

Ik kijk op de klok en zie dat Daan al 10 minuten weg is.
Ik voel nog een steek en gil.

Ik hoor haastige voetstappen achter de deur en zie dat Daan de deur opengooit.

Er staat een vrouwelijke dokter achter Daan.

Ze komen allebei naar binnen en Daan pakt me op.

Hij rent moeizaam naar boven en legt me op bed neer.

De dokter komt ook in de slaapkamer en begint allemaal dingen klaar te leggen.

••••

Het is een...!