¶Eleonora
Następnego dnia gdy się obudziłam, siedziałam pod ścianą, z głową opartą na ramieniu Michaela...
- Dobra... To trzeba się ogarnąć w tych warunkach...

- Wcześniej się nie da wstać? - zapytał zaspany

- Bywa... Znajdzie się tu szczotka do włosów?

- Coś zawsze... To coś na mojej głowie też trzeba ogarniać, więc szczotka jest... - odparł i niewiadomo skąd wyciągnął szczotkę i mi ją podał

- Dzięki...

Kiedy się wmiarę ogarnęłam, uświadomiłam sobie, że od wczorajszego śniadania nic nie jadłam, a mój żołądek właśnie się o to opominał...

- Trzymaj - Michael podał mi kromkę chleba - napewno jesteś głodna...

- I to jak... Nie obrazisz się, jeśli na czas bycia zamkniętą tutaj, zapomnę o królewskich manierach?

- Nie... Spoko...

- To fajnie... - kromka chleba zniknęła w kilka sekund... - A ty nie jesz?

- Mi nic nie będzie... Zdarza mi się przeżyć tydzień na wodzie

- Jak chcesz...

¶Michael
- Michael! - zawołał szeptem John

Podszedłem do krat
- No?

- Masz. Kapitan kazał dać wam tą torbę... - otworzył na chwilę kratę i podał mi torbę - ale zagroził, że jeśli zobaczy was na pokładzie, to cała nasza trójka skończy za burtą

- Dobra... A musi zobaczyć?

- Muszę mu oddać klucz...

- I tak dzięki, Jonh.

Wróciłem do Eleonory z torbą, którą dał mi John...

¶Brian
- Jak to od wczoraj nikt jej nie widział?! - wściekłem się na niewolnicę, która dopiero teraz raczyła mi powiedzieć, o zniknięciu Eleonory... - Wychłostajcie ją! - krzyknąłem do żołnierzy, wskazując niewolnicę

- Brian, spokojnie... - Elizabeth usiłowała mnie uspokoić - Elena się znajdzie... Nie po to uczyliśmy jej samoobrony i sztuki przetrwania...

- Co proszę?! Nasza córka, jedyny następca tronu może już nie żyć, a ty mi tu o samoobronie... Pamiętasz jak było z tymi książętami z Karaibów. Minęło 15 lat i nadal nie ma po nich śladu

- Znajdą się... I oni i Elena... Zobaczysz... Jeszcze będziemy dawać ślub naszej Ellie i jednemu z nich...

- Braci było dwóch. Ja uznaję starszego za następcę karaibskiego tronu, a młodszego za takie trochę koło zapasowe...

- Ja wolę spojrzeć na szczęście naszej Ellie. Ona jest taka, jaki był młodszy... Gdyby jakimś cudem go spotkała...

¶Eleonora
- Nigdy bym nie sądziła, że to powiem, ale... Ja się chyba w tobie zakochałam... - odważyłam się to powiedzieć Michaelowi

- Nie sądziłem, że to powiem do ciebie wprost...też cię kocham, Eleonoro

- Elena, albo Ellie jeśli jesteśmy tak blisko

- Jeśli jesteśmy tak blisko to możesz mi Mike, Michi, albo Mickey

- Dobra, Michi... Coś ci powiem... Jak rodzice mnie przestrzegali przed piratami, gdy byłam młodsza, to mówili o was... Znaczy tą historię z Karaibów mi opowiadali...

- Bo nasza historia to idealny przykład na to, że obcym się nie ufa... My zaufaliśmy Jack'owi, takiemu piratowi. Porwał nas, a potem sprzedał Jimmiemu

- Komu zaufaliście?

- Jack Sparrow, taki Pirat...

- Ja go znam. Tylko, że teraz jest korsarzem i działa na zlecenie mojego ojca...

¶Brian
- Wezwać Jack'a!

Po kilku minutach korszarz stawił się przedemną

- Tak panie?

- Masz namierzyć Jimmiego, aresztować jego i jego załogę i przyprowadzić moją córkę całą i zdrową. Jeśli się poskarży, że chociaż włos jej z głowy wyrwałeś to każę powiesić cię razem z załogą Jimmiego

- Rozkaz

¶Michael
- Ja go znam. Tylko, że teraz jest korsarzem i działa na zlecenie mojego ojca... - kiedy usłyszałem te słowa przeszedł mnie dreszcz...

- Jeśli Jack działa na zlecenie twojego ojca, to napadnie na statek i pojma całą załogę, czyli i mnie. Wtedy nie będziesz miała koła ratunkowego od przymusowego małżeństwa...

- Znam rozkazy mojego ojca. Jack ma robić co mu każę, bo inaczej skończy na stryczku, więc on nic Ci nie zrobi

- Wie, że ja i John jesteśmy piratami. Zabije nas na miejscu

- Michi, nierozpaczaj... On tego nie zrobi.. Zabronię mu

- A jeśli zabije też ciebie? Był piratem. Jest bezwzględny....

Na pokładzie rozległy się krzyki... Napewno był to głosy Elvisa, Davida, Johna, Jimmiego i Freddiego, kilka obcych i... No właśnie. Jack. Przytuliłem do siebie kulącą się że strachu Eleoneorę

- Ellie... Już dobrze... Jestem tu... - szelnąłem... Ktoś zepchnął Johna na podpokład - Jonh? Nic Ci niejest?

- Nie... Jack mnie poznał... Mamy przerąbane... Ty szczególnie...

- Czemu ja?

- Bo tu siedzisz i miziasz się z księżniczką

- John, ona ma swoje imię... To jest Eleonaora

- Super... Średnio mjie to obchodzi... Aaa! - krzyknął. Jack stał za nim... Wbił mu w plecy miecz, tak, że przebił go na wylot... John padł na ziemię...

Zakryłem oczy Ellie, żeby nie musiała na to patrzeć... Spojrzałem na Jack'a
- No? Nie starczyło ci to co zrobiłeś 15 lat temu? Co?! - krzyknąłem do niego

W odpowiedzi wycelował we mnie z pistoletu... Ellie zemdlała, John patrzył tylko przerażonym wzrokiem. Jack przekierował broń na Ellie. Ukryłem ją za sobą

- Głupi, mały książę...- zaśmiał się Jack - To przebije was dwoje na wylot... Na dowód jednym strzałem dobił Johna. Mnie związał, a do nadal nieprzytomnej Ellie zaczął się dobierać... Udało mi się pozbyć knebla

- Zostaw ją! - krzyknąłem na tyle głośno, żeby jego załoga na naszym pokładzie to usłyszała - Zostaw! Rozumiesz?!

- Zamknij się... - podszedł do mnie i zacisnął mojniej liny i knebel - nie przeszkadzaj...

Ellie zaczęła odzyskawać przytomność...

- Jack! - krzyknęła - tknij tylko jedno z naszej trójki, a możesz już czuć linę na szyi. Michael i John uratowali mi życie!

- Oj jak mi przykro... - zakpił i władował w Johna kolejne sześć pocisków... - Młoda, ustalmy tak. Ty dasz się raz wykorzystać, a twojemu pseudo wybawcy nic się nie stanie...

Pokręciłem głową chcą jej powiedzieć "Ellie nie. Nierób tego. Dam się zabić za ciebie, ale nie daj mu się"

- Tylko dla niego - wskazała mnie... Widziałem, jak przecierpiała swoją decyzję, może znaliśmy się jeden dzień, ale mogę powiedzieć, że byłem w stanie czuć jej ból...

- No i o to tyle krzyku? - zapytał dopinając spodnie po wszystkim. Sięgnął po nóż i mnie uwolnił, ale po chwili znów związał, tym razem z Ellie, której kazał się oprzeć o moje plecy...

Chyba zemdlałem lub zasnąłem, bo gdy otworzyłem oczy, byłem przykuty do ściany jednego z więzień pod pałacem...

- Brawo szmato - odezwał się do mnie bosman siedzący w tej samej celi - brawo.

- Za co? - zapytałem

- Twój romansik wyszedł na jaw i teraz nas powieszą, bez pytania, czy przeszlibyśmy na ich stronę...

- Daj mi spokój...

- Mike - usłyszałem za plecami głos Ellie... Siedziałem przy samych drzwiach, a ona stała po ich drugiej stronie...

- Tak, Ellie?

- Ojciec cię nie zabije, a im da wybór. Ubłagałam go... Powiedziałam kim jesteś i co Jack zrobił tobie te 15 lat temu, a mi wczoraj... Jego zabiją zamiast ciebie...

- Jesteś kochana... Dziękuję. Podziękuj też ojcu

Usłyszałem chrząknęcie

- Tylko, że on tu jest... I moja mama też... Mickey, powiedz im, kim jesteś...

- Jestem Michael, mam 25 lat, i 15 lat temu zostałem porwany przez Jack'a. Gdyby nie tamto, to teraz pewnie John siedziałby na tronie Karaibów... Ja i mój brat John, jesteśmy książętami Karaibów...

Usłyszałem dźwięk otwieraniego zamka, a po chwili Ellie była obok... Kiedy strażnik uwolnił moje ręce, objąłem Ellie

- Pytać? - szepnąłem

- Jak ci powiem - odparła... Wprowadzili mnie z celi i zaprowadził do jednej z komnat

Przed kolacją, którą miałem zjeść z nimi, Ellie kazała mi zapytać przy kolacji... Więc...
- Królu, jako książę Karaibów proszę o rękę twojej córki... - powiedziałem

Król i królowa wymienili spojrzenia, poczym król znów spojrzał na mnie i tulącą się do mnie Ellie

- A kochasz ją? - zapytał

- Tak - odparłem bez wahania...

- A co zrobisz, żeby otrzymać jej rękę?

- Wszystko - odparłem pewnie

- Zobaczymy...

Następnego dnia król zabrał mnie na polowanie. Ellie uparła się, żeby jechać z nami...

Król wskazał łanię z młodym
- Widzisz? - zapytał

- Tak

- To zestrzel matkę

- Nie zrobię tego. Jak się poczuje to młode, które przez to straci matkę? Jack zabił moich rodziców gdy miałem 10 lat i nadal miewam koszmary, gdzie widzę ich śmierć. Niepozbawię niewinnego dziecka matki

- Michael proszę - wtrąciła Ellie

- Nie mogę. Wyobraź sobie niewinne słodkie dziecko, któremu nic nie brakuje, I nagle ni z tego, no z owego giną jego rodzice, a ono musi robić coś, co kompletnie mu nie leży. Jak może się czuć takie dziecko?

- Jak przegryw? Czekaj... To była twoja historia, tak?

- No moja - kątem oka dostrzegłem jak król mierzy do łani. Wystrzeliłem w powietrze i spłoszyłem zwierzęta

- Czemu to zrobiłeś?! - wściekł się król - Myślałem, że dam ci szansę, ale mnie zawiodłeś...

- Nie... Tato... Proszę nie... - szepnęła przez łzy Ellie

- A gdybyś tak miał wybór: chłosta, albo zastrzelić tą sarnę w zamian za rękę Elenory?

- Dostanę dzień na zastanowienie się?

- Zgoda...

Wróciliśmy do pałacu. Król nakazał żołnierzom zamknąć mnie w małej komnacie na szycie wierzy...

¶Elizabeth
- Brian, czy ty zawsze musisz taki być? - zapytałam

- Elizabeth, muszę. Chcę tylko sprawdzić czy ten chłopak ma w sobie choć krzytnę królewicza, czy to tylko śliczna bajka

- To nie jest bajka. Jack się przyznał, że ich porwał 15 lat temu... Elena go kocha, więc czemu nie pozwolisz jej na szczęście?

- Żeby się nie okazało, że ma 10 innych na boku, a każdej przysięgał wierność...

- Ty to jesteś pesymista... Jesteś...

- No jaki jestem?! - przycisnął mnie do ściany - jaki?! - zaczynało mi brakować powietrza

¶Eleonora
Usłyszałam krzyk ojca. Wpadłam do ich komnaty...
- Tato! - krzyknęłam widząc jak dusi mamę - Tato, czemu to robisz?!

Na chwilę zostawił mamę i podszedł do mnie. Dał mi w twarz po czym zatrzasnął mi drzwi przed nosem
Zapłakana pobiegłam na szyt wierzy. Złapałam za kraty w okienku
- Michael - szepnęłam przez łzy

- Co się stało Ellie? - zapytał podchodząc do drzwi - Czemu płaczesz?

Odgarnęłam włosy i i pokazałam mu ślad po uderzeniu

- Kto cię uderzył? - zapytał troskliwie

- Ojciec... Właściwie to chyba nie specjalnie, bo akurat był wściekły, a ja się mu sprzeciwiłam

¶Michael
Wysunąłem ręce przez karty i ująłem w dłonie jej twarz, poczym przyciągnąłem do samej kraty i wypiłem się w jej usta

- Nawet te drzwi nas nie rozdzielą... - szepnąłem i pocałowałem ją w zraniony policzek - jakby były całe z kraty, to bym cię przytulił...

- Michi, proszę... Zgódź się i zabij tą sarnę.

- Twój ojciec chce pewnie sprawdzić, czy zostało we mnie coś z księcia

- Aha... A czemu w taki sposób?

- Członek rodziny królewskiej nie zabije łani z młodym. Celując do niej, sprawdził, czy bym mu pozwolił to zrobić

- Zdecydowałeś się?

- Dam się wychłostać

- Ucieknijmy razem

- Wyślą za nami pościg

- Ty, Pirat i karaibski książę nie uciekniesz pościgowi?

- A gdzie chcesz uciec?

- Do ciebie, na Karaiby... Jack ma statek. Jeśli darujemy mu życie, to nam pomoże

- Przypominam, że dzieli nas 5cm żelaztwa...

- Umiesz otworzyć zamek wsuwką?

- Może się udać

- To trzymaj - podała mi wsuwkę.

Chwilę nią pobawiłem i udało mi się otworzyć drzwi...

- Jak uciekniemy z pałacu?

- Chodź ze mną - pociągnęła mnie za rękę. Kilka minut później staliśmy pod celą Jack'a

- Jack, mamy dla ciebie propozycję

- No słucham?

- Darujemy ci życie, ale... - zaczęła Ellie

- ...ale musisz nas odstawić na Karaiby - skończyłem

- I co będę z tego miał?

- Wolność? Życie?

- Wiesz, czasem cię podziwiam. Zabiłem twoich rodziców - zaczął wyliczać - ciebie i Johna porwałem, sprzedałem Jimmiemu, potem zabiłem Johna na twoich oczach...

- Nie kończ, bo się rozmyślę - przerwałem mu

- Jack chodzi tylko o to, żebyś nas odstawił na Karaiby, a potem masz samowolkę - dodała Ellie