Oké hallo allemaal.
Ik heb echt zo'n mooi verhaal.
Alleen als je niet tegen mij-die-iemand-anders-zwaar-afkraakt kan, zou ik dit deel toch maar even niet lezen.
Je zult dus echt wel duidelijk merken dat ik mijn oppas niet mag.
Of nou ja, mijn oppas...
Het is eigenlijk meer voor mijn broertje. Maar volgends mij is dat haar niet helemaal duidelijk gemaakt omdat ze steeds denkt dat ze ook op mij moet passen, omdat ik niet zelfstandig genoeg ben. (Denkt ze.)
Ze is trouwens echt iets van 53.
Ja. Mijn ouders hebben dus volgends mij echt iets met oude oppas mensjes ofzo.
De vorige 3 waren namelijk ook al boven de 40.
En ik wil niet dom klinken hoor ofzo, maar ik bedoel, als je 46 en je past op bij andere mensen voor geld, dan heb je toch wel een béétje een baan waar je vrij weinig mee verdient.

Daarnaast is deze vrouw ook SUPER dom. Ik bedoel, as ik bevoordeeld een gesprek heb met mijn moeder, (ten 1e, staat ze er dan natuurlijk weer vet ongemakkelijk bij, ten 2e wil ze ALTIJD heel dringend, weten waar het over gaat.) dan vraagt ze steeds helemaal zo van: "Wat?" En "Maar waarom deed die dat dan?" En "Wie is dat dan? En die andere, wat doet die daar?" Ja hallo. Er komt ook een punt waar je gewoon moet ophouden met vragen.
Ik wordt er echt moe van.

Ik heb dus pittig erg een hekel aan d'r.
En ja...
Sorry als je dat niet leuk vindt.
Maar hier komt mijn hele mooie verhaal.
We zaten dus aan de eettafel. Aan het avond eten.
Mijn moeder was net thuis en was er ook bij gaan zitten.
En de oppas zat er maar gênant en ongemakkelijk bij.
Alleen dat had ze zelf dus niet echt door.
Opeens vroeg mijn moeder dus zo van: "en, Jolande, hoe is het met jou?"
Ja. Jolande heet ze dus. Eigenlijk denk ik dus serieus steeds dat ze Sandra of iets met een S heet.
Maar ze heet dus Jolande.
"Ja.. Het is zwaar." Zei ze.
Ik zat echt zo van... Wát is zwaar? Onderbouw je zin! Men! Zo moeilijk kan het toch niet zijn?!
"Oh.." zei mijn moeder.
"Ja..." zei Jolande.
Juist ja. Goed gesprek.
"En hoe is het met je man?" Vroeg mijn moeder.
Wacht... Ze heeft een man?! Hoe komt ze daar nou weer aan?! Arme man...
"Ja... Hij is dus weg..." zei Jolande.
(Op dit punt stortte ik dus echt bijna in de slappe lach, want het klonk dus echt héél droog.)
Nou niet héél gek, hoor... Zou ik ook doen als ik hem was.
Ik weet niet zeg maar niet wat er dan precies is gebeurt, of dat ie nou dood is of of dat ie nou dacht zo van: 'hey, ik heb genoeg van jou, ik peer hem even en zoek een andere vrouw.'
Maar dat weet ik dus niet.

"Ja?" Vroeg mijn moeder.
"Ja... Al 3 maanden nu.." zei Jolande.
Dit klonk dus echt heel dramatisch.
Het was pittig lachwekkend dus ik moest dus zeg maar heel erg mijn lach inhouden.
Het was pittig moeilijk.
"Oh... En je zoon?" Vroeg mijn moeder.
Ze heeft ook nog een zoon?! Oh god... Arme zoon...
"Ja, die is dus ook weg..." Zei Jolande.
Wow, massale verlating hier.
En, Jolande, ik meen het, ONDERBOUW JE ZIN! Dit klinkt namelijk echt alsof je een 5 jarige interviewt die je net hebt laten schrikken, en dat ie nog een beetje moet bijkomen van de schrik.
"Soms komt hij wel..." ging Jolande ondertussen verder.
"...Maar.... niet zo vaak..."
Ik snap die zoon wel.
Die man ook wel trouwens.
"Dus het is erg stil in huis...?" zei mijn moeder.
"Ja... eigenlijk wel ja..." zei Jolande.
Nou, toen kwam mijn moeder echt met volle enthousiasme aan:
"Nou, tijd voor een hond!"
Ik heb nu al medelijden met die hond.
"Ja daar heb ik dus ook al over nagedacht." Zei Jolande.
"Serieus??" Vroeg mijn moeder half verbaast.
"Ja.. en die gaat er ook zeker wel komen maar ik moet eerst nog even wat rust in huis creëren." Zei Jolande.
Juist Jolande, het is al 3 maanden stil in huis en jij moet nu nog even wat rust creëren?
"Want mijn kat wordt natuurlijk ook steeds ouder enzo..." Ging ze verder.
"Ja, dat begrijp ik." Zei mijn moeder.

Toen keek ik op en zag ik dus dat Jolande in halve emotionele toestand was.
Jezus wat een drama dacht ik.
Ik bedoel, hallo, best logisch dat je man je verlaten heeft.
En je zoon ook.

De eerste keer dat ik haar zag hoopte ik zó erg dat ze niet onze oppas werd.
Maar dat werd ze dus wel.
Nou, ik meteen huilen.

Het is ook gewoon niet prettig om naar haar te kijken. Ze heeft overal blauwe plekken die maar niet weg gaan en haar ogen zitten echt zwaar diep in de rest van haar hoofd verwerkt, maar steken tegelijkertijd ook weer zwaar erg uit de rest van haar hoofd.
Dit mens is trouwens ook wenkbrauw loos. En haar haar lijkt eigenlijk vrijwel altijd op een vogel nest.
Die blauwe plekken verbergt ze trouwens ook gewoon niet. Ze doet meestal (vooral met dit weer) een korte broek aan en een korte mouwen shirt.
En oké, dat is dan misschien nog wel logisch omdat het nu best warm is enzo, maar als je zag hoe erg en hoe best wel eng en niet fijn die blauwe plekken zijn om naar te kijken en om te zien, dan denk je ook echt zo van: 'Waarom ziet dat mens dat niet?! Als je weet dat je er zo uitziet ga je toch niet met korte mouwen enzo lopen zodat je je prachtige-voor-5.000-jaar-blijven-zittende-blauwe plekken kunt showen?!'

Nou, het blijkt dus wel dat ik dit mens dus niet bepaalt héél erg mag ofzo.
En sorry as je niet tegen dit kunt ofzo, maar ik heb je van te voren al gewaarschuwd en dit moest er dus gewoon even uit omdat ik zó erg niet tegen dat mens kan en alles wat ze doet met haar leven als ze bij mij in de buurt is.

Dus, dit was het deel.
Laat weten wat je ervan vond.
En ja..
Doei dan maar. 🙂
👍🏻

Wauw 1.000 woorden...
Ik heb blijkbaar veel te zeggen over mijn oppas...
dit wist ik niet haha.