Melissa patrzyła, jak Neil w skupieniu rysuje runę Sojuszu na przedramieniu swojej dziewczyny. Ciara wypuściła powietrze z płuc, po czym poruszyła energicznie palcami prawej dłoni, kiedy skończył.

— Bolało? — zapytał z troską w głosie, przykładając dłoń do policzka Ciary. — Starałem się rysować najdelikatniej, jak się da...

— Nie jestem z porcelany, Neil — zaśmiała się Ciara i zdjęła ze swojego policzka dłoń Neila, po czym ją uścisnęła.

Melissa uśmiechnęła się. Stała otoczona Podziemnymi i Nocnymi Łowcami, którzy zawierali sojusze z nadzieją wygrania bitwy. Właściwie to nie nadzieją, a pewnością. Nieopodal niej Simon wyjaśniał Isabelle i Alecowi, że Jace i Clary nie są rodzeństwem.

Zorientowała się, że obok niej stoi czarownik, którego niedawno widziała z Alekiem - patrzył wprost na młodego Lightwooda, nie próbując się z tym kryć. Kiedy oderwał od niego wzrok i spojrzał na Melissę, ta uśmiechnęła się do niego.

— Znów się spotykamy — zagaiła, na co on również się uśmiechnął.

—Rzeczywiście, tylko wtedy Alicante płonęło, a wszędzie były demony.

— Fakt, niezbyt ciekawe okoliczności — Melissa powoli pokiwała głową. — Melissa Herondale.

— Wiem o tym — zaśmiał się czarownik, ale uścisnął podaną mu dłoń. Właśnie w ten sposób szatynka zaskarbiła sobie jego sympatię, bo pamiętał, że niektórzy Nocni Łowcy nie zdobyliby się na uścisk dłoni Podziemnego. — Magnus Bane.

— Miło cię poznać — powiedziała, po czym spojrzała w stronę Lightwoodów. Simon wciąż z nimi rozmawiał, ale Alec raz po raz zerkał na Magnusa.

Czarownik posłał Melissie życzliwy uśmiech.

— Miło było mi z tobą porozmawiać, Melisso, ale pozwól, że w tym momencie cię opuszczę.

Dziewczyna zdążyła jedynie kiwnąć głową, bo Magnus ruszył przed siebie, torując sobie drogę przez tłum.

Melissa spojrzała w kierunku Neila i Ciary - chłopak obejmował czule swoją dziewczynę, nie zważając na pełne pogardy spojrzenia innych Nocnych Łowców. Wobec tego ruszyła w kierunku Isabelle i Simona.

Brunetka uśmiechnęła się na jej widok.

— Więc jednak masz brata — skwitowała usłyszaną przed chwilą historię.

— Co prawda dowiaduję się o tym po osiemnastu latach życia, ale różnie bywa — zaśmiała się Melissa.

— Lepiej późno niż wcale, jak to mówią — dodał Simon optymistycznie. — Widziałaś gdzieś Clary?

Melissa nie zdążyła mu odpowiedzieć, bo chłopak sam ją zauważył i ruszył w jej kierunku. Teraz ona i Isabelle zostały w swoim towarzystwie.

Lightwood chwyciła koleżankę za nadgarstek i nachyliła się do niej.

— Słuchaj, pewnie będziesz chciała walczyć razem z Neilem, a ja... Chciałam odnaleźć Jace'a — powiedziała szybko. — Chcesz iść ze mną?

— Oczywiście — szatynka od razu przytaknęła. Isabelle uśmiechnęła się.

— W porządku. Musimy poprosić Magnusa o...

— Wszyscy musimy dostawać te znaki? — przerwał jej dziewczęcy głos. Obydwie Nocne Łowczynie spojrzały na wilkołaczkę, która akurat do nich podeszła. Miała oczywiście na myśli runę Sojuszu.

— Tylko jeśli zamierzasz walczyć — odparła Isabelle. — Ale do tego trzeba być pełnoletnim...

— Wilkołaki są pełnoletnie w wieku szesnastu lat — odpowiedziała dziewczyna, uśmiechając się.

— W takim razie powinnaś znaleźć Nocnego Łowcę, który... — zaczęła Melissa, ale nie skończyła, bo Isabelle z wrażenia złapała ją za ramię. Szatynka powiodła za jej wzrokiem i zauważyła, że w oddali Alec obejmuje mocno i całuje zaskoczonego Magnusa. Maryse Lightwood wyglądała, jakby miała dostać ataku serca.

Maia, bo tak nazywała się wilkołaczka, patrzyła na to ze zdumieniem.

— Że niby to też mamy zrobić?

Isabelle pokręciła głową.

— To jest zarezerwowane dla poważniejszych związków pomiędzy Nocnymi Łowcami a Podziemnymi — odpowiedziała, nie tracąc uśmiechu. Melissa również nie mogła się nie uśmiechnąć.

Dziewczyna prawie podskoczyła z zaskoczenia, kiedy jej parabatai położył jej dłoń na ramieniu.

— A ja zastanawiałem się, gdzie zniknęłaś, Lissa — powiedział ze śmiechem.

— Jasne, wyparowałam w niewyjaśnionych okolicznościach — roześmiała się, po czym odeszła razem z Neilem trochę dalej, by z nim porozmawiać. — Isabelle zaproponowała mi, bym poszła razem z nią znaleźć Jace'a. No i... Wiesz, ja się zgodziłam, więc nie będę mogła walczyć razem z tobą...

Neil położył dłoń na ramieniu swojej parabatai.

— Idź na ratunek swojemu bratu, Melisso Herondale — powiedział stanowczo, ale z uśmiechem. — I nie martw się o mnie, ja i Ciara sobie poradzimy.

— A ty broń dzielnie naszego pięknego Alicante, Neilu Darkflame — odpowiedziała i uścisnęła go, po czym wróciła do Isabelle, która czekała na nią, nie posiadając się z radości.

Nocne Łowczynie przedzierały się przez tłum, by dotrzeć do Magnusa i Aleca.

— Magnusie! — zawołała Isabelle, podchodząc bliżej. Czarownik spojrzał na nią pytająco. — Mamy do ciebie sprawę...

— Niecierpiącą zwłoki — dodała Melissa.

Alec i Magnus wymienili spojrzenia, ale koniec końców Bane odszedł na bok z Melissą i Isabelle, by nikt ich nie podsłuchiwał.

— W takim razie czego mogą oczekiwać ode mnie dwie Nocne Łowczynie? — zapytał Magnus, bawiąc się pierścieniami na swoich palcach.

— Prosić cię o pomoc w otwarciu Portalu — odpowiedziała Melissa, uśmiechając się promiennie.

— Portalu? — Magnus uniósł brwi. — Gdzie zamierzacie uciekać?

— Wypraszam sobie — prychnęła Isabelle. — Nie uciekać, a ratować naszego brata.

— Jace powinien wiedzieć, że on i Clary dosyć długo żyli w błędzie — dodała Melissa.

— Alec na pewno chciałby, byśmy pomogły jego parabatai — dorzuciła niewinnie Isabelle, uśmiechając się. Melissa miała ochotę parsknąć śmiechem na argument Isabelle.

Co ciekawe, skuteczny argument.

— To takie urocze, że obydwie siostry Jace'a chcą go ratować — westchnął Magnus. — Niech wam będzie, otworzę wam Portal.

Melissa bezgłośnie klasnęła w dłonie z radością.

— Dziękujemy ci, Magnusie. Jeśli kiedyś będzie ci groził jakiś demon, to dzwoń, osobiście z nim porozmawiam.

Magnus roześmiał się, po czym wyszedł razem z nimi z Sali, by otworzyć Portal. Nikt przecież nie musiał wiedzieć, że gdzieś się wybierają.

Chwilę później pojawiły się gdzieś nad rzeką i ukryły się za jednym z drzew.

— Twój bicz to dosyć ciekawa broń — powiedziała Melissa, patrząc na bicz, który otaczał nadgarstek Isabelle.

— Wiem o tym — Isabelle się uśmiechnęła. — Chcesz go przetestować?

— Jasne — Melissa wzięła bicz od koleżanki i przecięła nim powietrze. — Łał. Rzeczywiście robi wrażenie...

W tym samym momencie zauważyły, że w płytkich wodach rzeki leży Jace, a nad nim pochyla się Sebastian, który lada moment mógłby przebić blondynowi pierś sztyletem.

Dziewczyny spojrzały po sobie i już wiedziały, co mają zrobić. Bezszelestnie wyszły zza drzewa, a Melissa zarzuciła biczem w kierunku Sebastiana. Bicz smagnął go po plecach, pozostawiając po sobie ranę.

— Co do... — zaczął, ale nie zdążył dokończyć, bo sztylet wypadł mu z dłoni. Razem z samą dłonią, którą z kolei odcięła mu Isabelle, zaraz po tym, jak przejęła inicjatywę.

— To za Maxa, ty dupku — powiedziała mściwie.

— Suki — syknął Sebastian i musiał podskoczyć, by znów nie oberwać biczem brunetki. Zaraz potem zniknął w lesie, a Jace nawet nie próbował tego sprawdzać - widocznie musiał zostać mocno zraniony przez Morgensterna.

— Jace — powiedziała Isabelle przykucnęła obok niego, Melissa zrobiła to samo. Jak zauważyła, w oczach brunetki błyszczały łzy.

— Isabelle — mruknął niewyraźnie blondyn. — I litościwa pani... — najwyraźniej chciał rzucić jakimś sarkazmem, ale ciężko było mu cokolwiek wykrztusić.

— Nie odzywaj się — poleciła mu Isabelle, po czym zaczęła rysować mu iratze na piersi.

Melissa uśmiechnęła się do Jace'a, po czym ostrożnie położyła mu dłoń na ramieniu opiekuńczym gestem.

— Już wszystko będzie dobrze, słońce — powiedziała, po czym zdecydowała się na dodanie czegoś jeszcze. — Braciszku.

• • •

Wreszcie mój ulubiony moment: Seba traci łapkę, a Melissa dostaje brata w prezencie