— I jak, słońce, lepiej się czujesz?

Clary usłyszała głos Melissy akurat w chwili, gdy z powrotem położyła się do łóżka. Musiała przyznać, że na pierwszy rzut oka szatynka wydawała się być bardzo sympatyczna, choć patrząc po jej stylu ubierania się można było ocenić ją pochopnie - czarne spodnie, czarna koszulka bez rękawów, do tego buty w tym samym kolorze, a kiedy gdzieś wychodziła, na jej karku lądowała skórzana kurtka obita ćwiekami - oczywiście czarna.

Clary nie znała charakteru Nocnej Łowczyni - choć zazwyczaj bardzo miła, Melissa potrafiła nieźle się zdenerwować, jeśli miała ku temu dobry powód. W takim wpadku ciężko podejść bez broni.

Rudowłosa uśmiechnęła się delikatnie, jakby chciała uwiarygodnić swoją pewność, że czuje się lepiej.

— O wiele lepiej — powiedziała. — Gdzie jest Luke?

— Musisz coś zjeść — uznała Melissa, stawiając na stoliku tacę z gorącą zupą i kromkami chleba z masłem. Na jej prawym przedramieniu Clary zauważyła runę parabatai, co znaczyło, że łączyła ją z kimś specjalna więź.

— Naprawdę czuję się dobrze — zapewniła ją, kiedy Melissa bardziej opatuliła ją kocem. — I bardzo dziękuję za waszą pomoc. Ale chciałabym wiedzieć, gdzie jest Luke.

— Siedział tu przy tobie całą noc — odparła Nocna Łowczyni, siadając na krześle. — A rano gdzieś wyszedł. Nie mam pojęcia, dokąd, ale mama wspominała coś o Puszczy Brocelind.

— Luke tak po prostu wyszedł i mnie zostawił? Mam tu siedzieć i czekać na niego?

— To byłoby najlepsze wyjście — zauważyła Melissa. — W każdej chwili Clave może dowiedzieć się, że przebywasz tu wbrew Prawu. Raczej nie pozwoliliby ci ot tak wyjechać.

— Nie zamierzam stąd wyjeżdżać — zauważyła Clary. — Mam... Tu coś do załatwienia.

Melissa spojrzała na nią spod zmrużonych powiek. Łokieć opierała na kolanie, a dłoń na szyi, przez co Clary widziała, że jej ręka była ozdobiona bliznami po potyczkach z demonami. Wbrew pozorom nie szpeciły one jej ciała - przeciwnie, dla Nocnych Łowców były powodem do dumy. Na jednym z palców prawej dłoni nosiła pierścień z dużym H i z wygrawerowaną czaplą. Był to sygnet rodowy Herondale'ów.

Dodatkowo Clary zauważyła, że Melissa ma tatuaż - spod czarnego ramiączka podkoszulki wystawały linie tego samego koloru, co bluzka, układające się w skrzydło ptaka. Reszta obrazka była zakryta przez włosy, opadające na jej lewe ramię, ponieważ siedziała lekko pochylona.

Melissa najwyraźniej zauważyła, że Clary się jej przypatruje, bo wyprostowała się i odgarnęła włosy do tyłu, ujawniając tatuaż, przedstawiający lecącego ptaka.

— Pustułka — wyjaśniła, uśmiechając się. — Lubię ptaki, a właśnie od pustułki zaczęłam ich obserwowanie. Musiałam to jakoś... Uwiecznić.

Clary kiwnęła głową i upiła łyk zupy, przyniesionej przez Melissę.

— Jeśli mogę spytać, co masz do załatwienia tu, w Alicante? — zapytała Melissa.

— Jace jest tutaj, u Penhallowów — odparła Clary, co prawda nie wyjawiając szatynce wszystkiego, co ta chciała usłyszeć. — Może mogłabym się z nim zobaczyć...

— Nie, Clary — odrzekła łagodnie Nocna Łowczyni, kręcąc głową. — Jeśli opuścisz nasz dom, Clave z łatwością dowie się o tym, że przebywasz tu nielegalnie.

— A czy samo przetrzymywanie mnie nie jest wbrew Prawu? — argumentowała rudowłosa, na co Melissa uśmiechnęła się.

No, spryciula.

— Pewnie jest, ale gdybyś wyszła, podjęłabyś ogromne ryzyko. Pamiętaj, że wujek Luke zostawił cię tu nie bez powodu — po tych słowach wstała z krzesła i wzięła pusty już kubek po zupie. Przekrzywiła głowę i spojrzała na Clary łagodnie. — Nie martw się. Znajdziemy sposób, abyś mogła odwiedzić Jace'a. Musisz tylko cierpliwie poczekać.

Zanim wyszła, poinstruowała dziewczynę o umiejscowieniu łazienki w domu oraz o tym, że w kufrze znajdzie ubrania, w które śmiało może się ubrać.

— Jak Clary? — zapytała Amatis, kiedy Melissa weszła do kuchni. Kobieta stała przy zlewie i zmywała naczynia.

— Wydaje mi się, że już lepiej — odpowiedziała szatynka. — Bardzo chce zobaczyć się z Jacem...

— Niestety, na razie musi o tym zapomnieć — odrzekła jej mama, biorąc kubek od córki. — To dla jej bezpieczeństwa.

— Wiem, mamo — Melissa kiwnęła głową. — I mam nadzieję, że ona też o tym wie.

Amatis nie odpowiedziała, zajęta zmywaniem i zatopiona w myślach. Nocna Łowczyni westchnęła, po czym poszła do holu, skąd zdjęła z wieszaka swoją skórzaną kurtkę, ozdobioną ćwiekami.

— Idę do Neila, mamo — poinformowała ją, zaglądając do kuchni. — Wrócę za jakąś godzinkę.

— Bawcie się dobrze, córeczko — odparła kobieta, spoglądając na Melissę przez ramię.

Dziewczyna kiwnęła głową i wyszła z domu. Jej przyjaciel Neil mieszkał niedaleko, więc nie musiała pokonywać specjalnie dużych odległości, by się z nim zobaczyć.

Już po chwili stała u progu domu, a drzwi otworzyła jej jasnowłosa kobieta o brązowych oczach. Uśmiechnęła się na widok Melissy.

— Dzień dobry, Melisso.

— Dzień dobry, pani Darkflame — odpowiedziała Melissa, odwzajemniając uśmiech. — Zastałam Neila?

— Naturalnie, moja droga — pani Darkflame kiwnęła głową. — Tylko jak na razie śpi.

— W porządku, jakoś poradzę sobie z obudzeniem tego śpiocha — odparła Melissa ze śmiechem. Matka Neila również się roześmiała i wpuściła dziewczynę do środka.

— W to nie wątpię, Melisso.

Rodzice Neila nie przepadali za dziewczyną swojego syna, Ciarą, która była faerie. Kiedyś myśleli, że dziewczyną ich syna zostanie Melissa, jednak ona i Neil zgasili ich nadzieje ceremonią parabatai. Co prawda Darkflame'owie cieszyli się, że ich syn ma bratnią duszę, u której boku będzie walczył z demonami, jednak to nie zmieniało faktu, że woleliby, by Neil związał się z Nocną Łowczynią, a nie z Podziemną.

Wszedłszy do pokoju przyjaciela, Melissa zastała go rozwalonego na całym łóżku. Jego jasne włosy były w totalnym nieładzie, a on sam spał tak, jakby jasne promienie słońca w ogóle go nie ruszały.

Szatynka roześmiała się i podeszła do niego. Poczochrała włosy przyjacielowi, ale to i tak go nie obudziło. Dopiero kiedy zaczęła naśladować głos Ciary, blondyn powoli zaczął otwierać oczy z nadzieją ujrzenia swojej dziewczyny. Mimo że zauważył siedzącą przed nim Melissę, a nie Ciarę, to jego twarz rozjaśnił uśmiech.

— O, Lissa — powiedział i ziewnął.

— No witam największego na świecie lenia — zaśmiała się dziewczyna, po czym wstała, by jeszcze bardziej rozsunąć zasłony i wpuścić więcej światła. — Zastanawiam się, jakim cudem ty jeszcze się na to nabierasz.

— Cóż, dałbym wszystko, by rodzice zaakceptowali Ciarę — odparł, po czym wstał i ruszył do szafy. — Chyba wiesz, jaką kiedyś mieli nadzieję, że ty i ja się zejdziemy.

Melissa westchnęła. Może i kiedyś pomyślała o tym, że ona i Neil mogliby być kimś więcej niż tylko przyjaciółmi, ale znali się tak długo, że często traktowali się jak rodzeństwo. To utwierdziło ją w przekonaniu, że ich związek nie miałby szans. Po jakimś czasie zostali parabatai i ich relacja została bezpowrotnie przypieczętowana jako przyjaciele.

Zaraz po tym, jak Neil wrócił do swojego pokoju przebrany w inne ubranie niż piżama, dziewczyna opowiedziała mu o nowo przybyłej Clary.

— To niezbyt mądry pomysł, żeby opuściła wasz dom — zauważył blondyn, przeczesując dłonią włosy. — Clave może się o wszystkim dowiedzieć. A wtedy wtopa.

— Tyle to i ja wiem, Neil — Melissa wywróciła oczami. — Trudno będzie ją zatrzymać, skoro ona tak bardzo chce się zobaczyć z tym Jacem. I załatwić tą sprawę, z którą tu przyjechała.

Szatynka nawet się nie spodziewała, jak bardzo prorocze były jej słowa, gdyż po powrocie do domu zastała zmartwioną mamę, która wyjaśniła jej, że Clary uciekła.