Miał być rozdział o in medias res, ale będzie najprawdopodobniej jutro. A póki co daję Wam kolejną część luźniej serii o absurdach świata internetowej literatury. Dziękuję wszystkim, którzy podzielili się ze mną swoimi pomysłami na grupie Wattpad Polska. 

Jeśli jeszcze Was tam nie ma, to zapraszam, masa dyskusji i można być na bieżąco z wydarzeniami wszelakimi.

Mam też ogromną prośbę do wszystkich: jeśli znacie jakieś zabawne teksty z opowiadań na Wattpadzie, swoich lub cudzych, książek, czy nawet z komentarzy, proszę o podsyłanie na pw. Mogą być zarówno żarty i śmieszne teksty, jak i absurdy, wynikające ze stosowania skrótów myślowych, czy błędnego stawiania przecinków. Do tego poproszę tytuł dzieła, autora i opisany kontekst, jeśli tekst sam w sobie niewiele mówi.

Odwdzięczę się pingwinią miłością i błogosławieństwem. Każdego, kto podeśle coś ciekawego (błagam, bez ,,mała jest twoja pała'', chyba że w wybitnie śmiesznej formie), czeka wieczna chwała.

Machanie mieczem jak cepem

A najlepiej, jak czternastolatki i wieśniaki tymi mieczami machają i pokonują doświadczonym wojowników. Zapewne większość ludzi, którzy piszą takie bzdety, nigdy nie miała w ręku prawdziwego miecza, więc podzielę się swoim doświadczeniem. Otóż w wakacje pracowałam na średniowiecznym festynie i ucięłam sobie długą pogawędkę z gościem, który miał stoisko z bronią i opancerzeniem. Pozwolił mi pomachać kilkoma mieczami i jednoręcznym kilka kółek zrobiłam, to myślałam, że mi ręka odpadnie. Dwuręczny ledwie podniosłam. A nie jestem jakimś czternastoletnim szczypiorkiem, ważącym 40 kg.

Zaraz pojawią się głosy, że przecież Ciri z Wiedźmina miała 12 lat i mieczem walczyła! No tak, ale po pierwsze było podkreślone, że został dostosowany do jej siły, po drugie znalazł się fragment, iż najpierw musiała się do niego długo przyzwyczajać, a po trzecie Sapkowski w opisywaniu walki to w ogóle pojechał z fantazją.

Wojownicy-cyrkowcy

I znowu zahaczę o temat wagi miecza i pancerza. Bo taki prosty hełm też potrafi ważyć dobre 10 kg. Wiecie, jakie to dziadostwo jest ciężkie?

No i tak sobie czytam blogaski o przygodach dzielnych Mary Sue w wersji długouchej, a tam protagonistka, najlepiej w pełnym uzbrojeniu i z mieczem, wywija salta na lewo i prawo. Pewien miły pan udzielił mi kiedyś krótkiej lekcji walki mieczem średniowiecznym, niemieckim stylem i nauczył podstawowych ruchów. I to wcale nie wyglądało tak, że się tym mieczem macha jak cepem, robi piruety i zmyślne uniki, oj nie. 

Walka cięższym orężem to przede wszystkim ruchy oszczędne, precyzyjnie wymierzone i proste. Bo co komu po wywijaniu młynka, skoro zmęczy go to w kilka minut, a przeciwnik może w każdej chwili zaatakować?

Oczywiście nie mówię o broni typu rapier, szpada, szabla, katana, czy jakiś naprawdę lekki oręż, bo to już inna para kaloszy. Mam na myśli standardowe, proste miecze, jakie najczęściej możemy zobaczyć w filmach i grach fantasy.

A zresztą patrzajta chociażby na scenę walki z Gry o tron. Spoilerów tu raczej nie ma, drastycznych rzeczy też nie, więc można oglądać.

https://youtu.be/G_mkQW1yEAc

Złoty pancerz

Wiecie, czemu kiedyś sprawdzano, czy monety są złote przez ugryzienie? Bo w prawdziwym złocie zostawał ślad po zębach (chyba że akurat ktoś ich nie miał). Ten metal jest bardzo plastyczny, co oznacza, iż nie nadaje się kompletnie do tworzenia z niego orężu i uzbrojenia. Wszelkie złote przedmioty nie są wykonane tylko i wyłącznie przy jego użyciu, ale ze stopów różnych metali. Więc zapamiętajcie wszyscy: nie złota, a pozłacana, chyba że chodzi o kolor. I nawet jeśli już ktoś taką mega drogi pancerz ma, to i tak na wiele się nie przyda, o wiele lepiej zainwestować w coś bardziej trwałego.

Wieśniak w obdartych szmatach

Ktoś chyba pomylił wieśniaka z żebrakiem, bo to ten drugi nie miał grosza przy duszy i chodził w dziurawej szmacie. Może i niektórzy chłopi chodzili w znoszonych burach, ale nie przesadzajmy, na koszulę i spodnie było ich stać, do tego chłopki to zaradne baby były i nie tylko robiły ubrania, ale także ozdabiały je niesamowitymi wzorami.

Człowiek z przypadku ratujący świat

Najczęstszy motyw literatury fantastycznej. Sam w sobie nie jest absurdem, ale śmiesznie robi się w momencie, gdy mamy akcję na zasadzie ,,złodziejaszek z ulicy staje przed obliczem króla, dostaje magiczny oręż, drużynę i konia, a potem rusza ratować świat''. Chyba nawet nie muszę tłumaczyć, co jest nie tak.

Magia bo tak

No bo co to za fantasy bez magii? Jak tak w ogóle można?! Co, że smoków, elfów i krasnoludów też nie ma? Toż to żadna fantastyka tylko jakieś podrabiańce!

Boli mnie, że niektórzy wciąż żyją w takim przekonaniu. Polecam zerknąć do rozdziału ,,Poza horyzonty Wattpada, czyli niszowe podgatunki powieści'', gdzie opisałam kilka przykładów powieści fantastycznych, w których magii nie ma zbyt wiele. Większość na pewno kojarzy chociażby low fantasy.

Oczywiście nie mówię, że nagle wszyscy mają porzucić koncepcję świata pełnego mistycznych mocy, bo ja tak powiedziałam. Absolutnie nie! Ale radzę chwilkę pomyśleć, czy przypadkiem nie wrzuciliście postaci czarodziejki na siłę, bo bez niej książka wydawała się za mało magiczna.

Magia bez zasad i granic

Drużynowy czarodziej walnie fireballem i rozpali ognisko, ściągnie jabłka z drzewa telekinezą, a we wrogów pośle gromy? No ok, od tego przecież jest. Problem pojawia się, gdy magia nie jest w żaden sposób określona i uzasadniona. Znaczy nie ma potrzeby pisania całej historii, jak to pradawni bogowie obdarzyli ludzi mocą, ale fajnie by było, jakby chociaż wyjaśnić, czym ta energia jest. 

W momencie, gdy czarodziej tylko wyciąga rękę i trzaska błyskawicą wygląda to tak... łatwo? Ani rytuału odprawić nie musiał, ani zaklęcia nie wypowiedział, nie musiał poświęcić energii życiowej, krwawej ofiary bogom nie złożył... Po prostu został stworzony z cechą ,,mag'' i w związku z tym umie robić fajne rzeczy. Bo tak.

Doceniam każde uniwersum, w którym magia została przedstawiona w niekonwencjonalny sposób. W jednej książce spotkałam się nawet z magami, którzy połykali metal i z niego czerpali moc. Wszystkim, którzy postanowili pójść na łatwiznę i zrobić ,,klasycznych czarodziejów'' polecam poczytać o voodoo (choć to pewnie każdy zna), magii rytualnej, wicce, hunie, goecji, szamanizmie, magii chaosu, czy energii PSI.

Stereotypy do porzygu

Oczywiście protagonista to człowiek z mieczem, elf jest chudym i przystojnym łucznikiem, krasnolud ma brodę po pas, uwielbia alkohol i nigdy nie rozstaje się ze swoim toporem, a mag musi być mądry. No i nie zapominajmy o seksownej czarodziejce, wyszczekanym złodzieju, paladynie z kijem w dupie, dwulicowych kapłanach, co wkręcają ciemny lud, handlarzom, co sobie nie umieją radzić w życiu i wszędzie atakują ich bandyci...

Brzmi jak 90% fantasy? Dokładnie. No bo po co wysilać mózgownicę, jak można skorzystać z takiej kalki? Potem wystarczy wymyślić poetyckie imiona i nazwy krain, wybrać, jakie moce ma mag i jakiej maści jest koń protagonisty i voila! Zostaje już tylko napisać rymowankę, będącą pradawną przepowiednią i wysłać drużynę na koniec świata, bo coś tam.

Kobieta w drużynie

Oczywiście nie chodzi o to, że sam fakt występowanie płci pięknej w epickich przygodach to absurd, absolutnie! Mi chodzi o pewną pułapkę, w którą wpada większość książek i filmów w konwencji fantasy, przygodowej oraz akcji. Mianowicie, to drużyna składa się z: odważnego samca alfa, który wali ciętymi ripostami; mądrego, ale nieco sztywnego maga; zapijaczonego krasnoluda, co pierwszy rusza do bitki; nieco aroganckiego, dziwnego elfa łucznika; cwanego złodziejaszka o mało pozytywnej reputacji i końcu z kobiety.

A kobieta, jak wiadomo, nie potrzebuje mieć charakteru, jej płeć jest cechą samą w sobie! I najlepiej, jeśli będzie zielarką, kapłanką, czarodziejką, czy ostatecznie tą elfką łuczniczką. Ej, czemu nie ma krasnoludzkich kobiet? Tylko Dragon Age Inkwizycja je pokazał. Dyskryminacja!

I nie mówię, żeby od razu wciskać niewieście topór w dłoń i wysyłać ją na hordę orków. Ale byłoby miło, jakby ona też posiadała jakieś umiejętności i osobowość. I jeszcze wyjaśnię, że nic nie mam do zielarek i kapłanek, sama zrobiłam masę takich postaci. Ale no wiecie... Może by tak jakoś to urozmaicić?

Jak fantasy, to średniowieczna Europa!

A raczej świat, który ją przypomina. I znowu zahaczamy o wątek typowej, średniej historii, którą każdy zna. Bo skoro już mamy oklepaną fabułę, standardowe rasy takie jak elf i krasnolud oraz nazwy dla krain, to wypadałoby jakąś kulturę wymyślić, nie? No to tamci to będą tacy trochę Niemcy (Nilfaard), tam będzie Francja i dużo wina (Toussaint), a naród uciskany przez złych Niem... ekhem, to musi się z Polską (Redania) kojarzyć! A najlepiej w słowiańskich klimatach! 

Nie mówię, by się absolutnie odciąć od takich klimatów, ale po co żywcem wrzucać istniejące kraje pod zmienioną nazwą, skoro wymyślanie nowej kultury to najlepsza zabawa w całym procesie tworzenia? Nie jest też specjalnie trudna, więc warto wysilić mózgownicę i coś samemu wymyślić.

Fajnie jest też zaczerpnąć wiedzy na temat mniej znanych ludów i nie wzorować się tylko na tym, co usłyszeliśmy na lekcjach, czy w telewizji. Uwaga, pora na zabawę (wow, Pingwin taka przebojowa): weź mapę, losowo połóż palec na jakimś terenie, a potem dowiedz się, co się tam działo dwieście, pięćset, czy tysiąc lat temu i jak wyglądało tam życie. To na pewno bardziej rozwijające, niż pykanie w diamenciki czy skaczące ptaszki na telefonie. Pingwin bawi i uczy.

Bogowie jako piękni ludzie

Standardzik, ale fajnie by było, jakby znaleźli się też jacyś... bardziej mistyczni? W Japonii bóstwem mogło zostać wszystko, nawet patyk. W Egipcie oczywiście ludzie z głowami zwierząt. Poza tym Potwór Spaghetti, Cthulhu, czy czczenie całych planet. Różnorodność jest dobra, a fantastyka daje prawdziwe pole do popisu.