ISANG simpleng jeans at T-shirt ang napiling suotin ni Joan. Sumaglit siya sa banyo para suotin ang mga ito pero nang mapagtantong fit na fit sa kaniya ang T-shirt, hinubad niya ito. Lumabas siyang ang jeans lang ang suot at ang pambahay na T-shirt.

"O?" tayo agad ni Rita, iniwan ang pinanonood sa TV. "Bakit hindi mo isinuot 'yong T-shirt?"

Napalingon sa kanila si Kyle. Maaga itong pumunta sa bahay para ihatid siya nito mismo sa bahay ng mga Dela Fuente. Doon daw kasi hihintayin si Joan ni Señor Ernesto at ng kanilang sasakyan papunta sa mga Arguelle.

"Masyadong masikip, e," dahilan niya.

"Masikip ba? Baka dahil sanay ka lang na malalaking damit ang suot mo. O kung gusto mo, hanap pa tayo sa mga damit ni Ate Tina?

Napabuntonghininga siya. Sasabihin na lang niya siguro ang totoo kaysa makahalata pa si Rita at mapuna ang pagiging mapili niya sa damit.

"Sa totoo lang," yuko niya saglit sa T-shirt na hawak, "kasya naman. Kitang-kita nga lang 'yong hugis ng katawan ko."

"O? Ano naman?" Rita looked more concerned than upset. "Nai-insecure ka ba kapag ganyan ang suot?"

"Ako kasi . . ." Nag-aalangan siya. "Kapag nagsusuot ako ng mga fit, nababastos ako, e. 'Tulad na lang no'ng nangyaring gulo sa sabungan . . . Maluwag pa ang suot ko no'n, at—"

Nangingiting napailing-iling si Rita. "Iyon naman pala, e. Wala naman pala sa suot mo ang problema, nasa utak ng mga manyakis na bopol na 'yon kaya ano'ng masama kung magsuot ka ng maayos-ayos?"

Napatingin si Joan sa hawak na ringer shirt na puti pero pink ang mga manggas. Crop top ang istilo nito na saktong hanggang ilalim mg kaniyang pusod ang haba. May nakaprintang 'Delicious' sa bandang dibdib nito sa pink na cursive font letters.

"Pero kahit ako, ha? Kung ako ang naroon, mapapaaway din talaga ako tulad ni Señor Ernesto dahil sa pambabastos sa isang babae na hindi naman talaga dapat," singit ni Kyle sa usapan.

Rita snorted. "Suotin mo na iyan, ate. Dapat presentable ka. Hindi n'yo makukumbinsi sa kuwento n'yo si Mayor kung mukha kang pinabayaan kapag nakita ka niya."

Napamulagat si Joan.

"Mayor?" bulalas niya.

Mas nagulat si Rita. "Hindi mo alam na mayor natin dito si Viktor Arguelle?"

Nagugulohang napailing-iling si Joan. Ang sinabi kasi sa kaniya ni Señor Ernesto ay sponsor sa derby at ninong lang nito sa kasal si Viktor Arguelle!

"Ibig sabihin, hindi ka bumoto noong eleksiyon?" dagdag pa ng dalagita.

Umiling siya bilang sagot.

"Ang tindi naman ng pagkulong sa 'yo sa bahay n'yo."

Pakiramdam niya, ang baba niya. Dinaig pa siya ni Rita na mas bata sa kaniya at nag-aaral pa ng highschool dahil kilala nito si Viktor Arguelle. She was so aware of what was going on around her, too.

"Kasalanan ko rin naman. Hindi ako mahilig maglalalabas masyado ng bahay. Hindi rin ako palakausap masyado sa mga . . . sa mga kapitbahay namin doon."

"TV? Diyaryo?" usisa ni Rita na tila mas lalong nag-alala para sa kaniya. "Wala ba kayo no'n sa bahay n'yo?"

Mapagkumbabang nag-iwas siya ng tingin. "Wala, Rita."

Bago pa siya kaawaan ni Rita ay kinabig ni Joan ang usapan pabalik sa orihinal nitong landas. Joan put her head up to feign confidence as well. "Tama ka. Dapat nga akong mag-ayos-ayos. Isusuot ko na itong T-shirt."

Nakisakay si Rita sa pagpapalit niya ng paksa kahit maraming katanungan ang nasa mga mata nito. "Dalian mo, ha? Aayusan pa kita ng buhok!"

Nangingiting tinanguan niya ito bago bumalik sa banyo. Siyang balik naman ni Rita sa panonood nito ng palabas sa TV. Kyle just followed her with his eyes until she closed the bathroom door.

When she reappeared, Rita beamed. Napaawang naman ang mga labi Kyle at napatayo mula sa kinauupuan nito para tuluyang makaharap sa kaniyang direksiyon at mas malinaw siya nitong makita.

"Iyaannn! Ang sexy!" lapit ni Rita sa kaniya. Inabot pa nito ang isa niyang braso para ihilig siya sa kanan, 'tapos sa kaliwa. "E, 'di kitang-kita rin 'yong fit ng pantalon sa puwitan mo!"

Pumaling ang ngiti niya. 'Fit sa puwitan ko?' "Hindi ba dapat mas pormal kaysa rito ang isuot ko? Mayor pala ang pupuntahan namin, e."

"Tama na iyan. Hindi naman meeting o may kinalaman sa politika ang ipupunta mo roon," Rita lifted her eyes to meet her soft gaze. "Kapag may nambastos pa sa 'yo niyan, ipinapakita lang nila kung ano sila, hindi kung ano ka sa suot mo. Pantakip ng katawan ang damit. Pantago ng katawan kaya hindi ikaw ang may pinapalabas kapag nagkaproblema na naman—" Rita shook her head in delight. "Pero paanong hindi ka pag-aawayan? Kagaganda mo, 'day. Ang sexy ng katawan mo, o! Sinasayang mo ang ganda mo sa katatago sa loob ng malalaking mga damit."

"Gandang-ganda kay Joan, a? Tomboy yata ang kapatid ko, e!" tawa ni Kyle.

Sumulyap saglit si Rita rito, magaang natawa. "Matotomboy nga yata talaga ako rito kay Joan!"

Napangiti na lang si Joan. For once, she received a genuine compliment. Finally, someone saw her as someone beautiful without any malice. Sa pagkakataong ito lang niya naramdaman na masarap pala sa pakiramdam ang magkaroon ng magandang mukha . . . ng magandang katawan na walang kaakibat na sumpa para kailanganin pa niyang ikubli ang sarili mula sa mga mata ng may maruruming isip.

"Ngayon, ang buhok mo naman," tingin ni Rita sa makalat na pagkakabagsak ng kaniyang buhok na maliliit ang pagkakakulot-kulot ng mga hibla. Umabot ang haba ng buhok niya sa kaniyang balakang. Rita's eyes admired her damp, corkscrew curls. "Ang ganda ng pagkakakulot. Itatali ba natin o ilulugay na lang nang ganyan?"

***

ERNESTO stepped out of the mansion. He was already at the porch, the waiting van in sight, but that's all about it.

Wala pa ang sasakyan ni Kyle. Kahit tumanaw si Ernesto sa malayo ay hindi pa niya nakikita ang pagdating nito.

Ang usapan ay alas-singko ng umaga sila magkikita. Pagsipat niya ng relo ay 4:47 a.m. pa lang. Therefore, he had no right to upset at Kyle or Joan.

For some reason, Ernesto got up naturally as early as 2 a.m. Simula noon, hindi na siya nakabalik ng tulog kaya nag-ayos na siya para sa kanilang biyahe.

He put on a pair of brown cowboy boots. Kapares ng kaniyang asul at kupasing pantalon ang maluwag na itim na sando. His top had a scooped neckline. Maluwag ito kaya sumisilip ang matigas niyang dibdib at ang magkabilang-gilid nito. Hawak niya sa iisang kamay ang dark blue na denim jacket at itim na cowboy hat.

His wavy, brushed back, neck-length hair was still damp after a quick shower. He reeked of cool mint scent from his shampoo and natural clean aftershave smell.

Ernesto tossed his jacket and hat in the back seat of the van. Naiwang bukas ang pinto ng sasakyan, nakaabang sa kaniya pero hindi pa siya sumasampa rito. Instead, he only propped one foot against the entrance and stared off at the distance. Nag-aabang ang mga mata niya sa pagdating nina Kyle at Joan habang wala sa loob na inaayos-ayos ang pagkakasuot sa silver na relo.

Nauubusan na siya ng pasensiya nang masulyapang 4:53 a.m. na. To keep his cool, he began rehearsing his lines for Viktor Arguelle at the back of his mind. So far, Ernesto felt confident that he could manage to win back the mayor's favor. Lalo na't kasama niya ang kaniyang alas—si Joan.

Nakahinga siya nang maluwag nang matanaw ang paparating na kotse ni Kyle. It was a lifeless cream box underneath the gloomy, murky blue skies—the night dueling with the creeping dawn of the day.

Pagkahinto ng kotse malapit sa likuran ng van, nagmamadaling bumaba mula rito si Kyle. Ni hindi na nito napatay ang makina ng sasakyan. Pinagbuksan nito ng pinto si Joan. And the dawn of the morning slowly broke out just exactly when she stepped out of the car.

Maayos na nakapusod nang mataas ang kulot nitong buhok. May maliliit na hiblang nakalambitin sa magkabilang-gilid ng maganda nitong mukha. Habang palapit ang babae sa kaniya, mas nagiging malinaw ang mga detalyeng pinagbuhusan ng oras para mailabas pa ang ganda ni Joan. Her lips were tainted with a touch of innocent pink, a slight touch of eyeshadow made her eyes more expressive, and everything else brought more life to her face. Ang laki ng ipinagkaiba nito sa babaeng binugbog noong nakaraang linggo sa sampal . . . sa babaeng pinabayaan ang sarili, hindi akma sa hulma ng katawan ang kasuotan, at maputlang tingnan.

Hindi pa mapapansin ni Ernesto na nakalapit na ito kung hindi pa ito nagsalita.

"Magandang umaga, señor," walang-ngiti nitong bati.

He stepped back, not knowing why being two steps away from her was already stirring some kind of comfort in his chest. Relief, perhaps? He shook away the thoughts of it immediately, since it was an utter nonsense for him to feel this way.

Ernesto just gave Joan a nod. "Get in."

Tumalima ang babae. Mas lalo itong napalapit sa kaniya dahil nakatayo siya sa tabi ng pinto ng sasakyan. Hacienda Dela Fuente was situated on one of the dryest lands of Masbate where no flowers grew and made him unfamiliar with them, and yet, he knew he smelled the sweetest flowers at Joan's nearness.

Humawak ang dalaga sa gilid ng pinto ng van. Medyo tumalon ito para maitaas ang katawan at makapasok rito dahil medyo mataas para dito ang apakan. Lalong napaatras si Ernesto, because her ass was facing him as she made her way to the other end of the back seat.

Nang makaupo na sa loob ng van si Joan, nagpakawala naman si Ernesto ng pinipigilang hininga. Nilingon niya si Kyle na lumapit sa kaniya.

"Dederetso na ako sa bakahan, señor," paalam nito sa kaniya. "Tatawagan ko na lang ho kayo kapag may emergency."

"Salamat." As Ernesto faced the van, he sighed under his breath. "Sana makauwi kami kaagad."

Malungkot ang ngiti ni Kyle. Siguradong dahil iyon sa hindi na sa hacienda uuwi si Joan pagkatapos nila makipagkita sa alkalde ng Mandaon. Mukhang napalakas yata ang tama ng kanang-kamay niya kay Joan. He just could not fathom why. Gumusot tuloy ang kaniyang mukha.

"Sana nakapagpaalam ka na nang maayos sa kaniya," hininaan ni Ernesto ang boses para sila lang ni Kyle ang makarinig.

"Hindi ko na kailangang magpaalam. Bibisitahin ko naman si Joan sa kanila," tipid nitong ngiti.

Ernesto just shrugged, unaffected. Ang simple-simple lang naman pala ng solusyon, nagdrama pa sa kaniya kagabi ang Kyle na ito.

"Ciao," sampa ni Ernesto sa loob ng sasakyan.

Sa umpisa ng biyahe, kapwa walang-imik sina Ernesto at Joan. But he would occasionally glance at her at the corner of his eye. Mula sa nakita niya, mukhang talagang pinaghandaan ng dalaga ang pakikipagkita sa alkalde. She wasn't wearing her usual baggy shirts anymore, which felt strange because he was just wasn't used to it. Or maybe he felt more of caught by surprise to see that this was how she actually looked like.

Her hair with small curls were tied up in a goddess-like topknot, tendrils flowed on the sides of her face. Her shirt was fitting, accentuating her actual body shape for the first time. Just looking at the way her breasts pressed against the cotton shirt made him feel how suffocating it must be, having so little room to breathe. Her looks aimed for a double kill as the low-rise jeans showed a hint of the skin of her hips when she sits.

She got curves so deadly—fragile to a bottle-smooth perfection. Anyone who would try to get a swerve and turn with her would ensure their own accidents when they fail to tread carefully.

In fact, anyone who crossed her path could meet a dangerous fate if they're not cautious.

Ernesto felt a lump on his throat.

There was this summer hit tension growing in the air.

He thought that it must be the awkward silence. His hand mindlessly and restlessly readjusted the buckle of his belt.

'Ah, why am I acting like a nervous teen?'

For some reason, his hands itched to keep moving, to keep itself busy.

His hands were just so restless.

Tumuwid siya ng pagkakaupo at iniabot niya ang cowboy hat na nakapagitan sa kanila ni Joan. He carefully rearranged the creases of the black hat.

"Kumusta ang pamamalagi mo kina Kyle?" basag niya sa katahimikan.

Nilingon siya nito. Nahihirapan si Ernesto na basahin kung ano'ng emosyon o reaksiyon ang kalakip ng pagkakatitig ng babae sa kaniya.

"Maayos ang trato nila sa akin."

"Mas maayos kaysa sa trato sa 'yo ng kapatid mo?"

Joan tilted her head to the side and smiled. "May mga kapatid ho ba kayo, señor?"

Natigilan siya sa tanong nito.

"May mga pagkakataong, nagkakasukatan ba kayo ng pasensiya?" Nasa harap ang tingin ng dalaga. "Normal lang naman iyon sa magkakapatid, 'di ba?"

"Pero mali ang pamamaraan niya," lingon ni Ernesto rito.

"Ano po ba ang gusto ninyong ipahiwatig? Na huwag ko nang uwian ang kapatid ko?" salubong ng mga kilay nito.

"I am just squeezing out answers from you. Gusto ko lang ng matibay na rason mula sa 'yo, para makumbinsi ko si Kyle."

Nagulohan ito at napatingin sa kaniya. "Si Kyle?"

"Naaawa kasi sa nangyari sa 'yo 'yong tao. Nag-aalala na baka kapag bumalik ka sa inyo, pagbuhatan ka na naman ng kamay ng kapatid mo."

Napapikit at napasandal si Joan sa kinauupuan. "Kahit ang mga kapatid ni Kyle, iyan din ang sinasabi, señor. Pero, halos buong buhay ni Kuya Kobi, iginugol na niya sa pagtataguyod sa aming magkapatid kaya hindi ko siya kayang iwanan. At kahit kaya ko, ayokong iwanan siya." Joan glanced and caught his gaze. "Huwag n'yo sanang husgahan ang kuya ko dahil sa nangyaring iyon. Napakadalang lang niya akong mapagbuhatan ng kamay. Kapag nagpasimula ako ng mga gulo, doon lang siya nagagalit sa akin. Si Kuya na halos ang nagpalaki at nag-alaga sa akin. Siya ang nagbanat ng buto para may makain kami. Kaya maniwala kayo sa akin, mahal ako ng kapatid ko."

"Bueno." Ernesto sighed in surrender. Itinuloy niya ang pag-aayos sa mga gusot ng kandong na sombrero. "Pagkatapos nito, maaari ka nang dumeretso ng uwi sa inyo."

Nagliwanag ang mukha nito. "Salamat—"

"At—" sulyap niya sa dalaga, "—sabihan mo ang kuya mo na gusto ko siyang makausap bukas na bukas. Alas-otso ng umaga. Ipasusundo ko siya kay Kyle. Tungkol ito sa trabaho."

Her smile turned demure, she seemed to be struggling to look at him straight in the eye. "Sasabihan ko siya, señor. Salamat . . ." she hesitated but continued anyway, ". . . señor."

Inalis na niya ang tingin sa babae.

Nang makarating sila sa mansiyon ng mga Arguelle, nakipagsabayan sa kaniya si Joan sa pagbaba mula sa sasakyan. Pagkasara ni Ernesto sa pinto, natanaw niya ang dalaga na bahagyang nakatingala at iginagala ang tingin sa paligid.

They stood at the textured tiled courtyard of the mansion. Brown and faded orange tiles arranged into a harmonious circular pattern. Overlooking their location was a marble balustered veranda connected to the courtyard by the wide plight of concrete stairs painted in white. Tall trees circled the area fill the gaps uncovered by length of the Spanish villa-inspired mansion that stretched out behind the veranda. The mansion itself was washed in white paint with orange accents.

Isinuot na ni Ernesto ang denim jacket at cowboy hat. His cowboy boots tapped softly against the hard tiles as he approached Joan.

Her daydream eyes were awakened by his authoritative voice.

"Tara na."

Nilingon siya ng babae. Kita ang excitement sa malaking ngiti nito habang kumikislap ang mga mata. "Ang ganda rito."

"Alam ko. At hindi tayo narito para mag-field trip. Let's go, Joan," patiuna ni Ernesto sa babae.

Dismayadong napalabi lang ito bago siya sinundan.

***

MAGILIW na pinatuloy sa mansiyon sina Joan at Señor Ernesto ng kasambahay na kulay gray ang uniporme.

Inilibot ni Joan ang namamanghang mga mata sa malaking sala. Napaawang ang mga labi niya dahil sa sobrang taas ng bubong ng mansiyon. Sa pagtingala niya, kitang-kita ang balkonahe ng ikalawang palapag. Nakalulula ang taas ng grand stairs sa dulo ng silid na katabi ng floor-to-ceiling na salaming bintana kung saan sumisilip ang kumakaway na mga dahon ng puno mula sa labas. Makintab ang wooden-finish na hawakan ng hagdan at malinis ang puting mga hakbang niyon.

She checked on Señor Ernesto. Busy ito sa de-keypad na cell phone. He slouched at the other end of the sofa. Nakatukod ang isang siko nito sa mababang back rest at ang isang kamay naman ay nakahawak sa cowboy hat nito.

Umayos si Joan ng pagkakaupo sa gitna ng sofa na pinaghahatian nila ng lalaki. Then she wrapped her arms around her own waists as her eyes continued traveling. Halos walang-kalaman-laman ang puting pader ng salas, dahilan para mas magmukhang maluwag at maaliwalas ang silid. A giant wooden ceiling fan slowly spun overhead with compressed little bulb lights at the center.

Ang mga upuan ay gawa sa pinaghalong binarnisang kahoy at puting leather. Kahoy ang frame ng salaming mesita, kakulay ng mga gawa sa kahoy na kasangkapan sa salas. Everything that had a wooden finish in the room had a light shade of orange except for the drawers that were white with silver handles and accents. The other side of the room had its sliding doors open, leading to the veranda.

"Dela Fuente."

Kapwa sila napalingon sa pinagmulan ng boses.

Lumitaw mula sa kabilang silid ang isang binata. Halos hindi nalalayo ang edad nito kay Señor Ernesto.

The man had a more contemporary sense of fashion. Unlike the cowboy looks of most of the wealthy men in Masbate, this one aired with a Northerner's style—a slightly loose pair of white pants with its ends falling on top of his black slip-on shoes, and a loose long-sleeved round neck shirt in a shade of green with a stripe of darker green and line patterns at the center. Sa haba ng shirt ng lalaki, natatakpan ng dulo niyon ang mga bulsa ng suot nitong pantalon.

His hair was disheveled and jet black. It was in a layered haircut with side bangs that almost covered half of his face.

Tumayo si Señor Ernesto kaya tumayo na rin si Joan mula sa kinauupuan.

"Vidal," pormal na ngiti ng haciendero sa kausap.

When Mr. Vidal's judging eyes transferred to her, Joan immediately smiled at him politely. Magalang din niya itong tinanguan.

Pinanood niya ang maikling pagbusisi ng mga mata nito sa kaniya, mula sa kaniyang mukha hanggang sa kaniyang kasuotan. Then back to her face, to her eyes.

"Is this about the derby-thing again?" tanong nito sa kaniya sa tono na pang-Manilenyo.

Nang hindi siya nakasagot agad, si Señor Ernesto naman ang tinapunan nito ng nagtatanong na tingin. Mr. Vidal seemed to sternly expect for an answer, so he answered promptly.

"I just want to check on ninong, Vidal. I hope he's fine. Ilang beses na kasi niyang nire-reject ang imbitasyon kong makipag-meeting."

"All this mess just because of her, eh?" Mr. Vidal gave her an amused smile.

Naningkit ang mga mata ni Señor Ernesto. "Lilinawin ko lang: kagagawan ito ng mga Tenorio. Archie Tenorio, to be specific."

"Well, why bring her to the derby then?" nakalolokong ngisi ni Mr. Vidal kay Señor Ernesto. "With looks like that, she can really start trouble."

"Are you saying that it's Joan's fault? Na ginusto niyang bastusin siya ng Tenorio na iyon?" mabigat na tanggol ni Señor Ernesto sa kaniya. "Naroon siya para magtrabaho. Kinailangan ng karelyebo ng kristo ko noong araw na iyon dahil masama ang pakiramdam nito."

Napunta uli sa kaniya ang mga mata ni Mr. Vidal. "At dinala mo siya rito dahil?"

"I brought her with me, just in case na tama ang hinuha ko na hindi pinapansin ni Ninong ang mga imbitasyon ko para makipag-meeting, dahil iniisip niyang kasalanan naming mga Dela Fuente ang nangyaring gulo. Joan is here to tell the whole story."

"I think, Dad has the right to think that way. Ikaw raw kasi ang unang nanapak."

"Hindi ako ang nauna. Damn it," mariing wika ni Señor Ernesto.

Joan lowered her eyes. She was struggling with the fear she was carrying from her past experiences. That fear that no matter how she tried, she could not alleviate any fights, because it was her who always kickstarted them.

Pero may parte ng kaniyang pagkatao ang umaasa na isang araw, hindi na siya ang pagsisimulan ng anumang gulo. Sa halip, siya ang makareresolba niyon. . . .

"Just be responsible, Dela Fuente." May pagyayabang at paghahamon mula sa tono ng pananalita ni Mr. Vidal. "Ikaw at ang committee ang nag-organisa ng derby na iyan kaya ang gulo na nangyari, dapat mong akuin ang responsabilidad doon. Kung maayos n'yo ba namang pinaghandaan iyon, e 'di walang anumang gulo ang makapupurnada sa pasabong ninyo."

"Alam po iyan ni Señor Ernesto," salo ni Joan sa kaniyang kasama. Gulat na napatingin sa kaniya si Mr. Vidal. He seemed to be slightly taken aback by her audacity to speak to him, more so to contradict him. "Kaya nga personal kaming pumarito para kausapin si Mayor."

Humarap sa direksiyon niya si Mr. Vidal.

Joan continued. "Walang may gusto sa nangyaring kagulohan, lalo na si Señor Ernesto dahil sino ba ang nalugi rito? Hindi lang si Mayor at ang malaking pera na nilagak niya para ma-sponsor-an ang derby. Kahit ang mga mananabong na dumalo, lalo na si Señor Ernesto, nalugi rin sa dami ng pera at pagod at oras na inilaan, maayos lang na masimulan ang derby."

Mr. Vidal cocked his head to the side. Interest sparked in his eyes. "That's so bold of you to speak up, Miss." He smiled amusedly. He seemed not used to people correcting a mayor's son like him.

"Ano ang bastos sa sinabi ko?" singhap niya. Joan just could not believe it. Ganito ba kabulgar mag-terminology ang mga mayayamang tao?

Nagugulohang nagsalubong ang mga kilay ni Mr. Vidal. "What?"

Señor Ernesto turned his back on Mr. Vidal. He inched his face close to her and lowered his tone to keep their conversation between them "Ano'ng bastos? Wala namang sinasabi si Vidal na bastos ka?"

"Bold daw, e," kinakabahang bulong niya pabalik kay Señor Ernesto.

ISANG simpleng jeans at T-shirt ang napiling suotin ni Joan. Sumaglit siya sa banyo para suotin ang mga ito pero nang mapagtantong fit na fit sa kaniya ang T-shirt, hinubad niya ito. Lumabas siyang ang jeans lang ang suot at ang pambahay na T-shirt.

"O?" tayo agad ni Rita, iniwan ang pinanonood sa TV. "Bakit hindi mo isinuot 'yong T-shirt?"

Napalingon sa kanila si Kyle. Maaga itong pumunta sa bahay para ihatid siya nito mismo sa bahay ng mga Dela Fuente. Doon daw kasi hihintayin si Joan ni Señor Ernesto at ng kanilang sasakyan papunta sa mga Arguelle.

"Masyadong masikip, e," dahilan niya.

"Masikip ba? Baka dahil sanay ka lang na malalaking damit ang suot mo. O kung gusto mo, hanap pa tayo sa mga damit ni Ate Tina?

Napabuntonghininga siya. Sasabihin na lang niya siguro ang totoo kaysa makahalata pa si Rita at mapuna ang pagiging mapili niya sa damit.

"Sa totoo lang," yuko niya saglit sa T-shirt na hawak, "kasya naman. Kitang-kita nga lang 'yong hugis ng katawan ko."

"O? Ano naman?" Rita looked more concerned than upset. "Nai-insecure ka ba kapag ganyan ang suot?"

"Ako kasi . . ." Nag-aalangan siya. "Kapag nagsusuot ako ng mga fit, nababastos ako, e. 'Tulad na lang no'ng nangyaring gulo sa sabungan . . . Maluwag pa ang suot ko no'n, at—"

Nangingiting napailing-iling si Rita. "Iyon naman pala, e. Wala naman pala sa suot mo ang problema, nasa utak ng mga manyakis na bopol na 'yon kaya ano'ng masama kung magsuot ka ng maayos-ayos?"

Napatingin si Joan sa hawak na ringer shirt na puti pero pink ang mga manggas. Crop top ang istilo nito na saktong hanggang ilalim mg kaniyang pusod ang haba. May nakaprintang 'Delicious' sa bandang dibdib nito sa pink na cursive font letters.

"Pero kahit ako, ha? Kung ako ang naroon, mapapaaway din talaga ako tulad ni Señor Ernesto dahil sa pambabastos sa isang babae na hindi naman talaga dapat," singit ni Kyle sa usapan.

Rita snorted. "Suotin mo na iyan, ate. Dapat presentable ka. Hindi n'yo makukumbinsi sa kuwento n'yo si Mayor kung mukha kang pinabayaan kapag nakita ka niya."

Napamulagat si Joan.

"Mayor?" bulalas niya.

Mas nagulat si Rita. "Hindi mo alam na mayor natin dito si Viktor Arguelle?"

Nagugulohang napailing-iling si Joan. Ang sinabi kasi sa kaniya ni Señor Ernesto ay sponsor sa derby at ninong lang nito sa kasal si Viktor Arguelle!

"Ibig sabihin, hindi ka bumoto noong eleksiyon?" dagdag pa ng dalagita.

Umiling siya bilang sagot.

"Ang tindi naman ng pagkulong sa 'yo sa bahay n'yo."

Pakiramdam niya, ang baba niya. Dinaig pa siya ni Rita na mas bata sa kaniya at nag-aaral pa ng highschool dahil kilala nito si Viktor Arguelle. She was so aware of what was going on around her, too.

"Kasalanan ko rin naman. Hindi ako mahilig maglalalabas masyado ng bahay. Hindi rin ako palakausap masyado sa mga . . . sa mga kapitbahay namin doon."

"TV? Diyaryo?" usisa ni Rita na tila mas lalong nag-alala para sa kaniya. "Wala ba kayo no'n sa bahay n'yo?"

Mapagkumbabang nag-iwas siya ng tingin. "Wala, Rita."

Bago pa siya kaawaan ni Rita ay kinabig ni Joan ang usapan pabalik sa orihinal nitong landas. Joan put her head up to feign confidence as well. "Tama ka. Dapat nga akong mag-ayos-ayos. Isusuot ko na itong T-shirt."

Nakisakay si Rita sa pagpapalit niya ng paksa kahit maraming katanungan ang nasa mga mata nito. "Dalian mo, ha? Aayusan pa kita ng buhok!"

Nangingiting tinanguan niya ito bago bumalik sa banyo. Siyang balik naman ni Rita sa panonood nito ng palabas sa TV. Kyle just followed her with his eyes until she closed the bathroom door.

When she reappeared, Rita beamed. Napaawang naman ang mga labi Kyle at napatayo mula sa kinauupuan nito para tuluyang makaharap sa kaniyang direksiyon at mas malinaw siya nitong makita.

"Iyaannn! Ang sexy!" lapit ni Rita sa kaniya. Inabot pa nito ang isa niyang braso para ihilig siya sa kanan, 'tapos sa kaliwa. "E, 'di kitang-kita rin 'yong fit ng pantalon sa puwitan mo!"

Pumaling ang ngiti niya. 'Fit sa puwitan ko?' "Hindi ba dapat mas pormal kaysa rito ang isuot ko? Mayor pala ang pupuntahan namin, e."

"Tama na iyan. Hindi naman meeting o may kinalaman sa politika ang ipupunta mo roon," Rita lifted her eyes to meet her soft gaze. "Kapag may nambastos pa sa 'yo niyan, ipinapakita lang nila kung ano sila, hindi kung ano ka sa suot mo. Pantakip ng katawan ang damit. Pantago ng katawan kaya hindi ikaw ang may pinapalabas kapag nagkaproblema na naman—" Rita shook her head in delight. "Pero paanong hindi ka pag-aawayan? Kagaganda mo, 'day. Ang sexy ng katawan mo, o! Sinasayang mo ang ganda mo sa katatago sa loob ng malalaking mga damit."

"Gandang-ganda kay Joan, a? Tomboy yata ang kapatid ko, e!" tawa ni Kyle.

Sumulyap saglit si Rita rito, magaang natawa. "Matotomboy nga yata talaga ako rito kay Joan!"

Napangiti na lang si Joan. For once, she received a genuine compliment. Finally, someone saw her as someone beautiful without any malice. Sa pagkakataong ito lang niya naramdaman na masarap pala sa pakiramdam ang magkaroon ng magandang mukha . . . ng magandang katawan na walang kaakibat na sumpa para kailanganin pa niyang ikubli ang sarili mula sa mga mata ng may maruruming isip.

"Ngayon, ang buhok mo naman," tingin ni Rita sa makalat na pagkakabagsak ng kaniyang buhok na maliliit ang pagkakakulot-kulot ng mga hibla. Umabot ang haba ng buhok niya sa kaniyang balakang. Rita's eyes admired her damp, corkscrew curls. "Ang ganda ng pagkakakulot. Itatali ba natin o ilulugay na lang nang ganyan?"

***

ERNESTO stepped out of the mansion. He was already at the porch, the waiting van in sight, but that's all about it.

Wala pa ang sasakyan ni Kyle. Kahit tumanaw si Ernesto sa malayo ay hindi pa niya nakikita ang pagdating nito.

Ang usapan ay alas-singko ng umaga sila magkikita. Pagsipat niya ng relo ay 4:47 a.m. pa lang. Therefore, he had no right to upset at Kyle or Joan.

For some reason, Ernesto got up naturally as early as 2 a.m. Simula noon, hindi na siya nakabalik ng tulog kaya nag-ayos na siya para sa kanilang biyahe.

He put on a pair of brown cowboy boots. Kapares ng kaniyang asul at kupasing pantalon ang maluwag na itim na sando. His top had a scooped neckline. Maluwag ito kaya sumisilip ang matigas niyang dibdib at ang magkabilang-gilid nito. Hawak niya sa iisang kamay ang dark blue na denim jacket at itim na cowboy hat.

His wavy, brushed back, neck-length hair was still damp after a quick shower. He reeked of cool mint scent from his shampoo and natural clean aftershave smell.

Ernesto tossed his jacket and hat in the back seat of the van. Naiwang bukas ang pinto ng sasakyan, nakaabang sa kaniya pero hindi pa siya sumasampa rito. Instead, he only propped one foot against the entrance and stared off at the distance. Nag-aabang ang mga mata niya sa pagdating nina Kyle at Joan habang wala sa loob na inaayos-ayos ang pagkakasuot sa silver na relo.

Nauubusan na siya ng pasensiya nang masulyapang 4:53 a.m. na. To keep his cool, he began rehearsing his lines for Viktor Arguelle at the back of his mind. So far, Ernesto felt confident that he could manage to win back the mayor's favor. Lalo na't kasama niya ang kaniyang alas—si Joan.

Nakahinga siya nang maluwag nang matanaw ang paparating na kotse ni Kyle. It was a lifeless cream box underneath the gloomy, murky blue skies—the night dueling with the creeping dawn of the day.

Pagkahinto ng kotse malapit sa likuran ng van, nagmamadaling bumaba mula rito si Kyle. Ni hindi na nito napatay ang makina ng sasakyan. Pinagbuksan nito ng pinto si Joan. And the dawn of the morning slowly broke out just exactly when she stepped out of the car.

Maayos na nakapusod nang mataas ang kulot nitong buhok. May maliliit na hiblang nakalambitin sa magkabilang-gilid ng maganda nitong mukha. Habang palapit ang babae sa kaniya, mas nagiging malinaw ang mga detalyeng pinagbuhusan ng oras para mailabas pa ang ganda ni Joan. Her lips were tainted with a touch of innocent pink, a slight touch of eyeshadow made her eyes more expressive, and everything else brought more life to her face. Ang laki ng ipinagkaiba nito sa babaeng binugbog noong nakaraang linggo sa sampal . . . sa babaeng pinabayaan ang sarili, hindi akma sa hulma ng katawan ang kasuotan, at maputlang tingnan.

Hindi pa mapapansin ni Ernesto na nakalapit na ito kung hindi pa ito nagsalita.

"Maayo na aga, señor," walang-ngiti nitong bati.

He stepped back, not knowing why being two steps away from her was already stirring some kind of comfort in his chest. Relief, perhaps? He shook away the thoughts of it immediately, since it was an utter nonsense for him to feel this way.

Ernesto just gave Joan a nod. "Get in."

Tumalima ang babae. Mas lalo itong napalapit sa kaniya dahil nakatayo siya sa tabi ng pinto ng sasakyan. Hacienda Dela Fuente was situated on one of the dryest lands of Masbate where no flowers grew and made him unfamiliar with them, and yet, he knew he smelled the sweetest flowers at Joan's nearness.

Humawak ang dalaga sa gilid ng pinto ng van. Medyo tumalon ito para maitaas ang katawan at makapasok rito dahil medyo mataas para dito ang apakan. Lalong napaatras si Ernesto, because her ass was facing him as she made her way to the other end of the back seat.

Nang makaupo na sa loob ng van si Joan, nagpakawala naman si Ernesto ng pinipigilang hininga. Nilingon niya si Kyle na lumapit sa kaniya.

"Dederetso na ako sa bakahan, señor," paalam nito sa kaniya. "Tatawagan ko na lang ho kayo kapag may emergency."

"Salamat." As Ernesto faced the van, he sighed under his breath. "Sana makauwi kami kaagad."

Malungkot ang ngiti ni Kyle. Siguradong dahil iyon sa hindi na sa hacienda uuwi si Joan pagkatapos nila makipagkita sa alkalde ng Mandaon. Mukhang napalakas yata ang tama ng kanang-kamay niya kay Joan. He just could not fathom why. Gumusot tuloy ang kaniyang mukha.

"Sana nakapagpaalam ka na nang maayos sa kaniya," hininaan ni Ernesto ang boses para sila lang ni Kyle ang makarinig.

"Hindi ko na kailangang magpaalam. Bibisitahin ko naman si Joan sa kanila," tipid nitong ngiti.

Ernesto just shrugged, unaffected. Ang simple-simple lang naman pala ng solusyon, nagdrama pa sa kaniya kagabi ang Kyle na ito.

"Ciao," sampa ni Ernesto sa loob ng sasakyan.

Sa umpisa ng biyahe, kapwa walang-imik sina Ernesto at Joan. But he would occasionally glance at her at the corner of his eye. Mula sa nakita niya, mukhang talagang pinaghandaan ng dalaga ang pakikipagkita sa alkalde. She wasn't wearing her usual baggy shirts anymore, which felt strange because he was just wasn't used to it. Or maybe he felt more of caught by surprise to see that this was how she actually looked like.

Her hair with small curls were tied up in a goddess-like topknot, tendrils flowed on the sides of her face. Her shirt was fitting, accentuating her actual body shape for the first time. Just looking at the way her breasts pressed against the cotton shirt made him feel how suffocating it must be, having so little room to breathe. Her looks aimed for a double kill as the low-rise jeans showed a hint of the skin of her hips when she sits.

She got curves so deadly—fragile to a bottle-smooth perfection. Anyone who would try to get a swerve and turn with her would ensure their own accidents when they fail to tread carefully.

In fact, anyone who crossed her path could meet a dangerous fate if they're not cautious.

Ernesto felt a lump on his throat.

There was this summer hit tension growing in the air.

He thought that it must be the awkward silence. His hand mindlessly and restlessly readjusted the buckle of his belt.

'Ah, why am I acting like a nervous teen?'

For some reason, his hands itched to keep moving, to keep itself busy.

His hands were just so restless.

Tumuwid siya ng pagkakaupo at iniabot niya ang cowboy hat na nakapagitan sa kanila ni Joan. He carefully rearranged the creases of the black hat.

"Kumusta ang pamamalagi mo kina Kyle?" basag niya sa katahimikan.

Nilingon siya nito. Nahihirapan si Ernesto na basahin kung ano'ng emosyon o reaksiyon ang kalakip ng pagkakatitig ng babae sa kaniya.

"Maayo naman ang trato nila sa akin."

"Mas maayos kaysa sa trato sa 'yo ng kapatid mo?"

Joan tilted her head to the side and smiled. "May mga kapatid ho ba kayo, señor?"

Natigilan siya sa tanong nito.

"May mga pagkakataong, nagkakasukatan ba kayo ng pasensiya?" Nasa harap ang tingin ng dalaga. "Normal lang naman iyon sa magkakapatid, 'di ba?"

"Pero mali ang pamamaraan niya," lingon ni Ernesto rito.

"Ano po ba ang gusto ninyong ipahiwatig? Na huwag ko nang uwian ang kapatid ko?" salubong ng mga kilay nito.

"I am just squeezing out answers from you. Gusto ko lang ng matibay na rason mula sa 'yo, para makumbinsi ko si Kyle."

Nagulohan ito at napatingin sa kaniya. "Si Kyle?"

"Naaawa kasi sa nangyari sa 'yo 'yong tao. Nag-aalala na baka kapag bumalik ka sa inyo, pagbuhatan ka na naman ng kamay ng kapatid mo."

Napapikit at napasandal si Joan sa kinauupuan. "Kahit ang mga kapatid ni Kyle, iyan din ang sinasabi, señor. Pero, halos buong buhay ni Kuya Kobi, iginugol na niya sa pagtataguyod sa aming magkapatid kaya hindi ko siya kayang iwanan. At kahit kaya ko, ayokong iwanan siya." Joan glanced and caught his gaze. "Huwag n'yo sanang husgahan ang kuya ko dahil sa nangyaring iyon. Napakadalang lang niya akong mapagbuhatan ng kamay. Kapag nagpasimula ako ng mga gulo, doon lang siya nagagalit sa akin. Si Kuya na halos ang nagpalaki at nag-alaga sa akin. Siya ang nagbanat ng buto para may makain kami. Kaya maniwala kayo sa akin, mahal ako ng kapatid ko."

"Bueno." Ernesto sighed in surrender. Itinuloy niya ang pag-aayos sa mga gusot ng kandong na sombrero. "Pagkatapos nito, maaari ka nang dumeretso ng uwi sa inyo."

Nagliwanag ang mukha nito. "Salamat—"

"At—" sulyap niya sa dalaga, "—sabihan mo ang kuya mo na gusto ko siyang makausap bukas na bukas. Alas-otso ng umaga. Ipasusundo ko siya kay Kyle. Tungkol ito sa trabaho."

Her smile turned demure, she seemed to be struggling to look at him straight in the eye. "Sasabihan ko siya, señor. Salamat . . ." she hesitated but continued anyway, ". . . señor."

Inalis na niya ang tingin sa babae.

Nang makarating sila sa mansiyon ng mga Arguelle, nakipagsabayan sa kaniya si Joan sa pagbaba mula sa sasakyan. Pagkasara ni Ernesto sa pinto, natanaw niya ang dalaga na bahagyang nakatingala at iginagala ang tingin sa paligid.

They stood at the textured tiled courtyard of the mansion. Brown and faded orange tiles arranged into a harmonious circular pattern. Overlooking their location was a marble balustered veranda connected to the courtyard by the wide plight of concrete stairs painted in white. Tall trees circled the area fill the gaps uncovered by length of the Spanish villa-inspired mansion that stretched out behind the veranda. The mansion itself was washed in white paint with orange accents.

Isinuot na ni Ernesto ang denim jacket at cowboy hat. His cowboy boots tapped softly against the hard tiles as he approached Joan.

Her daydream eyes were awakened by his authoritative voice.

"Tara na."

Nilingon siya ng babae. Kita ang excitement sa malaking ngiti nito habang kumikislap ang mga mata. "Ang ganda rito."

"Alam ko. At hindi tayo narito para mag-field trip. Let's go, Joan," patiuna ni Ernesto sa babae.

Dismayadong napalabi lang ito bago siya sinundan.

***

MAGILIW na pinatuloy sa mansiyon sina Joan at Señor Ernesto ng kasambahay na kulay gray ang uniporme.

Inilibot ni Joan ang namamanghang mga mata sa malaking sala. Napaawang ang mga labi niya dahil sa sobrang taas ng bubong ng mansiyon. Sa pagtingala niya, kitang-kita ang balkonahe ng ikalawang palapag. Nakalulula ang taas ng grand stairs sa dulo ng silid na katabi ng floor-to-ceiling na salaming bintana kung saan sumisilip ang kumakaway na mga dahon ng puno mula sa labas. Makintab ang wooden-finish na hawakan ng hagdan at malinis ang puting mga hakbang niyon.

She checked on Señor Ernesto. Busy ito sa de-keypad na cell phone. He slouched at the other end of the sofa. Nakatukod ang isang siko nito sa mababang back rest at ang isang kamay naman ay nakahawak sa cowboy hat nito.

Umayos si Joan ng pagkakaupo sa gitna ng sofa na pinaghahatian nila ng lalaki. Then she wrapped her arms around her own waists as her eyes continued traveling. Halos walang-kalaman-laman ang puting pader ng salas, dahilan para mas magmukhang maluwag at maaliwalas ang silid. A giant wooden ceiling fan slowly spun overhead with compressed little bulb lights at the center.

Ang mga upuan ay gawa sa pinaghalong binarnisang kahoy at puting leather. Kahoy ang frame ng salaming mesita, kakulay ng mga gawa sa kahoy na kasangkapan sa salas. Everything that had a wooden finish in the room had a light shade of orange except for the drawers that were white with silver handles and accents. The other side of the room had its sliding doors open, leading to the veranda.

"Dela Fuente."

Kapwa sila napalingon sa pinagmulan ng boses.

Lumitaw mula sa kabilang silid ang isang binata. Halos hindi nalalayo ang edad nito kay Señor Ernesto.

The man had a more contemporary sense of fashion. Unlike the cowboy looks of most of the wealthy men in Masbate, this one aired with a Northerner's style—a slightly loose pair of white pants with its ends falling on top of his black slip-on shoes, and a loose long-sleeved round neck shirt in a shade of green with a stripe of darker green and line patterns at the center. Sa haba ng shirt ng lalaki, natatakpan ng dulo niyon ang mga bulsa ng suot nitong pantalon.

His hair was disheveled and jet black. It was in a layered haircut with side bangs that almost covered half of his face.

Tumayo si Señor Ernesto kaya tumayo na rin si Joan mula sa kinauupuan.

"Vidal," pormal na ngiti ng haciendero sa kausap.

When Mr. Vidal's judging eyes transferred to her, Joan immediately smiled at him politely. Magalang din niya itong tinanguan.

Pinanood niya ang maikling pagbusisi ng mga mata nito sa kaniya, mula sa kaniyang mukha hanggang sa kaniyang kasuotan. Then back to her face, to her eyes.

"Is this about the derby-thing again?" tanong nito sa kaniya sa tono na pang-Manilenyo.

Nang hindi siya nakasagot agad, si Señor Ernesto naman ang tinapunan nito ng nagtatanong na tingin. Mr. Vidal seemed to sternly expect for an answer, so he answered promptly.

"I just want to check on ninong, Vidal. I hope he's fine. Ilang beses na kasi niyang nire-reject ang imbitasyon kong makipag-meeting."

"All this mess just because of her, eh?" Mr. Vidal gave her an amused smile.

Naningkit ang mga mata ni Señor Ernesto. "Lilinawin ko lang: kagagawan ito ng mga Tenorio. Archie Tenorio, to be specific."

"Well, why bring her to the derby then?" nakalolokong ngisi ni Mr. Vidal kay Señor Ernesto. "With looks like that, she can really start trouble."

"Are you saying that it's Joan's fault? Na ginusto niyang bastusin siya ng Tenorio na iyon?" mabigat na tanggol ni Señor Ernesto sa kaniya. "Naroon siya para magtrabaho. Kinailangan ng karelyebo ng kristo ko noong araw na iyon dahil masama ang pakiramdam nito."

Napunta uli sa kaniya ang mga mata ni Mr. Vidal. "At dinala mo siya rito dahil?"

"I brought her with me, just in case na tama ang hinuha ko na hindi pinapansin ni Ninong ang mga imbitasyon ko para makipag-meeting, dahil iniisip niyang kasalanan naming mga Dela Fuente ang nangyaring gulo. Joan is here to tell the whole story."

"I think, Dad has the right to think that way. Ikaw raw kasi ang unang nanapak."

"Hindi ako ang nauna. Damn it," mariing wika ni Señor Ernesto.

Joan lowered her eyes. She was struggling with the fear she was carrying from her past experiences. That fear that no matter how she tried, she could not alleviate any fights, because it was her who always kickstarted them.

Pero may parte ng kaniyang pagkatao ang umaasa na isang araw, hindi na siya ang pagsisimulan ng anumang gulo. Sa halip, siya ang makareresolba niyon. . . .

"Just be responsible, Dela Fuente." May pagyayabang at paghahamon mula sa tono ng pananalita ni Mr. Vidal. "Ikaw at ang committee ang nag-organisa ng derby na iyan kaya ang gulo na nangyari, dapat mong akuin ang responsabilidad doon. Kung maayos n'yo ba namang pinaghandaan iyon, e 'di walang anumang gulo ang makapupurnada sa pasabong ninyo."

"Alam po iyan ni Señor Ernesto," salo ni Joan sa kaniyang kasama. Gulat na napatingin sa kaniya si Mr. Vidal. He seemed to be slightly taken aback by her audacity to speak to him, more so to contradict him. "Kaya nga personal kaming pumarito para kausapin si Mayor."

Humarap sa direksiyon niya si Mr. Vidal.

Joan continued. "Walang may gusto sa nangyaring kagulohan, lalo na si Señor Ernesto dahil sino ba ang nalugi rito? Hindi lang si Mayor at ang malaking pera na nilagak niya para ma-sponsor-an ang derby. Kahit ang mga mananabong na dumalo, lalo na si Señor Ernesto, nalugi rin sa dami ng pera at pagod at oras na inilaan, maayos lang na masimulan ang derby."

Mr. Vidal cocked his head to the side. Interest sparked in his eyes. "That's so bold of you to speak up, Miss." He smiled amusedly. He seemed not used to people correcting a mayor's son like him.

"Ano ang bastos sa sinabi ko?" singhap niya. Joan just could not believe it. Ganito ba kabulgar mag-terminology ang mga mayayamang tao?

Nagugulohang nagsalubong ang mga kilay ni Mr. Vidal. "What?"

Señor Ernesto turned his back on Mr. Vidal. He inched his face close to her and lowered his tone to keep their conversation between them "Ano'ng bastos? Wala namang sinasabi si Vidal na bastos ka?"

"Bold daw, e," kinakabahang bulong niya pabalik kay Señor Ernesto.

"Tang—" bulalas nito bago mabilis na pinigilan ang sarili. Napailing ito. Napahinga nang malalim ang lalaki bago ibinalik ang nanlalaki at na-e-eskandalong mga mata sa kaniya. "Hindi 'yon ang niyang ibig sabihin!" he hissed in a whispery voice. "Magsisimula ka na naman ng gulo, babae ka!"

Napalunok si Joan sa mga sinabi nito. Hinarap niya agad si Mr. Vidal. "S-Sorry! Pasensiya na, Mr. Vidal! Wala lang 'yong sinabi ko kanina! Mali ako ng intindi do'n sa bold!"

"Sa bold?" Nagugulohan pa rin ito pero napangisi agad nang mapagtanto kung ano ang nangyayari. Mr. Vidal could not help a snicker. "You dirty little thing."

"Naligo ako, sir," nag-aalalang sipat ni Joan sa sarili. "Paanong marumi? Narumihan ko ba ang carpet ninyo?" silip niya sa ilalim ng suot na hiram na sapatos bago pinasadahan ng tingin ang carpet.

Señor Ernesto just groaned lowly and shook his head.

***

Read advanced and full chapters on Patreon: https://patreon.com/anamarive

•••

OFFICIAL NA, PUWEDE NA! La Grilla Series 1: Come Here will come here into our homes and arms soon!

Pre-order period: Sept 17 to November 17, 2024

Click on the pre-order link to save your copy: https://www.cognitoforms.com/KPubPH/LaGrillaSeries1ComeHereByAnamariessOrderForm

PINAGSOLTADA
Baluarte Dela Fuente 1
Copyright: 2024

First Wattpad Version © March 11, 2021

Second Wattpad Version © September 23, 2024

R-18, General Fiction, Sexy Romance, Drama, Action, Mystery

Facebook Page: ANAtheCowgirl
Wattpad: ANAtheCowgirl
Twitter: anathecowgirlwp
Instagram/Threads: anathecowgirl
Email: [email protected]