"SEÑOR!"giniginaw na yakap ni Joan sa sarili. "Nanong oras na? Bakit ka narito?"

SeñorErnesto's strides were cool and gliding, as if he was walking on air. He wasgallant and effortless. He tucked his thumbs at the pockets of his dark washedjeans. His wavy hair was slightly tousled, most of them fell over the left sideof his chiseled face.

'Babawiin naba niya 'yong patuka?' Lalo siyang nag-alala. 'Pa'no 'yan? Nabuksan ko na 'yongsako. Nakaraon na ni Kapitan. . . .' Nakain na ni Kapitan.

His eveningshadowed eyes turned into tourmalines that smoldered her. The lowness of histone, like a secret being whispered, made his voice raspily breezed past thecoldness of the night, stripping away its silence.

"Sorry, peroparang hindi ako makatutulog nang hindi nakapupunta rito."

Tumuwad siJoan para abutin ang lock ng mababang gate. Maingay na kumaskas ang bakal nitodahil sa pagmamadali niyang i-lock ito bago iniwang nakalambitin dito angpadlock.

Then, shestood straight and met Señor Ernesto's eyes.

"Alanganingoras na ho, señor," matatag niyang wika rito.

"Exactly,which makes now the perfect time for me to be here."

She wastaken aback. 'Ano'ng 'perfect time' ang pinagsasasabi ng SeñorSungit na 'to? Oras na ng tulog ng mga tao!'

"Kungmaaari, bukas na lang kayo pumarito. Linggo naman bukas." A chilly wind touchedher, making her lips quiver and teeth lightly chatter. She hugged herself.

"Bakit bakasi gan'yan ang suot mo sa matugnaw na gabi?" mabilis na pasada ng iritadongmga mata ng lalaki sa kaniyang kabuoan.

Napayakaplalo si Joan sa sarili. Her eyes widened, horror-stricken. She suddenly wantedto hide.

Naalala niyana kasi kung ano ang kaniyang suot. It wasn't that revealing but she wasn'tcovered enough in her opinion.

Naalalatuloy niya kung paano siya malisyosong tingnan ng mga lalaki sa dati niyangtinitirahan. Naalala niya kung paano siya bastusin noon kapag masikip o maiklilang nang kaunti ang kaniyang damit.

Joanhurriedly pulled her long hair and placed them over her breasts. "Wala na kayo ro'n,señor. Pakiusap, umalis na kayo. Bukas na lang kayo pumunta rito."

Tatalikod nasana siya nang marinig ang kalansing ng gate. Pagharap niya, nakatukod na saibabaw ng gate ang isang kamay ni Ernesto. This brought them closer, face toface.

"Kailangankong makita si Kapitan," mahigpit nitong wika, halos ibulong ang mga sinabihabang nakikipagtitigan sa mga mata niya.

"Turogna si Kapitan, no!" Tulog.

'Si Kapitanba talaga ang sadya niya?'

"I don'tcare. I want to inspect him."

"Inspect?"She lowered her head. Hinalungkat saglit ni Joan sa isip ang kahulugan ngsalitang iyon. She returned her eyes on him. "Ano pa ang iinspeksyonin mo kayKapitan? Okay lang siya. Dili man lang siya napuruhan ng SiKi mo."

"Come on,Joan," yugyog nito sa gate kaya maingay na kumalansing iyon. "Just let me inand see that rooster."

"Ano ka ba?Pinapaingay mo 'yong gate!" panlalaki ng kaniyang mga mata. Nagpalipat-lipatang kaniyang tingin kay Señor Ernesto at sa gate.

He gave hera cold, bored gaze. He stepped back but kept on impatiently yanking at the gateback and forth.

"Titingnanko lang saglit si Kapitan."

'Ang kulitnaman nito!'

Hindi manlang tumigil ang lalaki sa kayuyugyog sa gate kaya iinatong ni Joan ang kamaysa kamay ni Señoe Ernesto na nakakapit sa gate para pigilan ito. Hinigpitanniya ang paghawak sa ibabaw ng kamay nito sabay hila rito pataas, pero hindiniya pa rin maalis-alis ito sa ibabaw ng gate.

"Señor . . ."she warned with her eyes giving him a threatening glare.

But howwould Señor Ernesto be intimidated by her anyway? Lalong namilog lang naman angnananakot niyang mga mata. She looked cute with her lips narrowed tightly andpulled up in an attempt to look stern.

Señor Ernestoremained cool and unaffected. He looked at her and cocked his head to the side,as if he was taunting and mocking her. It was as if he wanted to intimidateher, make her feel that she was too weak and too incapable of driving him away.

"Just openthe goddamned gate," hablot nito sa kamay niya para tanggalin sa pagkakahawak niyasa kamay nito.

He almostcrushed her hand, napadaing tuloy siya bago ito natanggal ni Ernesto. Hereleased her hand in the mid-air.

Joan steppedback and stared at him in horror. "Alam mo bang hindi magandang tingnan na maylalaking pumapasok sa bahay ng isang babae ng ganitong oras?"

"Mas lalongmagkakaroon ng malisya kapag umaga ako pumarito, kung kailan mas maraming taoang puwedeng makakita, hini ba?"

'Kaya baganitong oras sumadya si Señor Ernesto? Para walang makakita sa amin?'

"Bakit kasihindi mo pa pinagsawaang tingnan si Kapitan kanina? No'ng nasa kamalig patayo!" Joan grumbled as she unlocked the gate. "O kaya, papuntahin mo na langkami ni Kyle bukas sa manukan mo!"

"I'llexplain inside. Just hurry."

Binuksan naniya ang gate. Umusod siya—ngunit nakapuwesto pa rim sa likuran ng pinto nggate— para bigya ng daan ang lalaki.

Tumuloy-tuloylang ito ng pasok.

Isinara niJoan ang gate at hinabol si Señor Ernesto na naunang nakapasok sa bungalow.

Shereappeared beside him. Saktong palinga-linga na ang lalaki sa malawak at walangkalaman-lamang sala. Dahil walang gamit, nakita nito agad si Kapitan sa bakalnitong kulungan na nakapuwesto sa isang sulok. Dumeretso roon si Señor Ernesto.

"Kita monaman. Turog na si Kapitan."

"This won'ttake long. Pagkatapos nito, puwede na siyang bumalik sa pagkakatulog."

Napasimangotsiya. 'May choice pa ba ako, e, amo kita?'

Señor Ernestosquatted in front of Kapitan's cage and opened it.

'Sanasabungin siya ni Kapitan.'

Unfortunately,Kapitan did not bother putting up a fight. Nagising lang ito at pumalag nangkaunti. Dahil siguro eksperto ang mga kamay ni Señor Ernesto pagdating sa mgamanok kaya umamo rin ang tandang at nagpaubaya sa lalaki. The honcho gentlystroked Kapitan's feathers from the top of its head to its back.

Nang makuhaang kooperasyon ni Kapitan, matamang sinipat ito ni Señor Ernesto. Pinatingalaat inanggulo ng lalaki ang ulo nito. His fingers positioned around each eye toopen them wider. Inunat din ng lalaki ang magkabilang pakpak ng manok atsinilip ang ilalim at palibot ng mga iyon.

"Ano'ngmeron kay Kapitan? Bakit ayaw mo siyang inspeksyonin ng gan'yan kasama ang mgatauhan mo? Bakit kailangang patago mo pa siyang inspeksyonin?"

Hindi siyatinapunan ng lalaki ng tingin. Pero sumagot ito. "They might lose faith inSiKi."

'Lose . . .faith?'

"Si SiKi angilalaban sa super derby sa katapusan ng buwan. Kapag nanalo si SiKi, ilalabansiya sa regional." Patuloy ito sa pag-iinspeksiyon kay Kapitan. The roosteronly clucked lowly.

"Ano namanang kinalaman ng faith, kaya palihim mong iniinspeksiyon si Kapitan?"

"Kapagkasama ko sila sa pag-iinspeksiyon ko kay Kapitan, they might think Kapitan isbetter than SiKi."

Itinukodniya ang mga kamay niya sa kaniyang baywang. She would shy down or lowerherself. She would always be proud of her pet rooster. Kaya walangpagdadalawang-isip na ibinida niya ang tandang.

"Hindi nakailangan ng inspeksiyon. Sa sabong pa lang nila kanina, kitang-kita nang masmagaling si Kapitan."

"He'sexperienced," Señor Ernesto murmured. Hinahagod-hagod na nito sa likuran siKapitan, manghang tinititigan ang manok. "And to top it all, I think, hisexperiences made him wiser. He knew that aiming for dominance is not the key tosurvival. Kaya imbes na sikaping pumaibabaw sa kaniyang kalaban at ipitin angleeg nito, he shoots to kill. He aims to injure his opponent's vital parts. Inour case, this white devil tried to blind SiKi."

Napasinghapsiya sa narinig.

Naalala niyaang usapan nina Kyle at Señor Ernesto pagkatapos ng sparring. . . .

"Malala baang pagkakapalo sa kaniya, señor?"

"Mukhanghindi naman.Malapit nga lang sa mata ang tama kaya maingat ang kilos ni SiKi.Aakalain mo tuloy sa una na nananamlay siya."

Mula sakinatatayuan ni Joan, lumagpas ang kaniyang tingin sa balikat ni Ernesto at napatitigkay Kapitan.

"Batak sahackfight ang isang ito. Hindi nakapagtatakang halos maubos niya ang lagpasbenteng manok-panabong noon sa karambola."

Napalunoksiya.

"This whitedevil is a killing machine," Señor Ernesto glanced at her over his shoulder.

"Puwede ba?Huwag ka ngang magsalita ng gan'yan tungkol kay Kapitan!" lapit niya rito paraagawin ang manok. Wala siyang pakialam kung muntik na itong matumba sapagkaka-squat dahil nagbanggaan ang mga braso at balikat nila.

She wouldnot even mind punching him anyway, for making it appear that Kapitan is anevil, bloodthirsty murderer!

Señor Ernestomet her gaze. "Alam mo kung ano ang totoo. Sapat nang katibayan 'yang mgakalmot sa mga braso mo."

Napasulyapsi Joan sa kaniyang mga braso. It had been two months, pero minsan nadadagdaganang mga kalmot niya kaya hindi agad nawawala ang mga marka sa kaniyang mgabraso.

"Dahil hindiikaw ang amo niya, I bet, he put up quite a fight for so many times, everytimeyou try to hold him."

"Ano naman?Gano'n talaga sa umpisa. At saka, ano naman kung nakalmot o nasaktan niya ako?Kung ang kapalit naman, e, napaamo ko siya?"

Tumayo siJoan nang tuwid. She cuddled the rooster close to her chest and chin. Shestroked his feathers delicately. Kapitan submitted to her so easily, like thepure rooster that he was.

Kapitan . ..

Her newcompanion . . .

Her pet . ..

Her friend .. .

Tumindig narin si Señor Ernesto. "I am impressed. You tamed the devil. You made himfriendly with strangers like you."

Her eyesnarrowed. "Tapos ka na ba?"

"I'mconsideringabout making an offer."

Napatitigsiya sa lalaki. What he said made her cautious.

"Gusto kongkunin si Kapitan."

Mas humigpitang pagkakayakap niya sa manok.

Bago pa siyanakaalma, nagpatuloy si Señor Ernesto. "Pero mahirap na. Baka makilala siya ngdati niyang amo kapag kinupkop ko siya at ginamit sa mga sabong. So, I came upwith an alternative."

Medyonapalagay ang loob si Joan. Ibig sabihin kasi ng huling isinaad ng lalaki ay hindinito kukunin si Kapitan. But she kept her guard up. May alternatibo raw kasiang honcho.

"Ano 'yon?"

"Ipapa-sparringnatin si Kapitan sa mga manok-panabong ko."

"Mga?"gulat niyang bulong na abot sa pandinig ng lalaki. "Ibig sabihin, hindi langkay SiKi?"

He noddedwith a hint of a satisfied smile. "Yes."

"Hindi puwede!Retired na sa gan'yan si Kapitan! Baka mamaya, ikamatay pa 'yan ni Kapitan. . .." Malungkot na magbaba siya ng tingin. "Maiiwan na naman akong mag-isa. . . ."mahina niyang bulong sa sarili, habang nakatitig sa yakap na manok.

"Sheesh.Joan. Sparring lang 'to. Three to four buckles daily except on the week beforethe actual fight."

Wala siyangmaintindihan sa mga sinabi nito, pero hindi pa rin iyon maganda sa kaniyang pandinig.

"Walangmamamatay na manok sa sparring. At ang kapalit nito, libreng maintenance atpagkain para sa Kapitan mo."

Her lipsparted. Noong una, nakaeengganyo ang alok ni Señor Ernesto. But she immediatelywent back to her senses.

Napailing siJoan. "Kaya kong alagaan si Kapitan. Kaya ko siyang pakainin. Nagamot nga naminni Kyle ang mga sugat niya noong derby."

He smirked."Still. You might want to reconsider. Kakarampot lang ang sahod mo sapaglilinis sa koral ng mga umagak at sa pangongolekta ng mga itlog nila.Kung makakamenos ka sa pagpapakain kay Kapitan—" he shortly scanned her withhis blazing determined eyes from head to toe, "—mas mabilis kang makapag-iipon.Gusto mo nang mahanap ang kapatid mo, hindi ba?"

Iyon lang attumango na bilang pagpapaalam si Señor Ernesto. He did not even wait for anyresponse from her. Dumeretso la g ito sa bukas na pinto, palabas ng bungalow.

Hinatid langniya ito ng tingin hanggang sa nakalabas na ito ng gate. He took the driver'sseat, shut the car door, and seconds later, the front and back lights of hisLexus glared against the dirt road.

Mahinangumugong ang makina ng kotse. Its wheels gently crunched against the dry groundas it pushed away from the place.

Joan glancedat Kapitan.

"Alila nanga ako ng mga Dela Fuente, gusto pa ng señor na 'yon na magtrabaho ka rin parasa kanila, Kapitan," usap niya sa manok.

***

KINABUKASAN,nasa kotse na si Joan kasama si Kyle. Mabuti at nahiram ng binata ang isa samga sasakyan ng amo nito.

Usapan nilana sa araw na ito, pupunta sila sa Nilabanan, sa dati niyang tinitirahan noongkasama pa niya ang kaniyang Kuya Kobi.

Sakalagitnaan ng kanilang biyahe, ang mahinang saliw ng tugtugin mula sa radyo ngsasakyan ang tanging maririnig. Kyle looked his usual self with his gentlehandsomeness that contrasted Señor Ernesto's intensity. He wore a pair of blackdrawstring pants and black sneakers. His dark green v-neck shirt fitted hisfirm body. Makintab ang itim nitong buhok, namintina ang wet look nito dahil salamig ng air-conditioning ng kotse.

With Kyle,things felt lighter, easier, more comfortable. There was this friendliness inhis casual smiles and he talked to her with so much care in his gentle tone.

Si Joannaman ay magulo ang pagkakapusod ng mahabang buhok. May nakapatong nalace-outlined spaghetti-strap top na puti sa suot niyang dilaw na short-sleevedcollared shirt. Tinernohan niya ito ng denim na tokong shorts. Nasa mga paaniya ang pulang tsinelas.

Patagilid nanakasandig ang ulo ni Joan sa bintana. Nakatanaw lang siya sa bawat kalsada na nadaraananng kotse. Her hand rested on her lap but one of her hands held a folded paper,her short letter for Kobi.

Hindi siguronakatiis si Kyle kaya binasag nito ang katahimikan. "Malungkot ka na naman."

Hindi niyaalam kung ano ang isasagot dito. She heard Kyle, but did not move an inch onher seat.

Panay namanang nakaw ng sulyap ng binata sa kaniya. He sighed and focused on the road.

"Ano angtingin mo sa offer ni Sir?"

Naalala niyaang pagbisita ni Señor Ernesto kagabi. Palagay niya, silang dalawa lang pa rin niKyle ang tanging nakaaalam na pumunta ito sa kaniyang bungalow. Kani-kaninakasi, noong umpisa pa lang ng biyahe, ang sabi ni Kyle ay may ipinapasabi rawsa kaniya ang honcho at iyon na nga ang tungkol sa alok nito kagabi, noongpalihim ito g nakipagkita sa kaniya. Ang sinabi lang niya kanina ay pag-iisipanmuna niya ito.

At heto nanga, may karagdagang tanong si Kyle sa kaniya tungkol sa offer. Sa palagay niJoan, wala na itong maisip na i-topic kaya bumalik sila sa usapang itoo. Omarahil, may kinalaman ito sa komento nitong mukha siyang malungkot. Maybe,Kyle was trying to divert her mind away from what makes her sad, which seemedto be hard. Kasi, malapit na sila sa lugar na magpapaalala sa kaniya sanawawala niyang kapatid.

"Joan?" hisvoice nudged her.

She saw theview of the green, lush trees that lined up on both sides of the road reflectedon the glass window, on her eyes. .  .

"Ayokomunang isipin, Kyle."

Napatinginito sa kaniya nang magsalita siya at ibinalik din nito sa harap ang mga mayabago sumagot. "Sorry."

She loweredher head. Nakonsensiya siya dahil nag-e-effort si Kyle na pagaanin man lang angloob niya pero hindi siya nakikisama rito.

Tumuwid siJoan ng pagkakaupo at nilingon ito.

"Kyle,"ngiti niya rito, "ano sa tingin mo ang mas magandang lutuan? 'Yong maliit nade-gas o de-uling?"

Medyoumaliwalas ang mukha ni Kyle  pero halatang nag-aalala pa rin ito para sakaniya.

"Siyempre,doon ka na sa madali, sa de-gas. Pero puwede namang sa umpisa, mag-de-uling kamuna para makatipid."

"Tama. Gustoko kasi mahanap agad si Kobi. Kaya kailangang makaipon ako nang malaki-lakiagad. 'Yong tipong, mabubuhay ako at mahahanap ko kung saan-saan si Kuya kahitilang buwan akong walang trabaho."

She wasbeing too naïve again by thinking of impossible things. For her, thoseimpossible and impractical things felt too real, achievable. Nagagawan nga iyonng paraan ng mga bidang babae sa teleserye. Ibig sabihin, kung may ideyangganoon ay may posibilidad magkatotoo ang mga iyon. Because ideas meantpossibilities, at least for Joan. Mankind was able to think of things and makethem happen, it was proven through history. And it keeps happening in thepresent.

All Joan thoughtshe had to do, was believe . . . to keep believing. . . .

"Kung bakitba naman kasi ayaw mo sa plano ko, na tuwing day-off mo, sasamahan kitanghanapin si Kobi."

"Sa buongMasbate mo lang naman kasi ako masasamahan. Paano kung wala ang kuya rito?Alangan namang iwanan mo rin ang trabaho mo at samahan ako hanggang Maynila, osa Visayas." Ibinalik niya sa harap ang tingin. "O sa Cotabato."

"Gustokitang samahan . . . kahit saan, Joan."

Nahihiyangnapayuko siya. She played the folder paper with her gentle fingers. "Iyan ka nanaman sa mga banat mo, e."

"Ikaw langnaman ang nag-iisip na bumabanat lang ako."

Lalo siyangnahiyang mag-angat ng tingin.

"Hindi namanako magiging distraction sa paghahanap mo kay Kobi. Ang sa akin lang, bigyan moako ng chance."

Gulat nanapatingin siya kay Kyle.

Nanatililang sa harap ang payapa nitong tingin. "Ilang buwan na akong nagpaparamdam, e.Ewan ko kung manhid ka lang ba o ayaw mo lang talagang pansinin."

"Kyle . . ."

He glancedat her. His smile was crooked, a mix of hesitation and courage. Then, his eyes wentback on the road as swift as they should be.

"Puwedenaman maging tayo nang hindi tayo nape-pressure o iniisip masyado kung saantayo patungo. Live in the present lang muna kung gusto mo. Magpokus muna tayosa mga gusto nating magawa, katulad ng kagustohan mo na hanapin si Kobi. At akonaman ay ang makatulong kay Nanay."

Nahigit niyaang paghinga.

"I love you,Joan," he confessed, breathlessly too.

•••

PINAGSOLTADA
Baluarte Dela Fuente 1
Copyright: 2024

R-18, General Fiction, Sexy Romance, Drama, Action, Mystery

Facebook Page: Anamarie S.S. / ANAtheCowgirl
Wattpad: ANAtheCowgirl
Twitter: anathecowgirlwp
Instagram/Threads: anathecowgirl
Email: [email protected]