Księżyc zaczął zachodzić. Różowe promienie rozświetliły niebo. Kilka zwierząt postanowiło wyjść ze swoich piaskowych nór. Alqamar westchnęła i zeskoczyła z poręczy na balkonie Pałacu Słońca.

Sol już na nią czekał. Rudo-biało-czarne kosmyki jego sierści powiewały na wietrze.

- Czy Gwiazdy zesłały ci jakąś wizję, Alqamar? - spytał.

- Nie, Solu. Niestety, od dłuższego czasu Gwiazdy milczą.

Sol wpatrzył się w pierwsze słoneczne promienie. Można było wyczuć od niego zmartwienie przyćmione i tak słabą determinacją.

- Czy jeszcze kiedykolwiek odnajdziemy światło w tych okropnych porach? Czemu Słońce nie może świecić cały czas?

- Alqamar, dobrze wiesz, że Słońce jest łaskawe dla wszystkich. Gdzieś tam istnieją inne koty, one też potrzebują jego światła.

Alqamar nie wydawała się wierzyć w słowa Sola, ale i tak skinęła głową. Brązowa kotka ruszyła w stronę schodów. Gdy tak schodziła po białych, marmurowych stopniach, ledwo co wydając jakieś dźwięki, usłyszała głośny pisk z parteru. Przyspieszyła kroku, aby natychmiast zobaczyć, co się stało.

Na samym dole, niedaleko Żłobka, stała Hasira, jedna z Przyszłych. Dyszała, a jej łapy drżały.

- Hasiro, co się stało? - zapytała skarbniczka.

- Alafa wyszła na dwór...

- Co?! Przecież jest dopiero świt!

- Nieważne! Alafa znalazła kocię, ale... m-musisz to zobaczyć! Ty i Sol!

Alqamar wydała głośne syknięcie, które przywabiło Sola. Dwójka kotów wyszła na dwór. Piasek tego dnia był zadziwiająco miękki.

- Alafo, to ty znalazłaś tego kociaka? - zapytał Sol.

- Tak, to ja. Najwyższy, proszę, spójrz na to!

Sol spojrzał nad siebie. Przez pęknięty witraż przelatywało światło Słońca. Załamywało się ono na środku Zegara Słonecznego, a odbijało się na czole łososiowego kocięcia. Serce zabiło mocniej w piersi Sola. Wiedział, że to musi być omen od Słońca. Jego wybór został wykonany.