Hiraya's POV

Ngayong araw, napag-desisyunan kong pumunta ngayon sa plantation ng mga Salvatore, and also to see kung ano na ang nangyari sa PGC nina Maxrill. Nandun siya ngayon, inaasikaso ang mga papel at trabahanteng nagta-trabaho. Since wala naman akong gagawin sa bahay, wala si Mama, pumunta ng Mariano habang si Luciana naman ay umalis kasama sina Yumi, Morgan at Annalie. May gagawin daw sila, ewan ko kung ano 'yon. Isasama pa nga sana nila ako pero tumanggi ako dahil tinatamad ako pero heto ako ngayon, umalis ng bahay, gustong bisitahin ang boyfriend. Nakakaloka ka, Hiraya.

Boyfriend? Char. Malamang, sinagot ko na eh. Wala namang namamagitan sa kanilang dalawa ni Ella. Si Ella lang talaga 'yong nag-aasume. Laro lang lahat kay Maxrill, hindi na ako nagulat dahil gawain niya 'yon noon sa kolehiyo. Napaka-babaero. So far, wala pa naman siyang nai-kamang babae, hanggang landian at halikan lang ang nagawa niya. Lagi ko kasing nahuhuli eh kaya lagi ding nauudlot ang muntikang kaligayahan niya.

Nilabas ko ang cellphone mula sa maliit kong sling bag. Binuksan ko iyon at tumambad sa akin ang mensahe ni Maxrill. Sumilay tuloy ang ngiti sa aking labi. Ang landi talaga ng anteh niyo, parang nothing happened lang, ah. Well, last week pa nangyari iyong ganap sa Mount Hinirang at masasabi kong gumaan ang pakiramdam ko pagkatapos nu'n. Sa araw na iyon, nalaman ko lahat ang tungkol kay Maxrill ganun din ang mga plano niya. Sinabi ko rin ang gusto ko at naging maganda naman ang kinalabasan ng usapan. Dahil du'n ay na-extend ang gala naming magka-kaibigan, nilibot talaga namin ang buong Santiago.

Sa huli, umuwing masakit ang katawan, umitim at pagod pero masaya naman dahil umuwing may ngiti sa labi ang mga mudra. Hindi lang naman kaming dalawa ni Maxrill ang nagmo-moment sa araw na iyon. Nandun sina Mariana, Luigi, Leo at Annalie, syempre sumama ang mga walang jowa. Nakakatawa nga, buong byahe bukambibig lagi ni Morgan si Olsteen. Inlove na inlove, eh.

Napailing ako, binalik ang tingin sa mensahe ni Maxrill, naroon parin ang matamis kong ngiti habang ang katawan nakasandal sa kotse.

Good morning, baby. Don't forget to eat your breakfast. See you later. I love you! :)

Tingnan mo 'to may pa smiley face pa, sinong hindi mapapangiti niyan, aber?

Kinagat ko ang pang-ibabang labi at nagtipa ng mensahe sa kanya tsaka binalik ang atensyon sa malawak na lupain ng mga Salvatore. I leaned against the sleek black car, its cool metal a welcome respite from the sun's relentless glare. Huminga ako ng malalim, hinayaan ang hangin na dumampi sa aking buhok, marahang humahaplos sa aking balat.

Ang mismong hacienda ay isang tanawin, na matatagpuan sa gitna ng mga malalawak na ubasan na umaabot hanggang sa nakikita ng mata. Ang mga puting pader nito, na nalatag ng panahon, ay kumikinang sa sikat ng araw sa hapon. Ang mga terracotta roof tile, na pinalamutian ng masalimuot na mga pattern, ay tila bumubulong ng mga kuwento ng mga nakalimutang panahon. Isang pintuan na gawa sa bakal, mabigat sa katandaan, ang nagbantay sa pasukan, ang mga kalawang na bisagra nito ay umuungol ng mahina na parang ayaw isuko ang mga lihim sa loob.

Ipinikit ko ang aking mga mata, nilalanghap ko ang nakalalasing na halimuyak, kalapit na namumulaklak na bulaklak. Ang hangin ay nanginginig kasabay ng hugong ng mga bubuyog, ang kanilang masipag na huni ay isang banayad na paalala ng buhay na umunlad sa aking paligid.

"I really like this place. Tahimik, tanging huni lamang ng kalikasan ang naririnig at nararamdaman ko." Pinikit ko ng mariin ang mga mata. Bagsak ang aking dalawang kamay habang dinadama ang buhok na humahampas sa aking balikat.

Kakaibang-kakaiba sa lugar na aking tinatahak ngayon. Malayo sa usok ng mga sasakyan, bulungan ng mga tao at mapangahas na mga puso.

Nang nakuntento sa magandang tanawin at walang sawang suporta ng kalikasan, bumalik muli ako sa loob ng aking sasakyan at tinahak ang daan papuntang plantation nina Maxrill. Sana wala doon si Mrs. Cynthia, hindi pa ako handang harapin siya. May namumuo paring galit sa aking puso.

AS I pulled up to the main entrance, I was greeted by a flurry of activity. Workers, dressed in simple cotton clothes, were bustling about, their faces etched with the lines of years spent under the sun. They were repairing a large machine, a Graining processing, that had suffered dahil sa hindi malamang dahilan. At hanggang ngayon ay inaalam parin ang puno't dulo nito.

I stepped out of my car, the heat radiating off the asphalt, and made my way over to Maxrill, who was talking to a foreman. His face was creased with concern, his voice low as he discussed the repairs.

"H-Hello?"

"Hiraya!" Niyakap niya ako at hinalikan sa noo. Naramdaman ko ang malakas na pagtibok ng kanyang puso, medyo nagulat dahil hindi ko inaasahan iyon. Miss yata ako o nag-aalala? Mabuti nalang saulo ko ang daan papunta dito. Matagal-tagal na din kasi. Ngayon nakabalik, sira naman ang PGC. Gosh.

"Tapos ka na bang kumain? May pagkain ako sa loob ng opisna, baka gusto mo?"

"Tapos na ako, Maxrill. Ikaw, tapos ka na ba? Bakit ang putla putla mo? Umiinom kaba ng tubig?" Nakataas ang kilay.

Tumawa siya ng malakas dahilan ng paglingon ng mga trabahante sa puwesto namin. Napansin ko ang maliit na ngisi sa kanilang mga labi, panandaliang tiningnan si Maxrill bago binalik ang atensyon sa ginagawa.

"May nakakatawa ba?" Tinaasan ko siya ng kilay pero imbes na masindak ay ngumiti lamang siya sabay hawak sa kamay ko. Nilalaro na naman ang mga daliri ko.

"Nothing. Nagagandahan lang ako sayo, baby."

"So, nakakatawa ang kagandahan ko?"

Tumawa na naman ang loko. "No, nakaka-turn on ang kagandahan mo, Hiraya."

Nanlaki ang mata ko sabay sapak sa kanyang balikat. "Gago!"

MAXRILL took me on a tour, his strides assured and familiar, his knowledge of the land and work remarkable and reassuring.

Tinalakay niya ang maselang balanseng kinakailangan upang makagawa ng masaganang harvest, ang mga hamon na ibinibigay ng panahon, at ang patuloy na dedikasyon ng kanyang mga empleyado. Ipinakita niya ang iba't ibang yugto ng produksyon ng mais, mula sa unang pagtatanim hanggang sa huling pagha-harvest, at ipinaliwanag ang maraming pamamaraan na ginagamit upang makamit ang pinakamataas na paglaki.

Habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang pansinin ang tahimik na pagtatrabaho ng mga manggagawa. They worked with a rhythm and flow that reflected their years of experience. They moved with purpose, their hands calloused and strong, a monument to the hard work they put into the land.

Ipinakilala ako ni Maxrill sa ilan sa mga manggagawa, bawat isa ay may isang kuwento na dapat ikwento, bawat isa ay may dalang isang piraso ng kasaysayan ng plantasyon. Naroon si Jerome, ang pinakamatanda sa grupo, na nakasaksi sa paglaki ng plantasyon sa loob ng ilang dekada, kumikislap ang mga mata sa mga alaala. Naroon si Miya, isang batang ina, na nagtatrabaho kasama ng kanyang asawa, ang kanilang mga mukha ay nakaukit na may magkaparehong determinasyon. At naroon si Rim, ang mekaniko, na, sa kabila ng kanyang kabataan, ay nagtataglay ng likas na pag-unawa sa mga makinarya na nagpapanatili sa pagtakbo ng plantasyon.

As the day wore on, the sun began to dip lower in the sky, casting long shadows across the fields. Dinala ako ni Maxrill sa processing unit, kung saan masigasig pa ring inaayos ng mga trabahador ang nasira. Itinuro niya ang masalimuot na mga gears at ang mga kumplikadong mekanismo, na nagpapaliwanag sa proseso ng graining at kung paano ito mahalaga sa produksyon ng rice corn.

"This machine is the center of our operation," he explained, his voice full of pride. "Ito ay nagpapahintulot sa amin na gawing bigas ang hilaw na mais na maaaring ibenta at tangkilikin sa buong mundo."

Looking at the laborers, their faces drenched in the golden light of the setting sun. I was struck by the simple beauty of their duty. They were more than simply workers. They were the plantation's lifeblood, with their hands transforming the ground into sustenance.

Binalik ko ang tingin kay Maxrill. Hinubad niya ang kanyang suot na coat, nilagay sa maliit na lamesa tsaka umupo sa upuang kahoy na nandito ngayon sa kanyang opisina. Nabaling ang tingin ko sa kanyang lamesa, there, I saw his name.

My architect, Salvatore. A smile forms on my lips; I'm happy and proud of him. Kahit na hindi niya larangan ang architecture, tinapos niya parin ito. Habang nagpapaliwanag siya kanina sa akin, manghang-mangha ako dahil marami siyang alam sa mga ganito, usapang agriculture. Mula sa tanim, kagamitan at pangangailangan ng mga trabahante. Para nga sa kanya ang mana ng mga Salvatore.

"Why are you smiling, hmm?" nagulat ako nang hawakan ni Maxrill ang balikat ko. Kanina pa pala siya nakatayo sa harapan ko, hindi ko napansin.

"You looked tired, baby. You can rest here habang nagtatrabaho ako."

"Are you fine with that? Baka nakakaistorbo ako, uuwi nalang ako," ambang aalis na sana nang pigilan niya ako kaya napangiti ako.

"Rest here, Hiraya. Ang kulit mo rin, eh. Baka gusto mong tabihan kita-"

"No! I'm fine! Sige na, puntahan mo na ang mga trabahante mo sa 'baba, kanina ka pa hinahanap ng mga iyon."

Tumaas ang kanyang kilay, nananadya. Inirapan ko naman. Lokong Maxrill 'to, may binabalak na namang kababalaghan.

"Huwag mo akong tingnan ng ganyan. Umalis kana, Architect Salvatore!"

"Later. May limang minuto pa ako, baby. Come on, rest, tatabihan kita."

Wala na akong nagawa nang hilahin niya ako papuntang kama. Bumagsak ang katawan namin roon habang humahalakhak naman si Maxrill. Walang hiya. Hindi gaanong kalakihan ang kama, tamang-tama lamang sa dalawang tao.

"Ang landi mo talaga, 'noh!"

"Sa'yo lang naman ako lumalandi, ah,"

"Ginagawa niyo ba ni Ella 'to?"

Umasim ang kanyang mukha. Parang diring-diri sa pangalan ni Ella. Sus, naghalikan na nga. Imposible talaga.

"No, we're just kissed. That's all." Pumikit siya.

"Talaga? Kiss lang? Halos sakupin mo na nga labi nu'n sa Café, eh. Akala mo nakalimutan ko 'yon?"

Dahan-dahang bumukas ang kanyang mga mata. Walang kangiti-ngiti ang kanyang labi, seryoso iyon habang titig na titig sa akin ang mga mata.

"Do you still remember that day, huh," his serious voice filled the room. Lumunok ako, nararamdaman ko rin ang namumuong pawis sa aking balikat.

"The day you were crying in the hallway. I saw you, but I couldn't come close."

Yeah, that day. Nasaktan ako ng sobra. Lagi kong sinasabi sa sarili ko na naka-move on na ako pero niloloko ko lang pala ang sarili ko, mahal ko parin si Maxrill. Umaasa parin ang puso ko sa mga araw na iyon.

"I felt so guilty. I wanted to come to you, but I couldn't bring myself to do it. It was like our past was holding me back," hinawakan niya ang mukha ko, marahan humahaplos sa aking pisnge.

"Everything we've been through together. The good times and the bad times. It all came flooding back to me that night. And it paralyzed me."

Huminga ako ng malalim. Nanikip bigla ang aking dibdib habang pinagmamasdan ang buong mukha niya. Ang kanyang mga mata na kasing-ganda ng buwan ay ngayo'y tila may sikretong binunyag, mga matang nakakatunaw, nakakabighani.

Isang luha ang pumatak galing sa kanyang mga mata. He smiled at me pero hindi ko man lang maibuka ang bibig dahil nasasaktan ako. He's not happy, he's hurt too.

"I'm sorry." Limang taon kong binaon sa puso ang dalawang salita na 'to. Walang lakas na loob na ilabas, naduwag ako.

"Don't be. It's not your fault. I'm the one who made the mistake," he chuckled. Hinalikan niya ang labi ko at hinaplos ang aking buhok.

Mas lalo kong diniin ang katawan sa kanya, nilagay ko ang isang kamay sa kanyang bewang habang ang isa naman ay malayang pinunasan ang kanyang mga luha.

"I just wish it had been me you were kissing."

Tumango siya. "I wish it had been you too, baby."

"Masarap ba humalik 'yon?" basag ko sa sad moment namin at hinarap ang kanyang mukha, napairap ako nang makita ang ngisi sa kanyang labi.

"Aba!" reaksyon ko. Tumawa lang naman siya.

"No way! Ikaw lang ang mahal ko!"

"Maxrill!" I laughed, pulling back slightly from his embrace. "You're suffocating me with all this love!"

His grip loosened, but his arms stayed around me. He grinned, a playful glint in his eyes. "Is that a complaint? I could get used to this."

"Oh, you're already used to it," sagot ko at marahang nilayo ang kanyang katawan sa akin dahil may naririnig akong yapak papunta sa kinaroroonan namin. Baka makita kaming ganito, loko talaga.

"You're the only one who makes me feel..." pinabitin, hinahanap ang tamang salita.

"Feel like what?" Lumapit ako sa kanya, hinihintay ang kanyang sasabihin. Baka ano na naman kasi 'to.

"Like I can actually fly," sabi niya. Na talagang ni-imagine na lumilipad siya. "Like anything is possible."

I rolled my eyes, but a warmth spread through me. "You're so cheesy, Maxrill. But I kind of like it."

"And I kind of like it when you roll your eyes at me," inabot niya ang buhok ko at inayos sabay lagay sa likod ng aking tainga. Pasimple din eh. "Because it means you're listening."

"At alam mo ring mahirap akong suyuin pero hindi ko kayang nahihirapan ka," I admitted, a smile breaking out on my face. "You're impossible to resist, you know that?"

He chuckled, leaning in to kiss my forehead. "That's the spirit! And I wouldn't have it any other way."

Dahan-dahan siyang tumayo at akma na sanang hahawakan ang kamay ko nang biglang may pumasok na lalaki. Medyo may katandaan ito, hinahabol ang sariling hininga habang hinahanap si Maxrill.

Maxrill stood up, nabaling ang tingin niya roon at halos hindi mapakali ang kanyang reaksyon.

"Sir! Sir!"

"Anong nangyari, Mang Kador?" seryosong tanong ni Maxrill.

Inayos ko ang sarili at tumayo rin. Hinintay ang kanyang sasabihin ngunit nabaling ang tingin ko sa tumutunog kong cellphone. Kinuha ko iyon at binuksan, napasinghap ako nang mabasa ang mensahe ni Martin.

"Siya ang sumira sa mga negosyo ng mga Salvatore, Madam Hiraya. Hindi lang 'yan, may balak pa siyang patayin ang panganay ng mga Salvatore."

"Nandito po si Ma'am Ella, Sir. Ginugulo ang mga trabahante!"

Nagkatinginan kaming dalawa ni Maxrill.

"Fvck!" mura niya at lumabas ng opisina habang ako naman ay naiwan. Nanginginig ang mga kamay habang sunod-sunod ang mensahe ni Martin sa akin.

Hindi 'to magnda.

"Patay na si Mr. Salvatore. She killed him, Madam Hiraya. That woman is a psychopath!"

Walang pagdadalawang isip akong lumabas ng opisina ni Maxrill. Bumaba ako at hinanap kung nasaan si Ella. Nadatnan kong nagkagulo malapit sa PGC, nagsitakbuhan ang iilang trabahante ni Maxrill, kitang-kita sa mga mata ang takot.

"Baliw ang babaeng iyon! Sisirain niya na naman ang PGC!"

"Hindi kaya ni Maxrill 'yon! May mga hawak na baril ang mga kasama niya!"

"She will ruined everything!"

Nabaling ang tingin ko sa boses na iyon, it was Avenor. Hinihingal habang hinahabol ng kanyang mga guwardiya, hawak pa nito ang kanyang heels.

"Avenor?"

Unti-unting umangat ang kanyang ulo. Tinapon niya ang heels na hawak sa tabi at nanlaking matang binalik ang tingin sa akin.

"Hiraya? What are you doing here?! Delekado dito, halika ka, hanapin natin si Maxrill!" Hinila niya ako papuntang PGC. Nagsitakbuhan parin ang mga tao, sigaw dito, sigaw duon na para bang hinahabol ni kamatayan. Damn that witch!

"Gosh! Sinasabi ko na nga ba eh! Ayaw niya kasing makinig sa akin!"

Kumunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin, Avenor?"

"Matagal ko nang binalaan si Maxrill tungkol sa babaeng 'yon. Hindi naniwala ang gago! Akala niya makakatulong sa kanya ang baliw na 'yon! Look what happened? Sinira niya lahat ang mga negosyo ng mga Salvatore!"

"Matagal mo na bang alam 'to? Bakit hindi niyo pinakulong si Ella?" naguguluhan na rin ako.

Winaksi niya ang dalawang kamay at kumuha ng malaking bato. Galit niyang pinakita 'yon sa akin, wala akong nakitang pag-aalala, galit lamang.

"I will fvcking kill that bitch, Hiraya."

"Hindi mo sinagot ang tanong ko, Avenor. Bakit hindi niyo pinakulong si Ella?"

"Ugh! Ayaw ni Maxrill, hindi niya kayang ipakulong ang gagang iyon kahit na may malaki 'yong kasalanan. She killed Tito Lorenzo, Hiraya. Hindi pa alam ni Maxrill iyon at kapag malaman niya, hindi iyon mananahimik! Let's go!"

Tinakbo namin ang distansya papuntang PGC. Pumasok kami at nadatnang kaonti na lamang ang mga tao sa parteng 'to.

"Damn."

Napatakip ako sa aking bibig nang makitang may mga katawang wala ng buhay sa aming harapan, sampung tao iyon. Duguan.

"Fvck that bitch! ELLA, WHERE THE FVCK ARE YOU! AKO ANG HARAPIN MO, GAGA KA!"

Tumakbo siya, nilapitan ang bakal hindi kalayuan. "Avenor! Huwag kang lumapit sa bakal na 'yan!" matulis iyon, isang pagkakamali lang patay agad.

Nilibot ko ang paningin sa buong PGC. Gumagalaw parin ito ngayon kaya nagsasanhi ito ng hindi maipaliwanag na
tunog. Parang kinakalawang ganun.

Hinakbang ko muli ang mga paa. Sa puntong ito naramdaman ko na ang takot at panginginig ng aking mga tuhod dahil sa mga patay na taong nadaanan ko. Naaawa ako sa kanila, wala naman dapat silang kinalaman dito. Tanginang Ella na iyon. Nasaan na kaya si Maxrill? Nagkita na ba silang dalawa ni Ella?

Mas lalo kong binilisan ang aking mga hakbang patungo sa kinaroroonan ni Avenor ngunit ako'y napatigil nang makarinig ng kasa ng baril. Nanigas ako sa kinatatayuan kasabay din ang panlalaki ng mga mata ni Avenor habang nakatingin sa akin. Nakaawang ang kanyang bibig, mukhang may sasabihin sana subalit hindi natuloy.

"Ang pakialamerang ex-girlfriend ni Maxrill..."

Pumikit ako ng mariin. Mas lalong lumakas ang pintig ng aking puso, natatakot, nanginginig at hindi alam ang gagawin. Damn. Ito na ba ang katapusan ko? How about, Maxrill? Nasaan siya...

Inangat ko muli ang tingin, marahang tumango kay Avenor. Binuksan ko ang aking labi at binigkas ang salitang gusto kong ipabatid sa kanya. "Find, Maxrill. Help him and get out of here."

Panandaliang kumunot ang kanyang noo, akala ko hindi niya naintindihan ngunit nagkamali ako. The moment she stepped back, alam kong na-gets niya. Tumakbo siya kasabay nito ang marahas na paggalaw ni Ella sa aking likuran at akma na sanang hahabulin si Avenor nang pigilan ko siya.

Sinipa ko ang kanyang paa at nakipag-agawan ng baril sa kanya. Damn! Takot ako sa mga baril pero hindi ito ang tamang oras para matakot. Buhay ko ang nakataya dito.

"Argh! Let go, you bitch! Hindi kita hahayaang mabuhay!" galit niyang untag at sinipa ang sikmura ko.

"Damn!"

"Papatayin kita!" she slapped me.

Sinuntok ko ang kanyang mukha pero kaagad din siyang nakabawi. Sinampal niya ako gamit ang baril dahil ng pag-iting ng buong mukha ko. Nalasahan ang dugo na nanggaling sa aking bibig.

"Tch! Kawawa ka naman."

"You're... you're crazy!" malakas na sigaw ko. My heart pounding against my ribs. "What are you doing, huh?!"

Ella's eyes narrowed. The gun still gripped tight in her hand. "Para 'to sa'yo, Hiraya," tumawa siya habang nakatutok sa akin ang baril.

"Mabubuhay ka sana, eh kung hindi ka nakilam. Pero dahil pabida ka, ikaw muna ang uunahin ko!"

"This is for all the pain you've caused me..." unti-unti siyang lumapit sa akin. Ilang dangkal nalang tatama na ang nguso ng baril sa aking noo.

"Wala akong natatandaan na may atraso sa'yo, Ella," pinatatag ko ang sarili kahit nanginginig na. "I don't even know you!"

"Don't play dumb, Hiraya," she hissed, her face contorting. "You know exactly what you did. You took everything from me."

"Ella, please," marahang pakiusap ko. My voice is cracking. Ayoko pang mamatay, tangina. "I don't understand. Just put the gun down!"

"You'll understand soon enough," she said, her voice cold and dead. "You'll understand... everything." Sumilay ang mala-demonyong ngisi sa kanyang labi.

The gun bucked in her hand, isang nakakabinging dagundong ang pumupuno sa hangin. Hindi ito nakatutok sa akin, ngunit sa dingding, isang bala ang nag-ukit ng pulang mantsa sa puting pintura ng dingding.

Pinikit ang dalawang mata. "I'm not some fragile doll, Ella," my voice shaking but firm. "You think this will scare me? It won't."

Her lips curled into a cruel smile. "You think you can talk your way out of this, Hiraya? You think you can reason with a monster? This is about more than you, more than me. This is about justice."

Tumawa ako ng mahina. "Justice? You're a psychopath! You're the one who needs help!"

Tumawa siya ng malakas. Harsh, grating sound that sent shivers down my spine. "Help? You think you can help me? You've been nothing but a burden. Ano bang nagustuhan ni Maxrill sa'yo? Hindi hamak na mas lamang ako sa'yo at kayang-kaya ko siyang tulungan kaysa sa'yo! Pakialamera ka!"

The gun swung back towards me. My breath caught in my throat. Mas lalong nanlamig ang buong katawan ko. Damn, hindi ako takot mamatay pero ayoko pang mamatay.

"You're nothing but a piece of shit, Hiraya Cristiana Corazon. You deserve to die!" She pulled the trigger kasabay nito ang mariing pagpikit ng aking mga mata. Sa puntong 'to, hindi ko na mailagan ang bala ni Ella. Nasa likuran niya ang kanyang mga tauhang kararating lang, duguan ang mga damit.

Sumilay ang mapait na ngiti sa aking labi. May mga imahen akong nakikita, naroon si Papa, Mama, mga kaibigan ko at si Maxrill na nakangiti.

"I-I'm really sorry..." mahinang bulong ko at handa nang saluin ang bala na nagmula sa baril ni Ella ngunit...

"HIRAYA!"

Gumuho ang aking mundo nang makita si Maxrill, duguan, halos hindi na mamukhaan ang katawan dahil sa mga sugat na natamo nito.

Mas lalo akong nanlumo sa sumunod na nangyari. "Maxrill!" my voice raw with disbelief. My eyes, wide with terror, darted between the smoking pistol in Ella's hand and the figure slumped in front of me.

Maxrill...

Tinakbo ko ang distansya namin ni Maxrill. Parang naging slow motion ang paligid, sinalo ko ang kanyang kaawa-awang katawan habang patuloy na umaagos ang aking mga luha.

"M-Maxrill..." hinakawan ko ang kanyang tagiliran kung saan siya tinamaan ni Ella, kasabay nito ang alingawngaw ng pulis at pagbagsak ng bakal sa aming harapan. Ella stood frozen, her eyes, wide and filled with a strange mix of regret and relief, met mine. "I...I didn't mean..." mahinang bulong niya. Sinamaan ko lamang siya ng tingin.

I couldn't bear to hear her excuses. My only focus was on the man who lay dying in front of me, the man who had taken a bullet meant for me, who had sacrificed himself for me.

"You...you shouldn't have..." his words were broken by the gurgling cough that racked his body. His gaze met mine, a flicker of warmth defying the approaching darkness in his eyes.

"Don't...don't worry..." he rasped, a weak smile formed on his lips. "You're...safe now."

Panibagong luha na naman ang tumulo sa aking mukha, na naging dahilan upang lumabo ang aking paningin.

"Maxrill, no..." I cried, reaching for him, my fingers brushing against the dampness of his blood. "You saved me...and now..."

Ngumiti siya, ngiting hindi ko kayang tingnan at pakawalan. I-I can't...kaya pa 'to, dadalhin ko siya sa hospital. Maliligtas pa siya.

"Maxrill," my hand clutching his, a silent plea for him to stay. Ang kanyang mga daliri, malamig at matigas, ay pinisil ang aking likod sa huling pagkakataon, a faint echo of his warmth. Pagkatapos, pumikit ang mga talukap ng kanyang mga mata, nawala ang liwanag sa kanyang mga mukha.

"Baby, wake up, please...Maxrill!"

"Maxrill... don't do this to me..."

I lost myself.

Annalie rushed to my side, pulling me into a tight embrace. "It's okay, I'm here," she murmured, stroking my hair. "He's safe now, he's safe."

Sina Leo at Luigi, malungkot din ang mga mukha, nasa ambulansya, tinutulungan ang rescue team na ikarga si Maxrill. Pinagmamasdan ko sila, ang aking puso ay may tingga sa aking dibdib. Parang may pumulupot ng kutsilyo sa loob ko. I can't even walk on my own, hinang-hina na ako, wala na akong lakas pa para gumalaw. Just...just help him.

Binalingan ko ng tingin si Annalie. Kinuyom ko ng mariin ang aking kamao.

"Ella," mapait kong banggit, word a raw, bitter rasp. "She did this, she hurt him."

Annalie tightened her grip, her eyes flickering to Leo, who was now looking at me with concern. "I know, I know," she whispered, her voice shaking. "We'll take care of her, I promise. She'll pay for this."

"I want her to rot in jail," mahinang bulong ko, my voice barely audible over the sound of my own ragged breaths. "I want her to feel the pain she did on him."

Nagtama ang mga mata namin ni Luigi. "We all do," aniya, ang kanyang boses ay mababa at seryoso. "Lahat tayo."

Tumango ako at pumikit muli ng mariin. Pilit winawaksi ang nangyari kanina. Nagbabakasakali na panaginip lamang ang lahat ngunit kahit anong gawin ko, nauuwi sa luha ang lahat. Hindi ito panaginip, I can feel my bruises from my body. Masakit.

°^°

"You need to go back to Manila, Hiraya," basag ni Luciana sa pagkatulala ko. "The show is next month. You've poured your heart and soul into it, at dapat mong masaksihan iyon. You deserve it, Hiraya."

Nasa labas kami ng hospital ngayon, wala pa akong tulog, namumugto pa ang mga mata dahil sa kakaiyak. Nasa loob naman ang iilang kaibigan namin, kinausap ang pinsan at kapatid ni Maxrill. Sana gumising na siya, hindi ko kayang mawala si Maxrill. Hindi pa nga namin tapos ang bahay na ipapatayo ko, he's my Architect. Hindi siya pwedeng mawala dahil hindi ako maghahanap ng iba. He's the best young architects, ika ni Architect Santos, naniwala ako du'n.

Kaya bumangon ka riyan, Maxrill, sasampalin talaga kita. Sarap na sarap ka naman diyan.

"Hiraya..."

My heart squeezed at the thought of leaving Maxrill. He had been hospitalized for a week, pikit parin ang mga mata. Gusto ko ako 'yung unang makikita niya sa pagmulat niya ng kanyang mga mata. I want to stay here.

"But Maxrill..." mahinang sabi ko, tears welling up in my eyes again. Hinang-hina na. "He needs me here."

Luciana took my hand, her touch warm and reassuring. "He would want you to go. He's a fighter, you know that. And he knows how much this show means to you, how much you've dreamed of it. He wants you to shine, Hiraya. He wants to see you happy."

He knew my passion, my dedication to my dreams. I could almost hear his voice, gentle and reassuring, urging me to follow my heart. Is this okay, baby?

Pinikit ko ang aking mga mata at hinayaang tumulo ang mga luha, ngunit sa pagkakataong ito, iba na ang aking pakiramdam. Ang mga ito ay hindi luha ng kawalan ng pag-asa, ngunit luha ng pag-asa, ng determinasyon, ng isang pag-ibig na nalampasan kahit na ang pinakamahirap na panahon.

"Okay," bulong ko, my voice thick with emotion. "I'll go back."

Ang ngiti ni Luciana ay kasingkinang ng araw ng hapon na tumatagos sa bintana ng ospital. "I knew you would. Maxrill loves you, Hiraya. And so do I. We'll be here waiting for you, both of us."

Nang umalis ako sa tabi ng higaan ni Maxrill nang gabing iyon, mas gumaan ang bigat ng aking dalamhati, napalitan ng panibagong desisyon. Babalik ako sa Manila, I would finalize the show's details. I would shine, not just for myself but for him, for his unwavering belief in me, for the love that burned brighter than any spotlight. And I knew, deep inside my heart, that he would be right there, watching over me and cheering me on every step of the way.

"I love you, Maxrill. I will wait for you."

***

Don't forget to vote and leave a reaction for more updates. Thank you!