Proszę zabierz mnie daleko stąd w ten szeroki świat,

Proszę spal wszystkie moje wiersze, niech o mnie zapomną,

Jeśli nie dane jest mi żyć, będę patrzeć zza krat,

Może czadem ci ludzie o mojej duszy wspomną.

Jeśli słowa są sercem to wiersze będą teraz ciałem,

Jeśli zgubimy perłe, to nie będzie naszyjniku.

I nikt nie powie, że właśnie tak chciałem,

Lecz wiem, że będzie wtedy wiele krzyku.

Żaden łabędzi śpiew nie może już mnie uratować,

Więc zabierz mnie, mą poezję, słowa, dusze i serce.

Spróbuj to, co się jeszcze da uratować,

I pokochaj ten niewielki diament wielce.

Dobrze wiesz, że życie często planuje za nas,

Dlatego zabierz mnie, bo nie czuje się dobrze.

Z uśmiechniętą twarzą goni mnie strach,

I sam tlen zabiera mi już powolnie.