Zatrzymałam się jedynie na krótką chwilę,

I nagle zatraciłam i siebie, i ciebie.

To wszystko przez mego umysłu siłę,

Że teraz nawet o sobie już nic nie wiem.

To była historia wyrywająca chwile mego życia,

Jakoby promienie światła w ciemnym pokoju.

Stumiło krzyk, słumiło wszystkie głośne wycia,

A teraz nie ma ani jednego uśmiechu powodu.

Historia serc, niczym z monsunowych snów,

O cieniach szczęścia w blasku księżyca.

Czy mogę zobaczyć twój uśmiech znów?

Czy cały czas ten uśmiech spod rąk się wymyka?

Kwiat kwitnie, ale z czasem na zawsze więdnie.

Jak i jednym błędem można zniszczyć wszystko.

I wtedy nie wiadomo, co dalej będzie,

Co się stanie i jak bardzo sercu będzie przykro.

A teraz w cieniu smutku zapytam gdzie jesteś,

Bo w powietrzu dalej unosi się ten sam zapach.

I chociaż na dworze dalej tak promiennie,

To smutno mi, że muszę żyć w tych czasach.

Kto wie, gdzie spotkam swój magiczny cel,

Ale jeśli się zatrzymam, to zatracę i siebie, i ciebie.

Więc jeszcze raz krzyknę: ,,Gdzie jest mój cel?!"

Zanim znów, smutna spojrzę przed siebie.