Gwynne's Point of View

Isa-isa kong binasa ang mga impormasyong nakuha ko na konektado sa kanila. Dennis and Vanessa were now hiding in an apartment building. I snickered while clicking different pictures of them on the screen.

"You have a visitor." Seated on my chair, I looked up when I heard Jazz entered the secret room, telling me that.

I raised my brow a bit, implying him who it was. Bahagya itong pumagilid at lumantad doon ang taong matagal ko ng inaasahang kusang magpapakita sa akin. Tumaas ang sulok ng aking labi.

"Rafael Simon." Sambit ko sa pangalan niya habang nakatingin ng diretso sa kanya. "I've been waiting for you to come over. Good thing you already made up your mind." I smiled.

Nagsimula itong humakbang papasok. Iginala pa nito ang tingin niya sa buong kwarto. Then he sat on a chair. I can say he's nervous. It is so obvious. Napakibit balikat lamang ako, nagpakawala ng mahinang tawa.

"What now?" I asked him while I turned my eyes back on the screen. On my peripheral vision, I saw his hands trembling. Mukhang hindi siya mapakali dahil narito ako ngayon sa harapan niya.

"Vanessa and Dennis were hiding in an apartment building." Umpisa nito. Peke pa itong umubo. "They were able to escaped because the chief helped them." Dagdag nito.

Marahan kong isinara ang laptop na nasa harapan ko at tinulak iyon palayo ng bahagya sa akin. Ipinatong ko ang magkabila kong siko sa mesa. Pinagsalikop ko ang dalawa kong kamay and I rested my chin on it while looking at him, smirking.

"Police Colonel Eduardo Saturnino, the acting Chief of Police helped them to escape. They were patrolled by some police officers in a secret tunnel at the back of the station, now hiding in an apartment building, room 57, under the name of the chief." Inalis ko ang pagkakapatong ng magkabila kong siko sa mesa at pinagkrus iyong kamay ko sa aking dibdib.

Ngayon ay nakasandal na ako sa aking inuupuan, nakatingin sa kanya ng mataman.

"What are the things I don't know yet?" I asked Rafael.

Naroon ang pagkagulat sa kanyang mukha. Pinagdikit nito ang kanyang labi, naguguluhan kung sasabihin ba niya sa akin kung ano pa ang mga nalalaman niya.

"They are planning to kill you---"

"On the day of the Earl Holdings Company's anniversary." Dugtong ko.

Mas lalo itong nagulat nang sabihin ko iyon. Jazz seemed shocked too when he learned that I know everything. Maging ang iba naming kasamahan sa kwartong iyon ay napahinto sa kanilang mga ginagawa at halatang nagulat din dahil alam ko lahat.

"Note that police chief's name, the police officers and all the people connected to their name." Maawtoridad kong saad bago ako tumayo at lumabas sa kwartong iyon but Jazz stopped me when I'm already standing on the doorway.

"How did you know all of those?" Nakangunot ang noo nito nang harapin ko siya.

"I always have my own ways Jazz." Usal ko sa kanya, nakangisi.

"You grew up more than what I expected." Ani Yaya Melds na noo'y nakatingin lamang sa akin.

Binigyan ko sila ng malaking ngiti hanggang sa unti-unti iyong nawala sa aking labi.

"Prepare yourselves for that event." Seryoso kong saad, tinutukoy iyong araw ng anibersaryo na mangyayari sa susunod na buwan. Matapos sabihin iyon ay tuluyan na akong lumabas sa kwartong iyon. 

Dennis and Vanessa were able escape in the prison but they will never escape from me.

Habang naglalakad ako sa may hallway, naramdaman ko ang pagsunod ni Jazz sa akin. He's asking me why I need to have Rafael Simon on my hand wherein fact I know all of their plans against me.

Napangisi lang ako. I'm using him against them. I will use him as my card to play their own game.

"The Empire Hall is all ready. Everything's now ready." Reported by the event planner to me.

With my arms crossed, standing in front of the big window, a smirk plastered on my face. I am more than ready too.

That day came. As the car stopped, Keegan went out of the car and he opened the door for me. Ang sasakyang ginamit nila Yaya Melds, Nanay Agnes at Jazz ay huminto rin sa tabi namin. Naroon din ang mga sasakyang nakabantay sa amin. I cocked my head to the side, signaling them for us to go inside.

All of us took the elevator. Nang makalabas kami, dumiretso ako sa may barandilyang nakakonekta sa mataas at malawak na hagdanan. Mula sa pwesto ko ay pinagmasdan ko ang mga taong nagsasaya sa ibaba. They are all wearing their fancy gowns and tuxedos, holding their own glasses of champagnes. They're enjoying.

Napangiwi ako, feeling sorry that this event wouldn't last like what they have expected.

Nagsimula iyong selebrasyon. When they called my name, I slowly went downstairs. All of them were looking at me, watching me with amusement in their eyes.

All they knew I was someone who bought this company after Dennis and Vanessa were locked behind bars. Hindi nila alam na sa akin na nakapangalan itong kompanya simula pa lang nung isilang ako.

No one knows I was once became Dennis and Vanessa's daughter. Suck that idea. Ginamit lang naman nila ako para makuha ang mga gusto nila but there's no way I would let them have it.

I delivered a short speech in front and bowed at them after that. I looked at the guests when the hall was filled by their loud applauses and cheers until I saw her standing from afar, near the main door wearing a scarf to cover her face. I smiled at her when she's looking at me intently. Binalik ko ulit ang tingin ko sa harap at ngumiti sa kanilang lahat.

There was a dance segment in the middle of the party. Karamihan ay nagsasayaw. Others were having their own business on their table.

Ikinawit ko ang dalawa kong kamay sa leeg ni Keegan habang ang mga kamay nito ay nasa aking beywang. Nagkatitigan kaming dalawa, parehong pinapakiramdaman ang mga kilos na gagawin nila.

Minutes later, I smiled at him. Naramdaman ko ang pagpasok nila hanggang sa isa-isang namatay ang mga ilaw. Napasinghap ang mga tao pero kalauna'y kumalma rin ang mga ito. Akala siguro nila'y nagkataon lamang ang mga iyon.

Keegan and I were swaying our body in the rhythm of the music until gunshots heard. Mula sa ilaw na namatay kanina, they purposely shot it hanggang sa mahulog at mabasag iyon sa sahig.

Nagsimulang magkagulo ang lahat. Frantic screams from the guests were heard. As if on cue, nagtanguan kami ni Keegan hanggang sa maghiwalay kami papunta sa magkabilang direksyon. Napatingin ako sa taas. Naroon si Yaya Melds at Nanay Agnes. Jazz, who's standing near the doorway, I cocked my head to them, signaling them to make a move.

Nagsimula na rin akong kumilos.

"Take all the guests out, safely. Be careful with the fake servers." I ordered through my wireless covert earpieces connected to theirs.

Wearing a black long gown with a long slit on my right thigh, I took the gun out of my thigh holster and shoot the fake server coming on my direction.

My people—who pretended as the event's servers were wearing their attire with spade symbol sewn on it. I smirked. Sino ngayon ang nagmumukhang tanga sa sarili nilang laro?

I started walking after killing that guy when someone aggressively grabbed me. Mula sa putok ng mga baril sa paligid, tila nabingi ako nang bumagsak iyong malaking chandelier sa kinatatayuan ko kanina.

Nangunot ang noo ko habang nakatingin doon sa chandelier hanggang sa malipat ang tingin ko sa taong kanina'y humila sa akin.

"What the fuck Xydelle?" Gulat at nagagalit kong sigaw sa kanya nang malaman kong siya iyon.

Bakit ba ang hilig niyang lumantad sa harapan ko sa mga ganitong uri ng sitwasyon?

"I told you not to risk your life!"

"That's why I'm protecting you!" He also shot back, he sounded so mad than I was.

Mabilis akong kumilos nang makita iyong isang lalaking papalapit sa direksyon namin. Dahil hawak ni Xydelle ng mahigpit iyong kamay kong nakahawak ng baril, using my free hand, I pulled the hairpin weapon used on my half tied hair and threw it on that guy. Hindi ko rin namalayang may binaril siyang isang lalaking nasa aking likuran.

I glared at him after that. Damn. How can he just appeared like that? Gusto ba talaga niyang mamatay?

When I saw Keegan running on our direction, mabilis kong itinulak si Xydelle sa kanya.

"Take him out, safe and sound. If something happens to him, I will kill you Keegan." I glared at him first.

Inayos ko ng mabilisan ang nakalugay kong buhok bago ko sila talikuran at mabilis na tumakbo. I even heard him calling my name. Mabuti na lamang at mahigpit ang pagkakahawak sa kanya ni Keegan dahilan para hindi na niya ako masundan.

"Don't worry about her. She's just doing a light exercise." Huli kong narinig mula kay Keegan bago ako nakalabas ng tuluyan sa malaking hall na iyon.

There were already dead bodies on the floor outside that hall.

Nang makita ko ang isang bulto ng katawan na nasisiguro kong kay Vanessa, mabilis ko siyang sinundan. I didn't think twice of firing bullets on her direction. Nagawa niya rin akong barilin pabalik pero nakaiwas ako kaagad. Mabilis akong nagtago sa isang dingding papunta sa left hallway at ilang beses na tumama roon ang bala ng kanyang baril. I eyed my gun but threw it away when I noticed it out of bullets.

When I felt Vanessa walking on my direction, hinarang ko siya at hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya. I twisted it hard causing for her gun to fall but she kicked me. Napaatras ako ng bahagya.

Sabay kaming napatingin sa baril at nag-unahan kami sa pagdampot 'non. Nang mapansin kong mas malapit siya roon, I slid my body on the floor. Mula sa nakatungkod kong mga kamay sa aking likuran, I used my feet to kicked it up until I caught it and quickly stood up.

Napapaatras ito sa akin nang itutok ko sa kanya ang baril. Staring at her eyes, I moved my hand on my right side and shoot the guy standing there even before he could point his gun on me.

Group of men suddenly came. All I did was to move around, still standing on the same spot while I shoot them one by one, their bodies fell down.

Nakatalikod sa kanya, Vanessa took that chance to attack me and took the gun away from me. She tried to smash the tip of that gun on my face but I avoided it easily. Pinag-agawan namin iyong baril, kicking me hard is the last resort she has.

Nang makabawi ako mula sa pagkakasipa niya, muli ko siyang nilapitan. I run a forward attack and kicked her hand causing for that gun to slid away on the floor. Nagkatinginan kami.

When she's trying to attack me, pinasalubong ko sa kanya ang paa ko. Wearing a pointed heel, her abdomen was hit at tumilapon siya sa may dingding. Narinig ko ang malakas na pagdamdam nito sa sakit.

Dennis was then appeared from somewhere. I hid on the wall when he started firing me with bullets. Nang makahanap ako ng pagkakataon, humarap ako sa kanila pero mabilis silang nakalayo sa akin hanggang sa umikot sila at tuluyan silang mawala sa aking paningin.

"In front Gwynne. Black car." Ani Jazz gamit ang sarili niyang earpiece. Dumampot pa ako ng isang baril bago nagtungo roon.

On my way there, ang mga tauhan naman nila ang nakasagupa ko. I fired lot of bullets first bago ako nakarating sa may harapan. Itinapon kong muli iyong baril dahil naubusan na rin ng bala, hindi na mapapakinabangan pa.

When I saw that black car Jazz told me, mabilis akong pumasok roon. Kasabay ng pagpasok ko sa kotse ay ang pagharurot ng kotseng pinasukan nilang mag-asawa, nina Dennis at Vanessa.

"Follow them." Utos ko habang ang tingin ko ay nakadirekta lang sa kanila, pinapanood ang paglayo ng kotseng sinakyan nila.

Nalipat ang paningin ko sa side mirror ng kotse nang mapansin ko roon ang mga sasakyang nakasunod sa amin. I took the gun on the dashboard, removed the magazine of it and placed another one bago ko binuksan iyong bintana at inilabas ang kalahating bahagi ng katawan ko roon.

I fired those cars tailing us, maging iyong kotseng sinakyan ng mag-asawa na ngayon ay aming sinusundan.

Ang mga sasakyang inosenteng nagmamaneho sa gitna ng kalsada ay nagsigilid dahil sa engkwentrong nangyayari. Ang iba pa ay nagkabungguan habang patuloy pa rin kaming nagpapalitan ng putok ng baril mula sa kalaban.

"I'll double the speed Gwynne." Pagpapaalala sa akin ni Jazz at naramdaman ko ang mas lalong pagbilis ng takbo ng kotse.

Binalik ko ulit ng bahagya ang katawan ko sa loob ng kotse nang matamaan ang gilid ng bintanang nasa pwesto ko. Pagkatapos noon ay muli kong inilabas ang katawan ko at pinaputukan iyong lalaking nakaayos katulad ko. Napangiwi lang ako ng mahulog ang katawan nito sa kalsada.

I also targeted and shot the one driving the next car dahilan para gumewang-gewang iyon sa kalsada at nabunggo sa mga barriers. Tsk.

"Inside the car, love. I'll set the bombs now." Narinig ko ang boses ni Keegan mula sa earpiece na nakakonekta sa amin isa-isa.

Gaya ng sabi niya, inayos ko na ang pagkakaupo ko sa kotse at isinara iyong bintana sa tapat ko.

As Jazz maneuvered the car on its speed limit, mula sa side mirror, nakita ko ang isa-isang pagsabog noong mga sasakyang nakasunod sa amin. I lazily watched those cars until it was covered with fire.

Binalik ko ulit ang atensyon ko sa sasakyang nasa aming harapan. Dumoble rin ang bilis 'non. I tsked for how many times. They're just wasting their time because of what they're doing.

"Tumakas kayo para patayin ako. Ngayong ako ang lumalapit sa inyo, tumatakbo kayo." Pagkatapos kong ayusin ang nagulo kong buhok, pinagkrus ko ang aking mga braso at napatingin na lamang sa labas ng bintana.

"Continue tailing them. I'll wait you in the Emerald Home." Saad ko kina Yaya Melds gamit ang earpiece tsaka iniliko ni Jazz iyong kotse sa kabilang direksyon.

Nang makarating kami sa subdivision na iyon, matagal akong napatitig sa kabuuan nung mansion. Nang magsawa ako sa katititig 'non, binuksan ko iyong malaking trangkahan at pumasok ng tuluyan.

This house didn't changed at all. Kahit na puro panloloko ang ginawa nila sa akin, nagawa ko pa ring ituring na unang tahanan ko ang mansyong ito.

Everything I experienced inside this mansion moulded me to become strong.

Nagawa ko pang pumanhik sa taas at pinagmasdan ang bawat sulok ng bahay. As I'm walking downstairs, I saw our picture in the frame placed on the black wood marquetry table. Pinakatitigan ko iyong mabuti.

All of us were smiling on that picture. Ang larawang iyon ay tila larawan ng isang masaya at perpektong pamilya. In reality, it was the worst opposite of it.

Ilang minuto rin akong nakatayo sa harap ng window glass na nakakrus ang aking mga kamay habang nakatingin lamang sa labas bago ko narinig ang pagbukas ng pintuan.

"Let us go!" Ang matinis na boses ni Vanessa na nagrereklamo ay umalingawngaw sa kabuuan ng bahay. Narinig ko ang pagtulak ng mga ito sa kanila sa sahig.

"I said let us go. Darn!" Muli ay reklamo nito.

Tamad akong lumingon sa kanila at pinanood sila sa gawi nila. Patuloy pa rin ang mga ito sa pagrereklamo na pakawalan sila.

"How have you been Dennis and Vanessa?" Pagsasalita ko.

Noon lamang nabaling ang atensyon nila sa akin. Parehong nanlaki ang kanilang mga mata dahil sa pagkagulat.

"Denniese." Napangisi ako sa itinawag nila sa akin.

"Denniese." Pag-uulit ko sa pangalang iyon, tatango-tango. "Denniese Imee Earl is gone. She's not even existing." Saad ko sa kanila, pagpapaalala ko sa katotohanang sila lang ang nakakaalam.

Kasabay ng pagdidiin ko sa pangalang iyon ay upang malaman nila ang panlolokong ginawa nila sa buo kong pagkatao.

Inalis ko ang pagkakakrus ng aking mga kamay. Naglakad ako patungo sa isang itim na leather couch na naroon sa gitna ng sala hindi kalayuan sa kanila at umupo roon. Mula sa magkasalikop kong kamay, ipinatong ko iyon sa isa kong tuhod mula sa nakakrus kong mga paa.

Nakita ko kung paanong sinunod ng kanilang mga mata ang bawat galaw ko hanggang sa tumigil ang mga tingin nila sa mga kamay ko, mula sa singsing na suot-suot ko.

Napaatras sila sa akin at nagsimulang mamuo ang takot sa kanilang mga mata.

"Empress..." Vanessa stuttered. Napangisi lang ako sa naging reaksyon niya.

Inayos ko ang aking pagkakaupo at pinakatitigan iyong singsing sa aking kamay.

The ring's pendant was spade made by black diamond. This is what my Dad gave to my Mom, the heirloom where only the Empress can wear.

Tsaka ko sila pinukulan ng seryosong tingin.

"Does this ring remind you of the organization you want to take away from my Mom? The reason why you assassinated my parents?" I mocked but it was full of hatred.

Their facial expressions suddenly changed. Ang ekspresyon nilang kanina ay nakakatakot, ngayon ay napalitan na ng pagkatakot.

"I'm sorry. I'm really sorry. I was wrong. I don't want to be weak again that's why I did that." Nagsimulang mamuo ang luha sa gilid ng mga mata nito.

"Taking someone's life for your own good will never be an excuse." I emphasized each word.

"I'm sorry. Denniese, patawarin mo kami. Please, patawarin mo kami." Natawa na lang ako nang marinig ko ang paulit-ulit na paghingi nito ng tawad sa akin.

"After killing my parents inside our own house, after plotting something to kill me, and everything that you did to me, now here you are asking for my forgiveness?" Tanong ko, puno ng sarkasmo. "That's bullshit!" Napayuko ang mga ito sa lakas ng boses ko. Naramdaman ko pagkibot ng labi ko dahil sa sobrang galit.

"I let you stay for that fucking jail. For that five years, I'm expecting you to at least reflect from yourselves, to reconcile for your sins inside that hellhole but you're really pushing me on my limit." My eyes were blazing in anger. My fingers were balled into a fist because of outrage.

Spade Organization. They've been wanting to rule it. Having its spade symbol which represents power of darkness and death, I will let them experience what it means beyond it.

"Ipaparamdam ko sa inyo kung anong mga naranasan ko mula sa mga kamay niyo." My tone was as cold as ice and my eyes were as hot as fire.

Sitting in front of them, itinaas ko sa ere ang kanang kamay ko kapantay sa aking balikat hanggang sa maramdaman ko ang yabag sa aking likuran.

Nang mag-angat ng tingin ang mag-asawa, nakita ko ang pag-igting ng kanilang panga at napuno ng galit ang kanilang mga mata dahil sa taong huminto sa aking likuran kasabay ng paglahad niya ng baril sa aking kamay. Naramdaman ko ang bahagya nitong pag-atras sa akin matapos niyang ibigay ang baril sa akin.

"Rafael Simon!" Vanessa said through gritted teeth. Muling bumalik ang bakas ng galit sa mukha nito.

"Now you know how it feels to be betrayed by the person you trusted the most." Pagdidiin ko sa kanila dahil ganun ang ginawa nila sa akin simula pa lang nung umpisa.

I gave them blank expression when they turned their eyes on me, as if their stares would kill me.

Seeing them on their weakest point, without any hope, I remembered my parents. With the video clip Mr. Jake Tan gave me when I'm still investigating about how Manuel and Gwynneth Blevins died—my parents, I can clearly remembered how they pleaded in front of them.

"This time, I will let you experience how my parents died in your hands." I started assembling the gun, my eyes were settled on them. "I will kill you,"

"Denniese, ibaba mo 'yang baril." Maawtoridad na utos sa akin ni Dennis, umaasang magbabago ang isip ko.

"The way you killed my parents," I muzzled the gun towards them, aiming where their hearts located.

"Denniese, no! Don't kill us please." Vanessa pleaded, her tears started coming out from her eyes.

"Inside your own house." With pursed lips, I pulled the trigger twice until loud bang of that gun filled the whole place. Hanggang sa unti-unti kong makita ang pagbagsak ng duguan nilang katawan.

"Die, now." I said in anguish.

Ganyan na ganyan 'yung ipinaranas niyo noon sa magulang ko. They pleaded in front of you, they begged for their lives, pero masyadong sarado ang puso niyo para bigyan sila ng pagkakataong mabuhay. They treated you both as their own family pero ginago niyo lang sila sa huli.

Habang unti-unti ko silang nakikita na binabawian ng buhay, pareho lang silang nakatingin sa akin, ang mga kamay nila ay pilit akong abutin.

"Patawad sa lahat... anak." Hanggang sa may dugong lumabas sa kanilang mga labi kasabay ng mga luhang tumulo sa gilid ng kanilang mga mata.

Nang tuluyan silang mawalan ng hininga, ibinaba ko iyong baril sa upuan tsaka ko sila nilapitan.

With one bended knee, marahan kong tinakpan ang kanilang mga mukha gamit ang aking kamay upang ipikit nila ang kanilang mga mata.

Nang tumayo ako, hindi ko inalis ang paningin ko sa kanila.

Kahit na masasakit yung mga idinulot nila sa akin, minsan ko pa rin silang tinuring bilang mga magulang. Dahil sa kanila, naranasan ko pa rin ang magkaroon ng magulang. Sadyang mapait lang yung sitwasyon para sa amin.

"Take their bodies." Tsaka ako tumalikod.

Nung madaanan ko iyong table kung saan nakapatong iyong larawan namin, huminto ako roon bago ko iyon pinakatitigan ng mabuti.

"It's done. It's all done now." Tsaka ko iyon marahang ipinataob bago ko tuluyang nilisan ang bahay na minsan kong tinuring na una kong tahanan.