Imee's Point of View

New Year has come. People believed that new year is the best time to start anew. But how can I start anew if I was still prisoned with my past? Now I've learned that memories of my past were haunting my present life.

Ang hirap lang kasing i-absorb sa utak ko lahat ng mga nangyayari sa akin ngayon. Sa dinami-rami ng tao sa mundo, bakit kailangang ako pa ang dumanas ng mga ito? Bakit sa akin pa? Bakit kailangang ako pa?

As the countdown ends for New Year, a loud noise covered the whole subdivision. Everyone is happy. Nakita ko pa yung mga batang masayang nagtatalon-talon kasabay ng pagsalubong sa bagong taon. May mga nagpafireworks display rin. Karamihan sa mga nasa labas ay may hawak na lusis. Everyone's welcoming new year with all smiles in their faces. I somehow enjoyed watching those colorful fireworks display pero mas masaya sana kung wala akong pinoproblema.

Looking on how bright the surrounding is, it reminds me of how dark my life is.

Napatingin ako kay Kuya nang hilain niya ako ng bahagya. He prisoned me on his arms, telling me that everything will be fine soon.

"You are okay right?" I gave him a small smile.

"I'm lying if I say yes." Hinigpitan niya lalo yung yakap sa akin. I rested my chin on Kuya's shoulder and let my tears flow silently.

Pagkatapos panoorin ang mga nagkikislapan at nagkukulayang fireworks display, pumasok na kami sa loob para kumain. Sitting in front of my family, I pretended like everything's okay. Kahit ngayon lang, susubukan kong maging okay dahil alam kong kinabukasan, babalik na naman ulit yung sakit. Sobrang hirap lang kasing tanggapin nitong katotohanan. It's just that everything was all connected with my past.

Kuya wake me up early in the morning. He told me today's my first day in school after the long break. Halos hindi ko na nga yun naalala. Mabilis akong niyakap ni Kuya at hinagod-hagod ang likod ko. Dahil sa ginawa niya, pumatak bigla ang luha ko.

"Kung handa na siyang harapin ka then let him know everything. Let him know every single thing." Kuya tried to console me. Tumango na lang ako sa kanya.

Sana nga bigyan niya ako ng pagkakataong maipaliwanag ang lahat sa kanya. Lahat lahat.

"Study well." Kuya said. He's worried at my state but I smiled at him. Halos ayaw pa niya akong iwanan pero noon lang siya umalis nung ngumiti ako sa kanya.

"IMEEEEEE!" Hindi na ako nagulat sa pag-angkla ng braso ni Irish habang naglalakad ako.

Sobrang lapad ng ngiti nito habang nagkekwento siya kung anong mga ginawa nila nitong holiday break.

Pumasok kami sa room. Lahat sila ay abala sa pagkekwentuhan patungkol sa mga ginawa nila noong bakasyon, kung saan sila nagpunta at kung anong mga regalong natanggap nila. Teachers made us write our new year's resolution and I couldn't think of any other desire but to end this messy life of mine.

Nang magring ang bell, napapikit ako ng mariin nung maramdamang sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Honestly, I wanted to see him now but I don't know how.

"Guys tara dali! May ibibigay akong gift sa inyo." Mabilis kaming hinatak ni Irish palabas ng room patungo sa tambayan. Halata ang excitement sa boses nito. Halos pigil ang hininga ko nang makarating kami roon. They're not yet here. He's not yet here.

"Bakit ang tagal nila? Matext nga si---Oops! Ayun na pala sila." I automatically turn my gaze on where Irish is looking at and surprisingly, our gazes met.

Nanlamig ang mga kamay ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang hindi niya man lang ako nginitian at tanging blankong ekspresyon lang ang ibinigay nito sa akin na para bang hindi niya ako kilala.

My heart twitched in pain.

Habang naglalakad sila palapit sa amin, sobrang bilis ng tibok ng puso ko at ramdam ko ang pangingilid ng luha sa mga mata ko. I couldn't care less with other people but Xydelle made me like this.

Nakarating sila sa tambayan. Just like the usual, he sat beside me but I couldn't feel his presence. Ni hindi niya man lang ako tinatapunan ng tingin. Ni hindi niya man lang ako kayang kausapin. Nilingon kami nung apat. Alam kong hindi naman sila manhid para hindi nila maramdaman yung tensyon sa pagitan naming dalawa. Before they could throw us questions, I stood up.

"I'll just go somewhere." Hindi ko na sila hinintay na magsalita pa.

Dire-diretso akong naglakad palayo sa kanila at huminto sa likod ng isang building. Hindi ko na namalayang may luha na palang kumawala sa mata ko. Galit siya sa akin at yun yung masakit para sa akin.

It's been a week since the school started and it's been also a week when I realized how distant Xydelle is. Every time I'm trying to approach him, he's avoiding me. Suddenly, I became a stranger in his eyes. It's just so hard to accept that the person I used to know will treat me like he doesn't know me at all.

"Umamin ka nga sa akin, nag-away ba kayo ni Xydelle? Akala mo ba hindi ko napapansin yung mga kinikilos niyo? Bakit kayo nag-iiwasan ha?" Sunud-sunod na tanong ni Irish habang pinaniningkitan niya ako ng tingin. I just let out a deep sigh. "Pwede kang magshare sa akin kung sobrang bigat na. Makikinig ako sa'yo." She holds my hands at binigyan ako ng nag-aalalang tingin. I narrowed my eyes on her.

"Ano?" Asar na sagot nito sa akin.

"That's so unusual for you." I commented but she rolled her eyes on me.

"Magkekwento ka o ano?" Tinaasan niya ako ng isang kilay. Tsk.

"Remember Keizer?" Panimula ko. Naguguluhan man pero nakita ko ang pagtango nito sa akin. "They were cousins." Halatang mas lalo itong naguluhan dahil sa sinabi ko.

"Ha? Sino? Paki-elaborate please?"

"Keizer and Xydelle were cousins." Matagal bago nito nakuha ang ibig kong sabihin.

"OH MY GOD!" Natutop nito ang kanyang labi at nanlaki ang kanyang mga mata when she realized what I said. Hindi makapaniwala sa narinig.

Ako rin mismo, hindi makapaniwalang nangyayari ang mga ito sa akin. Tipid lang akong ngumiti ng tignan ako nito.

"Kakausapin ko si Xydelle. Dapat pakinggan ka niya. Kailangan niyang---"

"No." I cut her off. It's my problem. I will deal with it alone.

"Paano ka? He must hear your side. He should've listen to you. Karapatan niyang magalit but not like this. Hindi porket magpinsan sila ni Keizer, tatratuhin ka niya ng ganyan. Nawalan ka rin naman ah! He's being unfair!" Tumaas na ang kanyang tono. I shook my head because of what she said. Ayokong madamay pa sila sa problemang 'to.

"I'll handle this issue alone." I assured her, hoping that I can.

Natapos yung klase namin sa umaga. For the past few days, I drowned myself in my studies. Maybe this could help me forget what I'm up to right now.

"Ate, ikaw po ba si Imee?" Nahinto ako sa paglalakad at nilingon yung nagsalita. I gave her a questionable look. "Someone asked me na papuntahin ka raw po sa rooftop."

"Who?"

"Hindi niya po sinabi ang name niya." I nod my head then that girl went away.

I don't want to assume things but I'm hoping that it was him. Not knowing why, I went to the rooftop but I saw nothing there. Why did I assume anyway? Dahil wala naman akong magawa, I decided to just stay there. I let the air embraced me, hoping that the wind could take away my pain.

"So it's you." My breathing stopped when I heard his voice behind me.

Dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Seeing his eyes, that explains all his emotions towards me.

"Xydelle." My voice cracked. He just gave me a look. Tumalikod siya sa akin but I held his arm quickly. "Let's talk please?" I almost beg. I will take this chance to talk to him, to explain everything. Tinignan nito ang kamay kong nakahawak sa kanya.

"I have my next class." Sagot nito dahilan para maramdaman ko ang pagkirot ng puso ko.

"Xydelle, please kausapin mo naman ako oh."

"About what?" He plainly asked.

"About everything. Just hear me once, please?" Pagmamakaawa ko but he just avoided my gaze.

"There's no use of hearing your explanation."

"Just this once." I didn't bother to wipe the tears that come out in my eyes. Hinayaan ko na lang itong dumausdos pababa sa pisngi ko. I just want him to hear me. I just want someone to hear me just for once.

"Xydelle please, kahit limang minuto lang. Kahit ngayon lang please. Nahihirapan na kasi ako." Napahikbi na ako ng tuluyan dahil bumabalik ulit sa akin ang lahat ng sakit ng nakaraan.

"Nahihirapan ka na pala, e di itigil mo na." Sagot nito at nagsimula na siyang maglakad palayo sa akin.

"I didn't know you were cousins. I'm sorry for everything." Napahinto ito sa paglalakad at hinarap ako. Nagtama ang paningin naming dalawa.

"You're sorry for not telling me that you know him? Or for not telling me that you killed him?" I was deeply shattered by his words but I chose not to take seriously what he said. Tatalikod na sana siya pero hinawakan ko ulit yung braso niya.

"Galit ka ba sa akin?" Buong tapang kong tanong kahit sigurado naman akong galit talaga siya sa akin.

"Nagagawa mo pa talagang itanong 'yan?" His jaw clenched. He even gritted his teeth. Humarap siya sa akin. Matatalim ang mga matang tinitigan niya ako.

"Xydelle..."

"Ikaw ang tatanungin ko. Kapag nalaman mong yung taong mahal mo ang siyang dahilan ng pagkamatay ng pinsan mo, sa tingin mo ba hindi ka magagalit?" So sobrang panghihina ng katawan ko, nabitawan ko yung pagkakahawak ko sa braso niya. I bit my lower lip to stop myself from crying.

"Naniniwala ka ba talagang ako ang pumatay sa kanya?" I heard him fake his laughs. Lumapit siya at nanlilisik ang mga tinging ipinukol nito sa akin.

"You almost killed Celine before, right? That already made sense." Mabilis ko siyang sinampal sa kaliwa niyang pisngi kasabay ng pagtulo ng mga luha ko.

I didn't know Xydelle could throw these words to me. Ang hirap at ang sakit lang tanggapin na sa kanya mismo nanggagaling ang mga salitang iyon.

"Naiintindihan ko yung galit mo pero huwag na huwag mong insultuhin ang pagkatao ko." I glared him. "You know nothing." Tinitigan ko siya nang maigi.

"Exactly. I know nothing and I never ask you anything! But you fucking broke my curiosity just like this." He raved. Ginulo nito ang buhok niya at napahilamos ng mukha.

"I can't believe I fell in love with my cousin's killer."

Killer. Another pair of tears fell. Parang pinipiga ang puso ko dahil sa mga sinasabi niya. Ganun ba ang tingin niya sa akin? Ganun ba talaga kababa ang tingin niya sa akin?

"Xydelle..." I looked at him, not minding my tears. I can also see pain in his eyes but it was overshadowed by his anger.

"I love you so much that it hurts. Please, I want you out of my life now." He last said before he walked away from me.

I let the ground caught me. That was the most painful words I've ever heard from the person I love. How can he judged me so quickly? Among all the people, I thought he could be the person who will listen to me but it turned out like among those people, he was the one who hurt me the most.

Sana nga totoong ako na lang yung pumatay kay Keizer dahil sobrang hirap pagdusahan ang isang bagay na hindi naman ako ang may kasalanan. I cried it all. I never thought crying could be this painful than to caught bullets on my body.

Nakakapanliit ng pagkatao lahat ng sinabi niya at sobrang sakit na sa kanya mismo nanggaling ang mga salitang iyon. Mas lalo lang kumirot ang puso ko dahil sa mga nangyayari.

Someone pulled me for a hug. Mas lalo lang akong nasasaktan. It feels like my heart breaks into tiny pieces knowing that my past is slowly tearing us apart.

"He doesn't deserve your tears." Mas lalo lang akong naiyak.

Sobra-sobra na 'kong nasasaktan. Ganun ba kahirap para sa kanya ang pakinggan ako? Ganun ba kahirap ang paniwalaan ako?

"Denniese, remind me to punch that bastard's face when I saw him." Pinaharap ako ni Jazz sa kanya at pinunasan niya ang mga luha ko. Niyakap niya ako ulit at napasandal ako sa dibdib niya.

"He's Keizer's cousin Jazz." I cried, as if it could wash the pain away.

"Shit. That's why he looked familiar when I first saw him. Fuck." Napahikbi ako sa mga yakap niya. I've never been this emotional before. Kailan ba titigil ang mga luhang 'to?

"Ang sakit lang kasi Jazz." Magdamag lang akong nakayakap kay Jazz.

Hindi niya ako iniwan doon, hindi niya ako iniwan sa ganoong sitwasyon. Hindi ko alam kung ilang oras kami ni Jazz doon. Hapon na noong bumaba kaming dalawa.

"Denniese." Kaagad na lumapit si Summer sa akin. Mula sa paraan ng paninitig nito, walang tanong-tanong na niyakap niya ako ng mahigpit. "I'm here for you. I will always be here for you." She said habang tinatapik nito ng mahina ang likod ko. The thougt that Summer was here again to comfort me, I couldn't help but pity myself.

Summer was always there to comfort me. When dad threw me away in States, she saw me there. Nandoon siya para pagaanin ang loob ko. Now she's here again to comfort me. But it hurts to think that the reason why she's comforting me now is because of the same reason just like before. It's because of Keizer.

"Nahihirapan na ako. Sobrang sakit na."

"Don't say that. I know you're a tough girl." Pagpapagaan nito sa akin.

Maybe that was easy to say but it's hard to do. Sobrang hirap. Sobrang sakit. But there's nothing more painful than being pushed away by the person you love.