Perspektywa Rose

Tata musiał wracać od razu po uroczystości. Percy i Tyson wrócą jutro. Zostają na bankiecie.

Stoję właśnie obok premiera. Moi bracia poszli coś zjeść, chociaż teraz to już nie wiem gdzie są. Bankiet jak bankiet. Tańce, jedzenie i nuda.

Nagle słyszę za sobą głos. Odwracam się i widzę Percy'ego. Od razu na moją twarz wpływa uśmiech.

- Gdzie Tyson? - zapytałam.

- Zostawiłem go przy jedzeniu, które bardzo mu zasmakowało - powiedział Percy ze śmiechem.

- Potrzebujesz czegoś? - zapytałam brata.

- Czy mogę prosić moją siostrę do tańca? - zapytał Percy.

- Oczywiście - powiedziałam do brata - Przepraszam panowie - zwróciłam się do panów z parlamentu.

Oni tylko skinęli głową i wrócili do swoich rozmów.

- Wiesz co tu się tańczy? - zapytałam brata, bo chyba nie wie na co się porywa.

- Wiem. Annabeth uczyła mnie i mama też po części. Strasznie deptałem im palce - powiedział Percy.

Zaśmiałam się na jego wypowiedź. Biedna Annabeth i jego mama. Musiały strasznie cierpieć. Wiem, że Percy'ego jest trudno nauczyć jakiegoś tańca.

Gdy byliśmy już na środku sali, a wokół nas inne pary rozbrzmiała muzyka walca wiedeńskiego. Już po chwili tańczyliśmy.

- Nie źle - powiedziałam do Percy'ego.

- Staram się - odpowiedział.

Po tańcu z Percy'm, który swoją drogą był cudowny poszłam z braćmi do mojego pokoju. Byłam mega zmęczona.

- Za chwilę pokaże wam pokoje na dzisiejszą noc. Nie będę daleko od mojego - powiedziałam do Percy'ego i Tysona.

- Dobra - powiedzieli razem, na co wszyscy się zaśmialiśmy.

- Wracasz do obozu? - zapytał Tyson.

- Kilka dni muszę tu zostać, a potem wracam. Co jakiś czas będę musiała przyjeżdżać tu i wszystko sprawdzać - odpowiedziałam.