Następnego dnia

Perspektywa Rose

Zastanawiałam się jak powiadomić ojca o tym, że musi przybyć na uroczystość. Na Olimp nie mogłam iść. Po kilkugodzinnym rozmyślaniu wpadłam na super pomysł, choć trochę zwariowany. Postanowiłam, że użyje magii i zrobię sobie przekaz na żywo. Będzie ciekawie, bo nigdy tego nie robiłam.

Perspektywa Posejdona

Mieliśmy właśnie zebranie w sali narad gdy zaczęło dziać się coś dziwnego. Na środku sali pojawił się jakby ekran.

- Co się dzieje?! - ryknął Zeus.

Nagle na tym ekranie pojawiła się Rose. Co ona robi?!

- Działa - powiedziała.

- Rosalie co ty robisz? - zapytałem, choć nie wiem czy mnie usłyszała.

- Ja? Nic - odpowiedziała - Mam sprawę do Zeusa.

- Jak ty to robisz? - zapytał Zeus.

- Nie miałam pomysłu jak się z wami skontaktować, więc wpadłam na genialny pomysł i zrobiłam sobie przekaz na żywo - odpowiedziała Rose.

- Po chciałaś się ze mną skontaktować? - zapytał mój brat.

- Och. No, bo musisz puścić mojego ojca na jakąś godzinę za cztery dni - powiedziała Rosalie, a ja zmarszczyłem brwi.

Niby po co brat ma mnie puścić na godzinę za cztery dni?

- Po co? - zapytał poważnie Zeus trochę zirytowany tym, że Rose ciągle używa magii.

Mój brat nadal w pełni nie miał zaufania do magii.

- Bo za cztery dni w państwie oficjalnie przejmę władzę? - powiedziała Rose bardziej pytając.

- Po co Ci wtedy Posejdon? - zapytał Zeus.

- Moja matka nie żyje, a tylko rodzic dziedzica lub dziedziczki może wypowiedzieć słowa, które uprawomocnią władzę następcy. Bez tego nie mogę w pełni zarządzać państwem.

Rose wypowiedziała te słowa z lekkim bólem? Po tych słowach głośno westchnęła.

- Godzinę, powiadasz? - mówi Zeus.

- Tak, godzinę. Nie więcej. No chyba, że pozwolisz. To jak? - pyta Rose.

- Dobrze. Zgadzam się, ale nie więcej niż godzinę - odpowiedział Zeus - Koniec zebrania - zwrócił się do reszty bogów.

Zostałem w sali. Chciałem jeszcze porozmawiać z córką. O co chodzi z tą uroczystością? Po chwili zostałem sam.

- O co z tym wszystkim chodzi? - zapytałem Rose.

- Chodzi o to, że nie mogę w pełni przejąć władzy w państwie dopóki któryś z moich rodziców nie wypowie takiej formułki. A z racji, że mama nie żyje, Ty to musisz zrobić - powiedziała.

- Kiedy jest uroczystość i jak dostać się do twojego państwa? - zapytałem.

- To proste. Wiesz gdzie mieszka moja ciocia Miranda? - zapytała.

- Wiem, ale co to ma do rzeczy? - zapytałem Rose.

- Jedź za cztery dni do niej, a ona da Ci tą formułkę, której musisz się nauczyć na pamięć. Potem spotkamy się w takiej sali koronacyjnej, ale korony nie będzie. Ty wypowiesz te słowa przed całym parlamentem i moją rodziną. Wręczysz mi insygnia władzy, a potem możesz iść. Fajnie, nie? - zapytała z bananem na twarzy - A i jakbyś mógł ubierz się odświętnie i nie mam na myśli tutaj szortów tylko garnitur.

- Dobrze, jeśli są takie wymagania. To do zobaczenia - powiedziałem.

Po chwili ekran zniknął i Rosalie też. Za cztery będzie ciekawie.