Jedną tylko na dworze król miał tancerkę,

Inne odprawił, gdyż uroku nie miały.

Często z tą tancerką chodził pod rękę,

Nawet jeśli dziewczyna nie miała chwały.

Nocami ją w swej sypialni ugaszczał,

Choć już spadkobiercę za mąż chciał wydawać.

Za dnia, zaś nowe ozdoby jej dostarczał,

Nawet jeśli z żoną musiał się zmagać.

Lecz dziewczyna serca swego nie trzymała.

I gdy rankiem w zamku króla zbłądziła,

W następcy tronu się zakochała,

Lecz sama nie wiedziała co uczyniła.

Chociaż oczy zamknąć chciała i zapomnieć,

Miłość nagle całą ją opanowała.

Jako sierota nie miała żadnych wspomnień,

Więc uciekła i w ciszy łzy wylała.

Lecz książę o tancerce tej nie zapomniał,

I duszę wypytywał gdzie ona mieszka.

Ale król o dziewczynie nigdy nie wspomniał,

Więc książę zrozumiał, że to zmyłka wielka.

Bardzo szybko w zamku się okazało,

Że król tę dziewczynę i jej piękne ciało,

Ze swojego zamku na próg wyrzucił,

Chociaż z własną przyjemnością się kłócił.

Szybko rozpoznał jej oczy w miłości,

Że serce swe komuś innemu oddała.

Uznał, że nie będzie panią jego włości,

Bo być może kogoś innego kochała.

Teraz ta tancerka tuła się po świecie,

Ale o swoim księciu nie zapomina.

I wy z tej miłości serc się śmiejecie,

Lecz teraz ta sierota miłość wspomina.