Stoje w oknie wypatrując ciebie,

Przyozdobiona we własne kajdany.

Spoglądam i widze chmurę na niebie,

Bo więcej chmur przyozdabia me rany.

Czekanie jest tym kolejnym wstawaniem,

Długą nadzieją, która już zanika.

Czekanie jest własnej duszy błaganiem,

Dlatego bez sił samo nagle znika.

Oczy same proszą o tę nadzieje,

O zdjęcie bolesnych, wiecznych kajdanów.

Bo resztę tej duszy sam wiatr wywieje,

Nie zdradzając nikomu swych zamiarów.

Bez względu na sztyletem ból zadany,

Czekanie niczym deszcz, kiedyś przechodzi.

I wszystkie cudne miłości polany,

Niszczy serce co przyszło i odchodzi.

Czekanie to ból przez Boga zadany,

Tym wszystkim sercom, co teraz już cierpią.

To ból, więc przez duszą umiłowany,

Jednak te myśli ciągle duszę dręczą.

Tykanie zegara w ciszy boli,

Tak samo to wieczne, puste uczucie.

I nic już bólowi nie załagodzi,

Na nic żadne moje staranie...

***

Jest to wiersz sylabiczny, w którym wszystkie wersy mają akurat po 11 sylab -- Taka skromna ciekawostka. ❤