Nie w głowie mi wesele, mówi księżniczka,

I szybko w głąb pokoju obrączką ciska.

,,Niech wszystkie moje noce będą przepłakane,

Ja do męża nie będę mówić: Jaśnie panie.

W mej głowie już tylko mądrość i nauka,

A nie nauki drygania przed mężem sztuka.

Nie wychowałaś mnie matko na prostą żonę,

Więc na ten swój palec obrączki nie założę."

Ojca nie było jednak tak łatwo przekonać,

Gdyż swego majątku polecenia ma wykonać.

Wszystko więc z ojcem chłopaka uzgodnił,

I tym samym córki już nie może uwolnić.

W końcu nastąpiło spotkanie tych młodych,

Księżniczka nie mogła wychwalać zalet swoich.

Przed przyszłym mężem wzrok miała spuszczać i słuchać,

I tych bardzo głupich słów do końca wysłuchać.

Gdy zapadł wieczór nagle wszystko się zmieniło,

Sercu tej pięknej księżniczki bardzo ulżyło.

Na ten dziedziniec zamkowy szybko wybiegła,

Krzyknęła, uśmiechnęła się i bardzo zlękła.

Ubrana, w piękne, czerwone, sari barwne,

Po policzku wylewała łzy idealne.

Przez cały czas miała sny o książkach do woli,

O nie o miłosnej i małżeńskiej niedoli.