Był późny wieczór. Noc już właściwie. JK leżał w łóżku i czekał, aż Tae-hyung wyjdzie spod prysznica. Od kilku miesięcy mieszkali w jego rodzinnym domu i od dawna nie czuł się szczęśliwszy, gdyby nie to, że Tae-hyunga wiecznie nie było. Był zajęty zakończeniem budowy dwóch nowych hoteli w Tajlandii i ciągle podróżował w tę i z powrotem. Kiedy wreszcie się zjawił i wsunął pod pościel, JK objął go w pasie od tyłu i wtulił twarz w jego kark. Nosem przeciągnął tuż za jego uchem i pocałował ciepły płatek od spodu. Palce zacisnął na jego pasie mocniej. Strasznie za nim tęsknił, ale...

Ciało Tae-hyunga spięło się w ten specyficzny sposób i już wiedział, że zamyka się w sobie. Ucieka. To nie był „ten" moment, „ten" wieczór, „ta" chwila. To dlatego był tak długo pod prysznicem. JK znał już ten manewr, ale jeszcze go dobrze nie rozpoznawał. Tae-hyung liczył, że będzie już spał, gdy wyjdzie i właściwie nie wiedział, co było gorsze. Poczuł złość na siebie, że nie potrafi tego odgadnąć, zanim nie poczuje tego spięcia pod palcami i gdy jest już za późno na to żeby jakoś zgrabnie się wycofać. Pocałował jego ramię i położył głowę na poduszce.

— Dobranoc — powiedział szeptem.

Pożądanie rozrywało mu żyły, ale wiedział, że to byłoby samolubne, gdyby pogłębiał sytuację, z której Tae-hyung nie umiałby wybrnąć.

— Przepraszam... — powiedział cicho Tae-hyung.

JK westchnął ciężko.

— Za co? — zapytał rozdrażniony.

Pożądanie odpłynęło natychmiast, a w zamian pojawiła się irytacja.

— Wiesz, o co chodzi...

— Tak wiem, ale nie wiem, dlaczego za to przepraszasz. To chyba ja powinienem przepraszać.

— Bo wiem... że masz ochotę na seks... a ja...

— Zamknij się, dobra? — warknął i odwrócił się na drugi bok.

Chwilę leżeli bez słowa.

— Dobranoc — powiedział cicho Tae-hyung. — I jeszcze raz przepraszam.

JK zerwał się z poduszki. Odwrócił go na płasko i usiadł na nim. Objął jego policzki dłońmi i cmoknął w usta.

— Nie chcę i nigdy nie będę się z tobą kłócił o seks. Nie chcę, żebyś mnie przepraszał, Tae. To nienormalne.

Tae-hyung milczał. JK westchnął ciężko, rozgoryczony.

— Przepraszasz mnie za to, że jesteś przemęczony? — zapytał ostro.

Obaj wiedzieli, że Tae-hyung ostatnio się przepracowywał. JK nie pamiętał, kiedy ostatnim razem przespał ciągiem, chociaż pięć godzin, a na śniadanie zjadł coś konkretnego, zamiast wypijać litr białej herbaty.

— Nie...

— A może za to, że nie sypiasz tyle, ile powinieneś? — dopytywał, przekręcając przekornie głowę na bok.

— Nie, nie za to...

— To może za to, że nie dojadasz, nie odpoczywasz i nie dbasz o siebie? Żłopiesz ciągle tylko tę herbatę? Za to? — dręczył pytaniami JK.

— Nie, wiesz dobrze, że nie za to — bronił się Tae-hyung.

JK wymierzył w niego palcem.

— A powinieneś. Bo to jest prawdziwy powód — zarzucił mu z pretensją.

Tae-hyung zmarszczył brwi i uniósł lekko głowę, przygwożdżony wciąż do materaca.

— Nie mogę nic nie robić, tak, jak sobie to wyobrażasz. Mam budowę hotelu na karku i event otwarciowy w drugim — powiedział z pretensją. — Nie mogę leżeć i pachnieć jak róże w ogrodzie.

Spojrzenie JK'a złagodniało.

— Wiem i przecież nie mam ci tego za złe, ale to niestety jest przyczyna. Byłeś u lekarza, razem byliśmy — powiedział stanowczo.

— Nawet mi tego nie przypominaj — warknął Tae-hyung, ale prawdą było, że był skrępowany.

JK natychmiast zobaczył ten dzień przed oczami, jakby to było wczoraj. Pamiętał, jak siłą musiał go wciągać do kliniki, a potem wepchnąć go do gabinetu.

— Pamiętasz, co powiedział — przypomniał mu mimo wszystko. — Masz zmienić nawyki. Odpoczywać, zredukować stres, więc mnie nie przepraszaj za coś, na co nie masz wpływu, Tae. Nie zmienisz całkowicie swojej rutyny, ale póki nie przywrócisz i nie zachowasz balansu, musisz od czasu do czasu pogodzić się z jej skutkami. Poza tym tłumaczyłem ci tysiące razy, to nie jest koniec świata. Tak już po prostu jest i tyle.

Tae-hyung podniósł się do siadu i objął go w pasie. Twarz schował w jego klatce piersiowej.

— Tak mi wstyd. To takie upokarzające.

JK objął go za policzki i zmusił, żeby na niego spojrzał.

— Kocham cię takiego, jakim jesteś, rozumiesz? Walczyłem o ciebie, takiego, jakim jesteś. Takiego, jakim jesteś, cię akceptuję. Poza tym nie zawsze ma się ochotę, nawet jeśli wszystko „działa" poprawnie, nie rozumiesz?

Tae-hyung patrzył na niego zaszklonymi oczami, ale przytaknął skinieniem głowy. W chwilach takich jak ta zachowywał się jak nastolatek. Chował się w skorupie zbudowanej przez lata z ciężkich jak głazy kompleksów i spowodowanej nimi niedojrzałości emocjonalnej. Widząc go takiego, JK'owi wciąż ciężko było uwierzyć, że to Tae-hyung jest tym starszym z nich. Tym rozsądniejszym, bardziej doświadczonym, poważnym biznesmenem.

— Powtarzaj za mną — zażądał.

Tae-hyung próbował się wymanewrować z jego objęć.

— Nie, to głupie. Przestań. Czuję się jak palant, gdy każesz mi to robić.

JK przytrzymał go siłą.

— P o w t a rz a j — warknął. — Będziesz to robił tak długo, aż przestaniesz przepraszać.

Tae-hyung się poddał, ale patrzył wciąż na niego, tyle że teraz z wyrzutem, a JK uniósł brwi.

— Jestem... — powiedział pierwsze słowo.

Tae-hyung jęknął bezsilnie, ale JK uniósł brodę ostentacyjnie i nie miał innego wyjścia.

— Jestem.

— Dobry...

— Dobry.

— Taki...

— Taki.

— Jaki jestem...

— Jaki jestem.

— JK mnie kocha.

— JK mnie kocha.

— Brawo — pochwalił go JK. — Grzeczny chłopiec — dodał i cmoknął w usta. — Tae, pamiętaj, dla mnie jesteś najlepszy. Kocham cię — zastrzegł i poklepał po policzku władczo. — Jutro o siedemnastej, chcę cię widzieć na plaży Haeundae, zrozumiano?

Oczy Tae-hyunga się uśmiechnęły i znów tylko pokiwał głową, że się zgadza.

— Dobrze.

— Pójdziemy na długi spacer, poleżymy na piasku, pogapimy się w niebo — zaproponował. — Jak będziesz grzeczny, to cię przewiozę na motorze, ale bez mandatu, bezpiecznie. Kupiłem drugi kask.

Tae-hyung znów schował twarz w jego torsie.

— Dobrze, zrobimy, jak mówisz.

JK objął jego głowę i zakołysał nimi oboma. Cmoknął go we włosy.

— Zagramy w piłkę? Mam zabrać?

— Yhm.

— Może zacznie padać? — zapytał przekornie. — I może tym razem uda mi się pocałować te twoje zmoknięte usta.

Tae-hyung prychnął śmiechem.

— Zawsze wiedziałem, że tylko jedno ci w głowie.

JK też się zaśmiał, ale znów złapał go za policzki i spojrzał mu w oczy. Te jego uśmiechały się czule.

— Jesteś moją białą różą, pamiętaj. Na zawsze już będziesz.

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

KONIEC

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

Kochani, dobrnęliśmy do końca historii, ale... haha no jasne, czeka nas dodatek specjalny ;) Nie byłabym sobą, gdybym ich ot tak zostawiła.

Czekacie?

Do zobaczenia, może jeszcze dziś?

Sev.