CHAPTER THREE

Matapos marinig ang sinabi n'ya ay tipid lang akong tumango. "Help me carry her," utos ko sa kan'ya na s'ya namang agad n'yang sinagot. Hindi ko na s'ya binato pa nang maraming tanong. Sa tingin ko ay bago lang s'ya dahil ngayon ko lang s'ya nakita.

He carried Euny in a bridal style, while I'm still holding Euny's hand. She's growing pale and I can even hear her faint breaths.

"Open your eyes Euny. Stay awake," nag-aalala kong wika sa kan'ya saka ko iginiya ang kamay n'ya sa sugat n'ya upang kahit papaano ay malagyan ito ng pressure.

"I'm passing out," hinang-hina n'yang sagot sa 'kin. Ang mga mata ay papikit-pikit na, na para bang nilalabanan n'ya na lang itong manatiling nakabukas.

My teeth gritted at the sight of my aching friend. Dahil sa nangyari kay Euny at Ramsey ay hinding-hindi ko palalagpasin ang mga gagong terorista na iyon.

"Let's go," Lion uttered and immediately took a step.

"Just stay behind me man. All you have to do is to carry her," ma-awtoridad kong utos sa kan'ya saka ako nanguna sa paglalakad at itinago sila sa likuran ko.

"What?! Can you catch the approaching bullets to us? I'll carry her while fighting," matigas n'yang wika, pero blangko ko lang s'yang tiningnan.

"I can catch anything for my friend." Tipid kong sagot saka binaril sa ulo ang teroristang kasalukuyang may hawak na mataas na baril at nakaasinta sa 'min.

"Eagle, Crow, Dove, I got Raven. We're heading back now. Tell me how's your situation," I inquired in the earpod while I'm still busy getting rid of the every terrorist that blocks our way.

"Just go straight to the choppers Lioness. We're good here. Papunta na rin kami," rinig kong sagot ni Anastasiah habang sumasabay pa rin sa boses n'ya ang putukan ng mga baril.

"Alright."

"Let's run. Just follow me," tipid kong wika sa kan'ya saka mabilis na nanguna sa pagtakbo. Agad naman s'yang sumunod at tumakbo rin kahit buhat-buhat pa n'ya si Euny.

Ilang metro ang tinakbo namin bago namin narating ang masukal na bahagi ng isla. Malayo na ito sa airport. Tahimik na kaming naglalakad patungo sa mga inihanda naming sasakyang panghimpapawid upang gamitin sa pag-alis. Bawat hakbang ko ay hindi nawawala ang pag-aalala ko para sa kaibigan ko.

"Wait, bakit hindi na lang tayo pumunta sa binabaan namin? Woman, I'm certain that the others are still there," suhestiyon n'ya. Pero mabilis akong umiling.

"Where did you dropped by?" Inginuso n'ya ang kaliwang direksyon kong saan matatanaw ang malawak na buhanginan. It's an open place.

"Why can't I see the choppers there?" I asked, trying to hide my suspicious look.

After all, I don't know him. Masasabi ko lang na pwede ko na s'yang pagkatiwalaan 'pag nakumpirma ko na mismo na kakampi nga s'ya. Who knows if he's one of those terrorists who's playing its bait?

Sa kabila ng katotohanan na alam nga n'ya ang key word ng organisasyon namin ay hindi ko pa rin magawang magtiwala agad at maging kampante. Anything is possible nowadays.

"Obviously, they flew after dropping us. We're around 20," paliwanag n'ya, kaya tipid lang akong tumango-tango.

"Alright. Just give her to me, I can carry her," I blankly stated while signalling him to hand me the now unconscious Euny. I realized that it was a stupid act of putting my friend's life to the hands of a stranger whom I don't know if he was really an ally or an enemy.

"Raven? Where are you now?" Tanong ko sa kan'ya habang nakatingin sa mga mata ng lalake na ngayon ay nakatitig rin sa 'kin na may ekspresyon ng hindi makapaniwala .

"Running, I can see the choppers now. Asan na kayo?" Rinig kong humahangos na sagot n'ya.

"Na sa harap na bahagi kami dumaan. We're few meters away from the choppers. We'll go ahead now," sagot ko habang muling sinisenyasan ang lalake na ilipat na sa mga braso ko si Euny.

"Are you suspecting me woman?" Nakataas ang isang kilay na tanong n'ya.

"I have the right to. Now give her to me," Madiin na sagot ko sa kan'ya. Lalong tumaas ang isang kilay n'ya at nangunot ang noo niya kasabay nang pagtaas ng kaliwang bahagi ng mga labi n'ya.

"I won't be surprised. But right now, hindi tayo pwedeng pumunta sa mga nakahanda n'yong choppers," wika n'ya, halatang pinapakalma ang sarili.

"And why? Are you trying to deceive me you idiot?" I glared at him, making his brows furrow.

"What!? I'm not deceiving anyone here," may diin n'yang sagot pero tinaliman ko lang s'ya ng tingin.

"You're wr--" naputol ang dapat na sasabihin ko nang magsalita s'ya at hindi ako pinatapos.

"There's a great percentage that the terrorists planted some bombs inside those choppers. Dahil halata namang natunugan nila ang misyon n'yong 'to. Terrorists have brains now woman. So please, don't pull that card of your suspicions now and follow what I'll said," napasinghal ako sa mga sinabi n'ya. Follow him? That's bullshit!

"Lioness is a leader to herself man. They don't follow, they lead," puno ng diin kong wika. Dahilan para s'ya na naman ang mapasinghal.

"So as Lions." Puno naman ng diin n'yang sagot.

"Just tell your comrades to stay away from the choppers and head north. I'll contact the back-up's team," he added. I glared at him before heaving a sigh of defeat.

Tagilid ang sitwasyon namin ngayon at maaaring tama ang mga sinabi n'ya. I pressed the button in my earpod to speak.

"Raven, fall back from the chopper immediately. Planted bombs are possible. Let's see each other at heading north," utos ko sa kan'ya habang nagsisimula na akong muling tumakbo habang sinusundan ang lalake.

"What?! Alright," sagot n'ya, kaya napahinga ako nang maluwag.

Ilang minuto kaming tumatakbo hanggang sa makarating kami sa isang masukal na bahagi ng isla. Naroon ang kasalukuyan nang nakaandar na apat na mga helicopter na handa nang lumipad. Agad kong nakasalubong sila Raven kasama ang limang kalalakihan na parehas ang suot sa lalaking kasama ko. Naroon pa din ang heneral na hapon.

"Oh my god! Euny?!" Agad na nataranta sila Anastasiah nang makita ang kalagayan ni Euny. Tulong-tulong nila itong binuhat saka isinilid sa loob ng helicopter at nilapatan ng paunang lunas.

"Dove, where's the target?" Tanong ko kay Jaya nang bumaba siya mula sa helicopter.

"Cap, kailangan na nating umalis!" Pasigaw na wika sa 'kin ni Philip, ang kapitan ng back-up team. I nodded at him. Higit na sa labing-lima lang ang bilang namin rito ngayon. Nangangahulugan na may iba pa kaming kasama na naiwan.

"Jaya, the target?" Muli kong tanong sa kan'ya.

"Mas madami sila ngayon Cap. Tagilid tayo at mahirap kunin ang lider nila," I was a bit shock of her words.

"No! We can't fail on this Jaya. Philip, you have to go now. Maiiwan ako rito kasama ang iba," wika ko saka agad na sinidlan ng bala ang magazine ng dalawang baril ko.

"What!?" Naroon na agad ang pagtutol ni Jaya. Maging si Anastasiah ay lumingon sa gawi namin matapos marinig ang sinabi ko.

"I'll go now," I answered instead and immediately ran back to my way. I can hear their screams of stoppages. Pero hindi ko na ito inalintana.

Matapos ang ilang minuto kong pagtakbo ay muli ko na namang narinig ang palitan ng putok ng baril. Agad kong kinalabit ang gantilyo ng baril ko nang may humarang sa 'kin na dalawang terorista.

Ngunit agad akong nagulat nang may sumunod pa sa kanilang tatlo. Agad kong nabaril ang isa, habang ang dalawa naman ay agad na bumagsak kahit hindi ko pa natatamaan.

"What do you think you're doing?" Tanong ko sa kan'ya na kanina ko pa napansing sumusunod sa 'kin.

"Following you? Incase you need help and you really do," pabalang n'yang sagot. Minsan lang ako umirap at isa ang pagkakataong ito.

"Kaya kung patumbahin ang kahit na sino lalake." Madiin kong wika pero nagkibit-balikat lang s'ya.

"You're bleeding," wika n'ya habang sabay na kaming tumatakbo pabalik sa airport. Saglit kong sinulyapan ang tagiliran ko at tumatagos na nga ang dugo mula sa uniporme ko.

"It's just a scratch," kibit-balikat ko.

I was astounded when he suddenly halted me from running through coiling his soft hand around my wrist. My brows immediately arched and I was about to shout at him and throw profanities, when he immediately follow his gesture with an explanation through his soft voice while mentioning my title that I didn't expect could sent my system in the realm of a new, weird and unfamiliar emotion.

"It's still bleeding. Let me treat it first Captain."

----

Puno ng panlulumo akong bumaba mula sa helicopter. Agad akong sinalubong ni kuya Nelo at kuya Styyx. "Oh God! Are you hurt bunso?" Puno nang pag-aalala na tanong sa 'kin ni kuya Nelo habang pinapasadahan ng tingin ang kabuuan ko bago ako niyakap nang mahigpit.

"Are you okay Noa?" Nag-aalala ring tanong sa 'kin ni kuya Styyx. I lowered my eyes to avoid his eyes that were painted with intense worry. I'm so ashamed right now. I failed...

"Call the doctors!" Rinig kong utos ni kuya sa iba naming mga kasama matapos makita ang mga sugatan. Dahil sa katotohanang iyon ay lalo pang lumala ang kahihiyan at panlulumo na naramdaman ko sa sarili ko.

Ikinalas ako ni kuya Nelo mula sa yakap n'ya saka n'ya ikinulong ang mga pisngi ko sa dalawa n'yang kamay at tinitigan ang mga mata ko na puno ng pag-aalala.

Tinakpan ko ang panlulumo at nahihiya na ekspresyon sa mga mata ko at pinalitan ito ng blangkong tingin na sinundan ko nang pagtango.

"I'm okay kuya," tipid kong sagot upang kahit papaano ay maibsan ang pag-aalala n'ya. Pero tinitigan n'ya lang ako na para bang kinikilatis kung totoo nga ba ang sinasabi ko. At dahil kilala ako ng kapatid ko ay napabuntong-hininga na lang ako nang hinalikan n'ya 'ko sa noo.

"She's not fine kuya," puno pa rin nang pag-aalala na sumbong n'ya sa nakatatandang kapatid namin. Sibbling in heart indeed.

"You did a great job Noa," kuya Styyx uttered in a persuasive manner. Making my frustration and shame grow even more. No, I didn't do a great job, I created a mess.

"I'm sorry kuya. I failed. The mission failed," nakababa ang tingin na sagot ko sa kan'ya. My voice was laced with too much shame and frustration.

"No Noa. It's okay. It was good okay?" Pangungumbinsi pa sa 'kin ni kuya Styyx. Maging si kuya Nelo ay ginatungan ang sinabi n'ya. Kaya tumango na lang ako. I don't want to make a drama. I'm not that kind of woman.

Muli akong tinanong ni kuya Nelo kung ayos lang ba ako. Ilang minuto ang lumipas bago natapos ang paggamot sa sugat ko na dulot ng daplis ng bala, maging bago s'ya nakuntento sa paulit-ulit kong sagot, at bago n'ya ko iniwan para tumawag sa base namin.

Sumunod siya kay kuya Styyx na kasalukuyan ng na sa meeting. Maybe they're talking about that failed mission right now. It's bad to think that I failed them. I failed my kuyas. Not just them but the whole organization.

Naglakad ako patungo sa mga nakaparadang helicopter saka ako umakyat sa isa at umupo sa sahig nito. I contacted our headquarter and made an explanation about our absence. Hindi ko na naman kinailangan habaan ang paliwanag ko dahil alam nila ang nangyari sa Japan. Of how the terrorists tried to stole the ammunitions from us. Ipigre-report lang nila kaming lima bukas.

Napabuntung-hininga na lang ako habang pinaglalaruan ang dog tag ko. Kanina ay malapit ko na sanang mahuli ang isa sa pinuno ng mga teroristang iyon. Pero nabigo ako.

Sa kamay ko nakasalalay ang responsibilidad ng misyon na iyon. Kaya hindi ko maiwasang manlumo sa nangyari. Pumalpak na nga kami at nasaktan pa ang mga kaibigan ko, maging ang iba kong kasama. Oh what a great failure.

"I failed them ate. Why can't I be like you? I don't want to look like a weakling and a failure in everyone's eyes," bulong ko sa ere habang ini-imagine ang mukha ni ate Eury.

I look up to her so much. Na kahit ang mga accomplishments n'ya ay gusto ko ng makamit. I want to be like her. I want to be as strong and fearless like her. But I can't. I'm a failure. Itong simpleng misyon nga lang ay hindi ko pa nagawa.

Why can't terrorists just stop their doings? They're making this world a living war. Oh jeez! They're so hard to understand and I can't even find a sense for their possible motives or reasons.

"You're okay now?" I automatically veered my eyes on the surrounding when I heard the familiar voice. Pero wala akong natanaw bukod sa anim pang helicopters at malalamig na bakal na s'yang bumubuo sa garahe.

"Where are you?" I asked without any hint of emotion and interest.

"I'm behind you woman," agad akong napatalon nang maramdaman ko ang mainit na hininga sa tenga ko matapos n'ya itong ibulong.

Mabuti na lang at medyo hindi mataas ang tinalon ko para sa hindi handa pagtalon na pagtalon kong iyon kaya muntik na akong magkamali sa pagbagsak. Mabuti na lang at mabilis kong naagapan.

Sinamaan ko s'ya ng tingin habang nakataas ang isa kong kilay. He's kneeling on the passengers seat. With a restrained grin on his face while painting his dark-brown-eyes an impassive look. But I'm too good at reading other people's emotion kaya hindi s'ya nakaligtas sa pagngiwi ko.

"Seriously man? How I wish I can punch you now. Bumaba ka d'yan lalake at pasuntukin mo 'ko," naiinis man ay wala pa ring emosyon ang boses ko. Umasang ang labi n'ya sa sinabi ko saka n'ya ako pinagkunutan ng noo.

"What!? I'm just asking if you're okay woman," wika n'ya sa naiiritang tono. But I didn't mind it. Instead, I threw him my sharpest stare.

"Get down or I'll drag you down until you'll kiss the cold cement floor," I firmly answered, not bothered by his dark-brown-eyes staring at me with disbelief and confusion.

But the hell I care. He just invaded my personal space. It touches my ego. Walang lalake ang nakakalapit sa 'kin nang ganoon kalapit maliban sa pamilya ko.

"Too harsh eh?" Aniya na may ngisi na sa mukha. Agad siyang tumalon saka humarap sa 'kin.

"You're so h—" hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya at mabilis ko s'yang sinuntok. Napahawak siya sa panga at pinunasan ang dugo sa labi n'ya.

"Is this you're way of thanking a person who just helped your blood to keep a hold of its self earlier?" he uttered with an annoyed expression. I bluntly stare at him, like his words don't matter.

"Who are you?" Tanong ko sa halip.

"A newbie in this org., Just a week ago," he answered in conserve while wipping the side of his lips, with still an annoyed expression.

"Then what do you think that gave you the permission to whisper at me that close?"

"I don't ask for permissions woman," may diin n'yang sagot dahilan para umangat ang gilid ng labi ko. Just who do he think he is? Bago pa lang s'ya at ganito na s'ya umasta? What the eff--.

"Place your words lalake," banta ko sa kan'ya. Pero inilingan n'ya lang ako at tamad na bumulong ng 'yeah'.

"Malakas ka sumuntok Lieutenant," komento n'ya pa.

"May mas ilalakas pa 'yan kapag hindi mo ako sinagot ng maayos."

"Seriously Lieutenant? Do I really have to answer that question?" Wika na naman n'ya sa naiirita na tono. Umangat ang kilay ko sa sinabi n'ya. No one speak to me that way, except of my family and friends. And he just spoke to me that way!

"Don't pull my trigger lalake. I'm pissed at this state," malayo sa ekspresyon ko ang sinabi ko. Napasinghal s'ya at ipinaglandas ang mga daliri n'ya sa buhok n'ya na para bang aksento na s'ya sa ganoong pangyayari lang.

"I told you Lieutenant. I don't ask permissions," may diin na sagot n'ya dahilan para makagat ko ang pang-ibabang labi ko dahil sa pagkapikon.

I'm a short tempered woman when it comes to this kind of person. Or to tell it more honestly, I was always been a short tempered woman for everything and everyone. Hindi umaabot sa isang dangkal ang pasensya ko.

"Then who are you?" I asked instead.

Bago pa man n'ya 'ko masagot ay dumating si kuya Nelo. "Kuya's calling you Min."

"What's the thing here?" Dagdag n'ya nang makita ang lalake na parang wala lang.

"Nothing. Let's go," tipid kong wika saka mabilis na naglakad papalayo. Segundo ang lumipas bago sumunod sa 'kin si kuya.

"Hindi na ba sumasakit ang sugat mo?" He asked. I shrugged and smiled in conserve.

"C'mon kuya. Nabaril na 'ko noon. This is just a scratch," I uttered in a humorous manner while pertaining to my last mission. I was shot in my leg.

"How's Ramsey and Euny kuya?"

"Euny is in the operating room. Ramsey is good now. While the others got minor wounds. Around 5 was reported as dead," kumuyom ang kamao ko sa sinabi n'ya.

"Are you okay now Noa?" Iyon na naman ang tanong sa 'kin ni kuya Styyx pagkarating ko sa opisina n'ya.

"I'm sorry kuya,"

"Saan? You did a great job Noa. That mission serves as an infiltration to their infos," kumunot ang noo ko sa sinabi ni kuya. Pero pinili kong huwag ng magtanong kung ano ang tinutukoy niya.

"What happened to the supposed to be back-ups kuya? Bakit iba ang dumating?" I asked instead. Binigyan ni kuya Styyx si kuya Nelo ng tingin, kaya dumako ang mga mata ko kay kuya Nelo. Nagkibit-balikat s'ya bago nagsalita.

"Natunugan nila ang misyon n'yong iyon. Hinarang nila ang dapat na back-up. Tim.'s team," wika ni kuya dahilan para kumuyom muli ang mga kamao ko at kumunot ang noo ko.

"They are not just terrorists right kuyas?" Tanong ko sa kanila. Sabay silang tumango dahilan para muli kong makagat ang pang-ibabang labi ko dahil sa inis.

"They were linked in politics. Maraming gusto nang mapatumba si kuya ngayon Min," wika ni kuya Nelo.

"Pero anong koneksyon nun sa pagkakarga namin ng mga biniling sandata? Anong mapapala nila?" Naguguluhan kong tanong. I'm not stupid. But it's hard to figure out the sense of what they did.

"They should be attacking the position right? Not stealing the bought goods. I can't find any sense," I added.

"They're actually after you Noa," sagot ni kuya Styyx na nagpataas ng kilay ko. After me? For what?

"In politics. It's always the enemies' weakness that you should target Noa. And everyone knew that my family is my weakness," paliwanag ni kuya.

"What!?" Hindi makapaniwalang usal ko. Those idiots! Those people who desire nothing but money, power and influence. Na kahit sa maling paraan pa nila kunin ay wala silang pakialam. Narrow minded people!

"Kailan tayo kikilos kuya? Nanganganib na ang posisyon mo," kasalungat sa nararamdaman ko ang emosyong ipinapakita ni kuya Styyx. He seem unbothered and calm. How could he?

"Hindi naman ako pinapabayaan ng PSG Noa. Besides, the vice-president is with me. They will never be successful," puno ng kompyansa na sagot ni kuya. Kaya kahit papaano ay kumalma ako.

The VP is a good and intelligent woman. Angelyn Ramirez. She's just at my age. She met ate Eury when she's just a kid like me, and earned the motivation of entering the world of politics from her. Well, what should I expect? Ate Eury can touch everyone's heart. She can make you dream of something, that you'll never expect you will.

"Come in," wika ni kuya Styyx matapos may kumatok sa pinto. Tumaas ang kilay ko nang makilala ko kung sino ang pumasok. What is he doing here?

"Mr. President," bati niya kay kuya saka sumaludo.

"General William," bati pabalik ni kuya saka isinenyas ang upuan sa tapat namin. Tipid s'yang napasulyap sa 'kin bago ibinalik ang paningin kay kuya. So his surname is William huh? Sounds like a first name.

Muling nagsalita si kuya na ikina-awang ng bibig ko sa gulat. "Oh by the way Noa. He's General Colten Atticus William. The newbie. And he will be your partner for the next mission. Probably for the every mission. He's a soldier and he will guard you for your safety."

***

Author's note: Hola! Muchas gracias sa pagbabasa. And yeah, Minoa and Atticus' ship is about to sail now.