Justice

"President de Lara said: Naglaan tayo ng bilyon na pondo para sa proyektong ipinapatupad ko. Ngunit higit na kailangan ngayon ang perang ito para sa mga tao natin. The project will still go on. Gusto kong simulan na ang proyekto sa huling araw ng Hunyo. The project will start in those cities or places that has rehabilitation centers already."

I turned the television off and went straight to my room.

My statement and decision gained different positive comments from the citizens. And I'm happy for it. Atleast I responded well on my people's need.

Ngunit ngayon ang po-problemahin ko na naman ay kung saan ako kukuha nang panibagong pondo para sa proyekto ko.

I let my fingers ran over our family picture. They are my very reason behind all my deeds.

Ang pamilya ko ang pinaghuhugutan ko nang lakas at inspirasyon. Dahil kung sino at ano man ako ngayon ay dahil iyon sa kanila.

Yes being a President is very difficult.

Naroon iyong sasakit ang ulo mo kaka-isip ng sulosyon sa mga problemang sanhi nang nasasakupan mo.

Naroon iyong ginagawa ko ng araw ang gabi, dahil sa mga papeles na kailangan kong basahin, pag-aralan at pirmahan.

Naroon iyong katotohanan na ang problema ng isa sa mamamayan sa bansang nasasakupan mo ay problema mo na rin .

Everything was damn tiring! But everytime I see my family's smiling faces on the picture. It gives me motivations that no one can.

The problem about where I'd get the another fund for my project crossed my mind again.

My fingers ran over my hair as frustration hit me. Without further thoughts I headed my way into dreamland.

The bright and dazzling sun's light greeted my morning after I opened the door in my terrace.

I let the tea bath my throat while I'm admiring the beauty of Manila.

Mula sa terasa ko ay makikita ang iba pang mga kabahayan at establisyemento, ang iba ay may mga ilaw pa buhat nang kaka-sikat pa lamang ng araw.

Ilang kilometro lang ang layo ay naroon ang palasyo ng Malacañang.

Hindi na ako nagtagal pa at agad na akong naghanda para sa trabaho ko.

Emmanuel and Erick fetch me at my house and drove me to Malacañang.

This day will gonna be tiring.

"Good morning ma'am," Zalysha greeted me. I nodded at her as a response.

"You have a meeting at 7 ma'am," she informed.

I nodded at her and edge my way towards my office. And as usual the protuberance of papers in my table welcomed my eyes.

Sinulyapan ko ang wristwatch ko. It's still 5:30 in the morning.

"Okay just ring me out okay?" I ordered.

"Opo," she answered while nodding.

Iginugol ko ang bakante kong oras sa pagpipirma at pagbabasa ng mga papeles.

Hanggang sa ipina-alam na sa 'kin ni Zalysha na dumating na ang ka-meeting ko.

It's the ambassador of Vietnam.

Natapos ang meeting na iyon na sumasakit ang ulo ko dahil sa dami nang isipin.

Mr. Tzú the Vietnam's ambassador did inform me about their shortage of their own rice stocks.

Hinagupit ng bagyo ang malaking bahagi ng rice production ng bansa nila, kaya't hindi nila magagawang makapagbenta sa ibang bansa kalakip na roon ang bansa na pinamumunuan ko.

Kung hindi ako makakahanap ng ibang supplier ay magkakaroon din ng shortage sa bigas ang Pilipinas.

But where? Saan pa makakabili kung ang Vietnam na lang ang natitirang bansa sa Asia na may malaking produksyon ng bigas?

I did acquire in Thailand and Malaysia already. Ngunit ang nabili ay hindi pa rin sapat for the Philippines' whole year budget.

Marahas kong isinuklay ang mga daliri ko sa buhok ko.

The Bicol region was currently suffering for it's loss, and they need food supplies.

Saglit akong nagpatawag ng isang cabinet meeting. At natapos ang meeting sa desisyon na sa bansang China na lang mag-angkat.

I don't fully trust China, but I was left with no choice.

Sila na lang ang natitirang bansa na pwedeng makapag-benta sa 'min ng sapat na bilang ng sako ng mga bigas na kakailanganin ng buong bansa.

"Are you okay ma'am?" Zalysha inquired.

"Yes I am. Can you get me some tea please?"  She immediately nodded.

Humugot ako ng isang malalim na buntong-hininga bago ibinalik ang paningin ko sa mga papeles.

Ilang minuto lang ang lumipas ay nakabalik na si Zalysha. Dala n'ya ang isang tasa ng tsaa.

"Thanks," I mouthed.

She opened her tablet and scroll on it until she stop and show something to me.

It's a video.

Ngunit habang tumatagal ang panonood ko rito ay ang unti-unti ring pagdaloy ng galit sa sistema ko.

What the fvck is this!?

A police man who killed a son and mother infront of his daughter?

What the heck is happening?

"Who is this fool Zal?" Nagpupuyos sa galit kong tanong sa kan'ya.

Ano nang nangyayari sa mga pulis ngayon?

"He's PO2 Mio Londa ma'am. It happened yesterday in Cabayaoasan."

Nahilot ko ang sarili kong sentido kasabay ng pagkuyom ng isa kong kamao.

Sa video ay kitang-kita ang pagtatalo nila hanggang sa malapitan n'ya itong binaril.

Walang hiya s'yang police!

For Pete's sake! He's a police! An officer who protects people and who serves justice! But why the fvck is he like this?

He killed two innocent people infront of his daughter!

"P*******a n'ya!"

My voice thundered in the four corners of my office.

"Tell the media Zal. I won't tolerate what this stupid and fool police did. I want him to be jailed, or more I want him to be electrocuted after the further investigations, and send my condolence to the family. Tell them I'll attend it's wake. And to that stupid police, ako mismo ang bubugbog sa walanghiyang gagong 'yon!"

Bakit kung sino pa ang s'yang obligadong magbigay ng hustisya ay s'ya pa ngayong kumukuha?

Paano naging pulis ang isang ito? As a person with authority you should keep a cool head. You shouldn't let your emotions overpower you.

"Yes ma'am," wika n'ya bago tuluyang lumabas.

Pinaglandas ko ang init ng tsaa sa lalamunan ko.

This world is full of airheaded people. Those individuals who have a good conception are now outnumbered of fool ones.

—————

Natapos ang araw ko sa isang meeting, pagka-usap ng kung sino-sinong tao at sa pagbabasa at pagpipirma ng mga papeles, dahilan para sumakit ang mga mata ko maging ang ulo ko.

"Hi baby," he greeted me and gently plant a kiss on my forehead.

"Hey," I greeted casually.

"What's bothering you? You look tired? And it's already 8 in the evening. What makes your day long?" He inquired synchronously.

Saglit akong pumikit at bumuntong-hininga bago s'ya sinagot.

"I moved all my schedules for tomorrow into now. And oh geez it's damn tiring plus head breaking."

He cupped my face and looked at me intently in my eyes.

Ayon na naman iyong mala-hipnotismo n'yang mga mata.

"Baby don't stress yourself too much. That's bad for your health."

I turned my back to him and nailed my hands on my table's surface.

"Paano? Kung ang titigas ng ulo ng mga tao. Dumagdag pa ang gagong pulis na iyon," Hindi ko na napigilang itaas ang tono ng boses ko.

"Alright I understand you. Kahit ako ay gusto ko iyong bugbugin. Wait can I punch him?" He snapped in.

"Let's see."

"Let's go?" Yaya n'ya.

"I'll visit the victims' wake. Huwag mo na lang akong ihatid. I have Emmanuel and Erick I'm fine with it."

Agad na nagbago ang ekspresyon ng kan'yang mukha. Lumandas dito ang hindi pagsang-ayon.

"Then I'll go with you. Ayos lang sa 'kin. Besides I promised you right?" Giit niya.

Napabuntong-hininga na lang ako saka tumango.

Naging tahimik ang byahe namin papunta sa baranggay ng Cabayaoasan.

It's only me and him riding in his Audi beneath the moonlight while classical music is playing over the radio.

"Baby, why did you move all your schedules for tomorrow to earlier?" He asked giving me a sweet glance.

"I'll take a leave tomorrow. Pupunta ako ng Cebu, I'll visit my family "

"Mmmmhh" He hummed with a smile on his eyes.

"Can I come? Gusto kong makilala ang pamilya mo," tugon n'ya. Agad akong napailing bilang hindi pagsang-ayon.

"Why?" His eyebrows creased and his face turned into a puzzle like.

"Styyx, you have work," malumanay kong wika.

"I have my lower. I can leave my work to him," naiiling na lang ako sa sinabi n'ya.

"No, you have responsibility here. Ayaw kong lumiban ka sa trabaho mo dahil lang sa 'kin. Besides isang araw lang naman 'yon."

Bigla n'yang inihinto ang sasakyan sa isang tabi ng kalsada. Bumuntong-hininga na lang ako at hinintay s'yang magsalita.

"Baby I wanna meet your family. Just atleast introduce me to them, please?" He pleaded with his beautiful eyes.

"Alright," I heave a deep sigh.

Ano pa nga ba ang magagawa ko?

"Thank you!" He beam a smile and give me a smack on my lips. Afterwards he maneuvered the car's steering wheel once again.

Nang marating namin ang bahay ng biktima ay hindi na ako nagulat pa ng may media na rito.

"Let's go? Please stay calm baby. I know you," wika n'ya.

Tumango na lamang ako saka tinahak na ang maputik na daan, na hindi ko naman inalintana.

Parang dinurog 'yong puso ko at 'yong sakit noong nawala ang pamilya ko ay tila naulit matapos kong makita 'di kalayuan sa 'kin ang dalawang kabaong.

Rinig ko ang iyakan at palahaw ng mga tao, na s'yang lalong dumagdag sa sakit na nararamdaman ko.

"Good evening," I casually greeted.

Lahat sila ay nabaling ang atensyon sa direksyon ko. Mabilis na nagsitayuan ang sa tingin ko ay ang pamilya ng biktima.

Ang kaninang iyakan ay kakatwang biglang humina hanggang sa nawala.

"Ma'am," lumandas ang luha ng isang may edad na lalake na s'yang sumalubong sa 'min.

"Magandang gabi po. Nakikiramay po ako." I empathically uttered.

They offered us a seat which we didn't even bother to refuse. Inasikaso nila kami at binigyan ng kape at tinapay.

"Maraming salamat po sa pagbisita n'yo," wika nung lalakeng may edad.

"Ako nga po pala si Emilio ang asawa't ama po ng mga namatay," he said with his eyes glittering in tears.

Ang makita ang paglandas ng kan'yang mga luha sa kulubot n'yang balat ay lalong nagpasiklab ng sakit at galit sa puso ko.

Hindi ko matanggap na isang kawani ng gobyerno ang nay gawa nito ngayon.

Isang opisyal na ang tungkulin ay ang protektahan at pagsilbihan ang mga tao.

"Nakikiramay po ako sa pamilya n'yo. Huwag po kayong mag-aalala tutulungan ko po kayo."

Inabot ko ang kan'yang mga kamay, at marahan itong hinimas.

I know how he feels right now. Losing a family is the most tragic phenomenon this life could give.

Ngumiti s'ya sa 'kin, ngunit ang sakit ay nanatili sa kan'yang mga mata.

"Maraming salamat po ma'am," tugon n'ya.

Umakto s'ya na luluhod sa harap ko ngunit agad ko s'yang pinigilan.

Sinalubong ko ang kan'yang mga mata na nanlalabo na dahil sa dami ng luha.

"Huwag po kayong mag-aalala mang Emilio. Ako po mismo ang gagawa ng paraan para hindi na makalabas sa kulungan ang pumatay sa mag-ina n'yo," lalong lumandas ang kan'yang mga luha dahil sa sinabi ko.

Sinulyapan ko si Styyx na tila isang hudyat para maglakad kami papalapit sa dalawang kabaong.

Habang naglalakad ay naroon 'yong pakiramdam ko na parang nawalan ulit ako ng pamilya.

It's so frustrating to think that I'm a President who's obliged to serve and protect her people. Ngunit wala akong nagawa upang iligtas ang mag-inang ito mula sa hunghang na pulis na iyon.

"Baby chill," rinig kong wika ni Styyx sa tabi ko.

He gently wipe my tears that I didn't notice.

Masakit.

Napakasakit ng ganito. Marahil ay hindi ako masasaktan ng ganito kung sa isang sakit lamang sila namatay.

Pero iyong katotohanan na dahil sa isang tao mula sa gobyerno? Sa isang tao na kasamahan ko sa paglingkod at pagprotekta ng mga tao, ay hindi ko matanggap.

"Patawarin n'yo po ako mang Emilio. Wala akong nagawa," puno nang pagsisi kong wika.

Bakit hindi ko pinagtuonan ng pansin ang mga pulis na may ganitong pag-iisip?

Bakit hindi ko sila inunang sibakin sa pwesto? At kunan ng baril?

"Wala po kayong kasalanan ma'am. Ang gusto lang po namin ay hustisya."

"Hey baby, please don't say that. You're a good President, the best one. Wala kang kasalanan okay?" Styyx tried to console me.

But it did nothing.

My guilt. My frustrations. It grew more like a protuberance of lunatic emotions.

My family died dahil naging pabaya ako. And this. Namatay ang mag-ina'ng ito dahil din sa kapabayaan ko.

"Justice will be served sir. I swear, hindi ko po pababayaan ang kasong ito," I said rigidly to mang Emilio.

That lunatic deserves to be jailed. He should pay his debt.

"Maraming salamat po talaga ma'am. Napakabait n'yo po," wika ni mang Emilio.

"Baby the media," bulong sa 'kin ni Styyx.

Nag-uumpisa nang lumapit ang mga media sa direksyon namin.

"Let them," wika ko kay Styyx nang umakto s'yang po-protektahan ako mula sa mga ito.

"I won't tolerate what PO2 Mio Londa did. Justice will be served. Ako mismo ang gagawa nang paraan upang hindi na s'ya makalabas pa sa kulungan. What he did is brutal and inhumane. I can't take it," walang pag-aalinlangan kong wika, ni 'di ko man lang sila hinayaan batuhin ako ng mga katanungan.

"Makukulong s'ya at makakamit ng pamilya ng biktima ang hustisya na nararapat. Kung ako ang tatanungin ay parusang kamatayan ang ipapataw ko sa kan'ya. But I still can't do it yet, further investigations should go first. Pero isa lang ang titiyakin kong mangyari. Makukulong at makukulong ang gago'ng pulis na iyon. Pagbabayaran n'ya ang hindi makatarungan na ginawa n'ya. He will be jailed I'll make sure it'll happen. End of discussion."

I left the media astounded and edge my way back to the victims' family.

Ang salitang galit ay hindi sapat para ipaliwanag ang nararamdaman ko tungo sa gagong pulis na iyon.

He killed the victims in a very brutal and unjustifiable way.

And I loath him for that.

Dahil sa ganoong paraan namatay ang pamilya ko. At kamumuhian ko hanggang sa libingan ang mga taong gumagawa nun.

An eye for an eye, and a tooth for a tooth. Revenge won't give it, but justice will.

|End of chapter 28|
•Please don't forget to vote and comment <3•