Humalumbaba ako sa aking silya habang tinatanaw ang mini forest biome dito sa campus mula sa bintana. Nakaka antok talaga ang history, hindi ko rin alam kung bakit Social Stud kinuha kong major. Basta trip ko lang 'yon dahil iyon din ang kinuha ni Kaithlyn.

Hindi naman sa hindi ko gusto ang subject. Talagang nakaka antok lang mag turo ang prof. Naglilikot lang din ang mata ko sa labas dahil pakiramdam ko nahihilo ako kapag sa white board ako nakatingin.

Sa haba at dami ba namang isinulat nang propesor, sino ang hindi mananakit ang mata? Ang liit pa ng sulat kamay ni professor Ed at nasa panghulihang row lang naman ako naka upo.

Malabo pa ang mata ko, kaya kailangan kong irelax iyon pero mukhang mali ang desisyon kong hindi humarap kay prof. Everyone turned their gaze towards me when I heard my name being called. Kamalas-malasan pang bigla akong humikab.

Shit lang.

I'm dead.

"Antok na antok kana naman miss, Xiao. Pero mukhang hindi ka nag-iisa." puna nito sa iba ko pang mga kaklase na ang iba ay hindi kinaya at nakatulog nanga.

"Kahit kailan hindi kayo tinulugan ng History pero ang lakas ng loob niyong pumasok sa major na'to para tulugan lang?" napatikhim tuloy ako at napa ayos ng upo.

"Not my intention, sir. Sorry." sambit ko sabay baba ng tingin.

"Kung gusto mong matulog why not go out in my class?" ayon, sinegundahan pa.

Teka, bakit ako lang? Humikab nga lang ako ng wala sa oras eh, pero ako lang ang sinita? Nakabukaka na ang bibig at humihilik nanga ang mga kaklase ko, bakit ako lang ang papalabasin?

Gago lang?

Sinuyod ko tuloy ng tingin si Kaith na pinagdidilatan na ako ng mata. "I'm really sorry, sir. Hindi na po mauulit." depensa ko ulit.

Nanliliit pa ang mga mata ni professor Ed sa akin bago bumalik sa leksyon niya. At ako lang talaga ang napagdiskitahan niya hanggang sa matapos ang subject niya. Nasira tuloy ang mood ko dahil panay ang banggit niya sa inasal ko. Kinukumpara sa grado ko.

Para namang sinadya kong antukin eh hindi naman. Malas lang talagang pag lingon ko'y humikab ako. Kabadtrip.

"Eh bakit karin kasi humikab? Alam mo namang malisyoso ang matandang iyon." sermon pa ni Kaith ng makalabas kami sa building.

"As if I can control the neurotransmitters of my hypothalamus for semi-voluntarily yawn?" pamimilosopa ko. Tinignan niya naman ako ng masama saka umirap. "And yawn is a silent scream for coffee. Tara kape!" yaya ko nalang dahil alam kong hindi ako matitiis ng pinsan ko.

And I'm really dozing off. Ayaw kong makatulog in public areas baka mabagot sa akin ang pinsan ko't iwan ako sa kung saan. Tangayin pa ako ng mga kidnappers.

We end up in Vista View just to have a starbucks coffee. Kaya halos nawala narin ang antok ko dahil nilakad namin ang mall mula sa Mapua.

Ayos na sana ako sa vendo machine pero nag iinarte si Kaith kaya wala akong choice at nang  makapasok ay iced coffee ang binili ko sa halip na hot. 

Grabe hindi ko kinaya ang paglalakad dahil sa init ng sikat ng araw pero hanep din itong si Kaith. Isang large hot coffee ang in-order. Hindi ba natunaw ang utak nito?

"Seryoso ka? Pinagpapawisan ka oh?" puna ko.

Umirap siya ulit matapos ininom ang kape na parang tubig. Jusko. "Ang lamig na kaya dito sa loob! Hayaan mo nga ako."

"Ang sungit mo! Ako dapat ang nagsusungit eh. Kabuwanan mo ba?" I hinted and it became a fact when she just glared at me. Ang wirdo talaga ng babaeng 'to kapag nireregla.

Tumahimik nalang din ako at hinayaan siya sa trip niya. 'Wag lang siyang magreklamo na napaso ang dila niya dahil talagang ibubuhos ko sa kaniya ang umu-usok niya pang kape.

Pero may kakaiba kay Kaith. Ang arte-arte niya ngayon. Sobrang sobra pa. Pasimple ko siyang binabantayan at ang daming ngang nag bago sa mga kilos niya. It is so unusual of her na uminom mula sa lid ng cup.

Sa pagkakatanda ko, hindi umiinom si Kaith ng walang straw. Kahit sa water fountain, ini-istraw niya pa ang tubig mula sa faucet.

And the most unusual one is she can't take off her palms on her tummy. Kanina ko pa napapansin iyon pero ngayon ko lang inalala.

"Hoy, babaita." tawag pansin ko at muntik pa siyang nasamid. She rolled her eyes again. Tsk, isa payan. Hindi niya gawain 'yan.

"What?"

"Ang weird mo ngayon. Umayos kanga."

"Bakit nakatuwad ba ako?"

"Tsk, sabing umayos ka. Tatadyakan kita?"

"Ahh kaya mo na pala akong saktan." doon na ako natigilan sa sinabi niya. I blink multiple times as I harshly sip my iced drink. I pursed my lips when I let go of my straw and slightly slammed the table to get her attention.

"Ano ba? What's wrong with you?" she shrieked out.

I scoffed. "What's wrong with me? What's wrong with you! Matagal na kitang kilala Kaithlyn Xiao Chua at sa ating dalawa ikaw ang mas matino. Now if I were you, tell me what's wrong and don't make me a fool."

Talagang nagsukatan pa kami ng tingin ni Kaith and I knew she's on the verge of giving up when her stern features became soft. Her lips curled down making a sullen face and suddenly she began to sob.

Nagulat nalamang ako dahil talagang humagugol na siya habang umaagos ang mga luha niya na parang tubig sa gripo.

"Hennie Kein!" she called. "Ang totoo niyan, hindi ako dinatnan! Kein, mabubuntis naba ako? Huhuhu!"

Boba. 

"Yun lang? You're acting weird dahil hindi ka dinatnan? Hindi kalang dinatnan buntis agad? C'mon hindi ka ganyan ka-bobo." shutek. Pinahiya pa ang sarili sa ibang customers dahil sa walang kwentang rason.

"Anong yun lang? Grabe ka Kein ah, hindi mo na ba ako mahal at gano'n mo nalang ako i-itsepwera, ha? Never kitang tinanggi as a mabutihing cousin mo, kahit nadadamay ako sa mga kabalastugan mo since childness! Huhuhu!"

WTF? Childness? Is she for real?

"Aray!" pinitik ko ang ulo niya. "Sinasaktan mo na ako! Hindi mo na ako love! Baka nagdadalang tao ako?" tinaasan ko siya ng kilay.

"Baka nagdadalang kabag? Umayos kanga, 'wag kang O.A. Pinagtitinginan na tayo ng mga tao, oh? Baka paalisin tayo rito. Gusto ko pa lumaklak ng kape. Inaantok ulit ako sa'yo." inirapan ko siya at tumayo para mag order ulit.

Ngayon kumuha ako ng sweets para naman may ma digest na solid na pagkain ang bituka ng isang 'to. Baka napuno lang talaga ng hangin ang tiyan niya kaya naging ilusyonada. Nabusog sa hangin at pinagkamalang sanggol ang hangin.

Pagbalik ko ay nagpapahid na ito ng luha pero hindi matigil sa pag hingos. "Uy, pero seryoso nga. Hindi ako dinatnan." puno talaga ng pagaalalang sabi niya.

"Baka na-late lang? Ganoon ako minsan—"

"Anong late?" pigil niya sa akin. "Kein, nung semana santa pa ako hindi dinatnan. Na-late lang? Ano, na stuck sa stampid noong rush hour dahil holy week? Holyshit lang, Kein!"

"Ano? Semana santa... Eh, kaka July lang ngayon ah! 2 months kanang delayed? Bakit hindi mo pinaalam agad?"

"Ikaw kasi eh! Kinakabahan ako sayo!" ako pa talaga ang sinisi. Tsk!

Ramdam ko naman ang pangungunot ng aking noo. Pilit ko sini-sink in ang nalalaman ko kay Kaith pero meron naman sa aking ayaw maniwala. Eh  baka kasi nalayagan lang ang bruha
at baka this month ay babalik na— pero kung sabi niyang hindi siya dinatnan ngayon.

Meaning her 28 days cycle should've start now.

Shit, now is her 3rd month! Pasimple ko namang sinilip ang tiyan niya and it's slightly bumped but she just drank 2 cups of large coffee already, she's just probably bloated.

Another obvious sign of pregnancy that Kaith had is her mood swings but I haven't noticed her sudden change of moods until kanina. So I can't tell either if she's true and I can't seem find another early symptoms and the stated ones are debunked.

So she couldn't be!

"Wait!" naisigaw ko ang dapat na sa utak ko lang pero huli na ang lahat. I faced Kaith since I remembered something. "A month before April, katapusang linggo ng Marso bago mag Abril... Hindi ba't sa mga panahong 'yon ay nasa Dubai ka?"

Kaith stared blankly for a while trying to remember something. "Oo, remember nang invite ng party si Jen before sa wedding nila ng Arabo niya pero may business assembly kayo kaya tumanggi ka at sumama ka nalang kina tita sa Beijing?"

"Exactly! In that 2 weeks in between late March and early April do you remember having sexual intercourse?" I bluntly asked.

Matagal naman bago naka kibo si Kaith and she remained silent until new set of tears is ready to escape from her eyes. Doon na ako mas lalong nakaramdam ng kaba para sa kaniya.

"Fuck, Kaith tell me you did not. Didn't you?"

Hindi siya sumagot!

"Kaith?"

"Keeeeeeiiiiiin!!!!!" she cried.

Ok. That's it. She's screwd. I immediately stand up and fished all my things.

"Godammit! Get your ass out of that chair and let's see an Ob!"

"Teka Kein, hindi naman ako sure na may nangyari talaga sa amin noong arabong 'yon." I glared at her. "Uy gwapong arabo, ah."

"I didn't say something."

"Pero Kein, isang beses lang naman yon. Nadali lang talaga ako sa ONS na dare. Aminado akong lasing kaming pareho pero we're still quite sobber."

"Hindi mo sure."

"Kein, please, listen. He's a good guy. Sabi niya he did not touched me and he values formal concent."

"Sperm cells do not need concent to ovulate the egg cell, Kaithlyn Chua."

"Kein naman eh—!"

"Tsk, pwede ba? Kanina lang panay iyak mo sa pagaalala dahil baka buntis ka at ngayon tinatanggi mo na? Ano you'll consider that guy's lame excuses than beeing 3 months delayed? Come to your senses dahil kapag may laman iyan," tumigil ako sabay sipat sa tiyan niya. "Pag may laman iyan, Kaith..."

"Yun nanga, Kein eh. Natatakot ako."

"Pasalamat ka nalang hindi ka ipinagkasundo sa kasal." Hindi tulad ko. "You might want to see your, Arab guy. Rules are rules, Kaithlyn."

Napatungo nalang ito at inulit ang sinabi ko. "Rules are rules."

Ilang taon nadin ang lumipas ng mangyari ang aksidenteng iyon, hindi ko 'yon kailan man nalimutan dahil hirap at pawis ang naging kapalit. Oo, galing kami sa mayamang pamilya
pero hindi naman kami pinalaking mukhang pera at nabubusog lamang sa luho at kayamanan.

We, on the other hand, adhere to etiquettes, necessities and norms. Rules in an aristocratic environment, rules in every society, down to our family's traditions and expectations. Finally, rules in every domain where you carry the surname that bears many accounts of duties that you must fulfill and honor.

Para sa'kin nakakapagod iyon.

Kahit na kasing alam mo kung para saan lahat ng iyon, minsan nakakapagod lang sumunod. Nakakapagod ding may dapat kang unawain kahit hindi mo gusto. Nakakapagod maging perpektong imahe para sa ikabubuti ng imahe ng bitbit mong pangalan o mas madaling sabihing para kapakanan ng iba.

Nakakapagod dahil lahat ng bagay may limitasyon. Konting galaw may madadamay. Konting kibot may masisira. Konting pagkakamali may parusa. Konting eskandalo masama kana sa lahat ng tao.

In the simplest terms, WE are seen to have a collective identity and reputation. This is commonly referred to as face, in which a single individual's actions influence how others see all of its members.

The family's interests are supposed to take precedence over the individual's. Family members are also expected to be treated preferentially in exchange for their devotion to the family.

And that is strictly followed in our, family. At babae lamang kami ni, Kaithlyn. We are expected to do well cause it's only our function in an  traditional household hierarchy.

Masarap nga ang buhay mayaman pero kung ganitong kayraming kailangang gawin para maging karapat-dapat sa kung anong meron ka, minsan napapaisip nalang ako. 

Paano kung sumuway ako sa lahat? Paano kung hindi ko sundin ang kaugaliang alam kong medyo malayo layo narin sa kasalukuyang pananaw...?

Where I can only care for my own life, I can make my own choice and build my own rules, without having the obligation of pleasing anyone with your every move. And lastly, I can have my decisions and no one can defy it, whether it's wrong or right. 

Afterall, I am only accountable for my mistakes.

And I'm independent enough, to handle it.

Ano kayang pakiramdam no'n?

Nakakatawang mag-didiwang na ako ng 26th birthday ko ay hindi ko parin naranasan ang bagay na iyon. Kaya ganito nalang siguro ang nararamdaman kong kaba para kay Kaith.

Hindi man kami pareho ng karanasan sa buhay at alam kong mas nahihigitan ako ni Kaith sa ganoong bagay, pero kasi mas nangingibabaw ang tradisyong meron kami. 

Hindi pa naman kami sure sa sitwasyon niya pero heto ako, napapraning. Samantalang siya ay naiiyak. Bakit naman kasing hindi naisip ng lokang 'to na magpatingin agad, pati ako naloloka na sa kakaisip eh.

At kung talagang nalintikan itong tiyan ng pinsan ko, ewan ko nalang kay tita Xuer. Pero mas maldita si mama... Speaking of her, paano nalang ang Chairman! Hindi pa naman lahing
intsik ang tumira ng tres!

"Paano kung nagdadalang tao kanga?" puno ng kabang sabi ko.

Tinignan niya rin naman ako ng puno ng takot. "Build me a pagoda, doon ako magluluksa!"

___

#pastlives
myinkspeaks