Napasinghap ako ng matindi bago rumihestro sa utak ko ang sinabi ni Mama. Napatayo ako sabay hampas sa coffee table. Even Dad, got startled on my sudden reaction.

"Pwedeng paki ulit?" Hahaha! Baka naman kasi nagbibiro lang sila.

"You're married—"

"Oh, c'mon I'm only 15!" I blurted out while I am trying to process what's going on with my almost perfect life.

Ilang saglit pa kaming nagtitigan nila papa at mama bago ko napagtantong seryoso nga sila. "Ipinag kasundo niyo akong ikasal?! Makasal?!" and they just nod like it's a normal thing to do!

I laughed in disbelief. "Don't be ridiculous, mom?!" feeling ko tutulo na ang mga luha ko. Hindi naman 'to totoo 'diba? Iyan ang paulit-ulit kong sinabi sa'kinf sarili ngunit agad din akong sinampal ng katotohanan.

May kinuha si Dad mula sa drawer ng mesa and he handed it to me. Nanginginig naman ang kamay kong inabot 'yon saka binuksan.

While reading the papers, Mom discuss on what's on it, its uses, validity and legality. Nasapo ko na lang ang bibig ko. I can't control myself now as if like my whole body is trembling in shock and disbelief. I slowly turn to their side at saka hinarap sa kanila ang marriage contract.

I pointed out the family name of the guy to whom I'm married without my consent!

"I am married to this family?" I asked and they just nod again. Sa dami-dami ng pamilyang pwedeng ipagkasundo sa'kin bakit sa kanila pa?

"But their son... Their is only nine years old, for pete's sake, Ma!" napapasabunot na'ko saking buhok. "And isn't this our rival company? What's with you guys, c'mon!"

"Hennie Kein, stop being dramatic. You are aware of guanxi, darling." mom said at sa tono palang ng boses niya alam kong naiirita na siya sa'kin. "And you can't do something about that. Sumusunod lang din kami ng Dad mo sa batas na nakaukit na sa apyelido mo. If you were just a boy, you won't suffer like this." dagdag pa nito.

"No! This can't be!" nasapo ko nalang ang aking noo at napaupo sa couch. As if like my legs got jellied and my whole system just trembled.

I am aware of what are my surname's rules and policy, aware of arrange marriage at the young age but to be married at fifteen to a nine years old boy?!

Like, what the hell!?

Ngayon lang din rumihestro sa utak ko kung bakit mas gusto ng anak na lalake ni Mommy. Even my uncles and aunties but luckily for them lalaki ang unang anak nila! Mom wanted to have a second baby pero ang sabi ng doctor bawal na raw ulit siyang magka anak dahil mahina ang kapit ng matres niya kaya naman ay hirap siya sa pag bubuntis sa akin.

Laki ngang pasasalamat nila because I survived despite mom's condition.

Pero heto naman ako ngayon, napapaisip kung bakit hindi ako naging lalaki. Napabuntong-hininga nalang ako habang mailang ulit na dumaan sa isipan ko na kung pwede lang agawin ang tabaco na hinuhuthot ni papa ay kanina ko pa ginawa, para masunong ko ang marriage contract na hawak ko.

Umiiyak parin ako ngayon sa harap ng pinsan kong si Kaith. Knowing our family surname and background, mas lalo akong nanlumo para sa sarili ko ngayon. Sana lalaki nalang ako! Like, kasalanan ko bang pempem ang meron ako at hindi etits? Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa!

"Huy, 'wag ka na nga umiyak. You are driving kaya!" sigaw ni Kaith sa'kin. "Wala naring magagawa 'yang pagluha mo. Magpasalamat ka nalang at hindi ka ipinagkasundo sa isang
matandang tigang!"

Agad naman akong napa-tingin sa kaniya mula sa rear view mirror. "So I should go to church and just to be grateful with my situation right now?" inis kong sabi saka siya inirapan.

Binilisan ko nalang ang pagpapatakbo ng sasakyan na lulan namin ngayon ni Kaith. Ang totoo'y itinakas ko lang din ito ng sandaling hindi nakabantay si kuya Sanjo. Sa sobrang panlulumo at inis ko kasi kanina ay sumagi sa isipan kong maglayas.

Kaya heto kami ngayon, hindi alam kung saan kami pupunta. Kanina pa kami paikot-ikot dito sa rotonda ng Sangriya, isang malaking subdivision na pagmamay-ari ni Kaith.

Tutok na tutok lang ako sa harapan habang nagmamaneho. Kunwari ko pang ginagaya kung papaano mag drift ng sasakyan gaya ng sa nakikita ko sa Tokyo drift at Fast X na hindi namamalayang naituon ko na sa manibela ang sobrang pangigigil.

Paano nalang ang pangarap na tinuran pa namin ni Kaith sa islang puting bato? Pangarap ko pang makapangasawa ng model! Engineer! Doctor! Piloto! Kahit isang mala Peter Armstrong man lang?! Paano 'yon kung kasal na' ko sa isang nueve anyos?!

"K-kein, calm down!" rinig kong paalala ni Kaith pero hindi ko siya pinansin at inapakan pa lalo ang gas.

We're just circling around the island kaya wala akong pake-alam sa sigaw niya dahil wala naman akong masasagasaan—

"Kein b-bata! God damn it, Kein, pull over!"

Nataranta nalang ako sa biglaang paghiyaw niya at gano'n nalang din ang gulat ko ng may makitang batang tumatawid habang hinahabol ang soccer ball nito. Agad akong nalito sa gagawin ko dahil narin sa pangangalabit na ginagawa ni Kaith!

"Get off me, ano ba?! 'Diko mahawakan ng ayos ang manibela eh!" inis koring sigaw sa kaniya at aktong aambaan siya pero sumigaw na naman siya!

Napabusina pa ako ng wala sa oras!

"Punyeta tingin sa daan! Keeiiiinnnn!" she shrieked in despair and it was too late for me. Dahil pagbalik ko ng tingin sa daan ay saktong tumigil ang bata sa mismong harapan namin.

Muli na naman akong napabusina!

I managed to step at the break pero ayaw pumreno ng sasakyan! Napapikit nalang ako ng mariin dahil sa takot habang naninigas ang mga kamay ko sa manibela.

Fuck! Malalagot ako nito kanila mom!

Pigil ang hiningang naghihintay na may matatamaan o mabunggo. But after that irritating screeching of tires, I bump my head slightly at the wheels and it was too late for me to realize that Kaith managed to drift the car a little para lang maiwasan ang bata, and that sudden turn makes my tummy upset.

I wanted to puke but I had to swallow it back when I opened my eyes. Rapid flock of people towards us makes my insides turn upside down even more! What the hell is happening to me?

"Fuck," daing ko nalang bago nilingon si Kaith. "Hey, are you okay?"

"Putangina mo, Kein!" napaiktad ako dahil sa galit na pag sigaw niya. Lalo na ng makitang may sugat siya sa noo.

"I-I'm sorry, okay?! B-bakit hindi karin kasi nag seat belt!" she just stared at me angrily habang nag hahabol ng hininga.

"Y-yung ilong mo..." I can sense her fear and it immediately creep into me when I felt a fluid running down.

Dumagundong ang kaba sa dibdib ko ng mapagtantong dugo iyon. Mas lalong naghahalo ang nararamdaman ko ngunit mas nangingibabaw ang kaba at takot.

Maya-maya pa'y may lumapit na mga security guards at kinatok ako sa may bintana. Takot akong napatitig kay Kaith, at maski siya ay gano'n din. Kagat-kagat ko ang labi kong binuksan ang pinto habang nanginginig ang mga kamay. The security man hovered in at tinignan kaming dalawa ni Kaith.

Parang gusto ko tuloy maiyak dahil sa nakakatakot niyang mukha. Porma palang, halatang istrikto ito dahil narin sa facial features niya. He signaled na lumabas kami at doon lang ulit lumatay ang kaba at takot ko ng makita ang napakaraming tao. Lalong lalo na ng makababa.

Agad nahagip ng mga mata ko ang bata kanina na muntik ko ng masagaasan. Halos umalulong na ito sa pag-iyak habang yakap-yakap ang soccer ball niya kaya naman agad ko siyang tinakbo at napaluhod sa harapan niya.

"H-hey I'm sorry, h-hindi ko sinasadya." my voice cracked and I knew my tears are coming out.

Nagdadalawang isip pa ako kung hahawakan ko ba siya o ano. Baka kasi napuruhan siya, nasaktan o nasugatan pero ng subukan ko siyang abutin, the boy just step backwards.

He's scared of me! "Sorry, a-are you hurt? I-I'll bring you at the Hospital—"

"Noooo! Lumayo ka sa'kin!" he yelled at me and cried again.

Hindi ko tuloy malaman kung ano ang gagawin! Gayon paman, sinubukan kong ngumiti kahit pilit saka muli siyang kinausap.

"Where are your parents? Kakausapin ko sila—" bago ko pa man siyang subukang abutin ulit, a woman in late twenties wearing a maid uniform appeared in the crowd at saktong tumama ang tingin niya sa'min. She run towards us at agad rumihestro sa mukha niya ang pag-aalala.

I tried to be stiff para lang maharap ang yaya ng bata pero hindi pa man ako nakakapagsalita bigla itong tumingin sa'kin ng napakasama habang tumutulo ang luha niya.

"Lumayo ka sa alaga ko!" she yelled, furiously at talaga namang natakot ako dahil doon.

And out of the blue para biglang nag zo-zoom sa mata ko ang mga titig ng mga taong nakapalibot sa amin. They look at me as if like, I'm a bad bad person. The judgements of their eyes overwhelmed me and my upset stomach tried to rumble again.

Parang hindi ko na kayang tignan at labanan pa ang mga iyon dahil nasusuka na ulit ako. Bigla nalang akong natakot para sa sarili ko na baka bigla nila akong saktan o kuyugin.

It was just an accident!

Alam ko ang kasalanan ko, handa naman akong magbayad para sa bata eh! And the good thing is, hindi siya nasaktan! Iyon ang naiisip kong sasabihin habang naglilikot ang aking paningin.

I am not sure of it pero sa nakikita ko, umiiyak lang siya dahil sa takot o gulat. Hindi ko naman talaga siya nabunggo dahil kay Kaith.

"Young miss, kailangan napo nating maka alis dito." I flinched as someone held my arms from behind only to find out kuya Sanjo, my personal bodyguard. Whose eyes are very serious at halos magsalubong na ang mga kilay niya.

His scary, scratchy deep voice sent chills and makes me shiver. I really wanted to vomit at that time pero mas pinili kong lunokin ulit iyon. Hindi ko rin alam kung bakit ko 'yon nakayanang gawin pero tiniis ko nalang ang asim na namumuo sa sikmura ko. Feeling ko gustong bumulagta ng katawan ko sa sahig dahil sa takot at panginginig ng bawat kalamanan ko.

"P-pero, paano po yung bata?" naguguluhang pagtanong ko. "The car? The security guards?" pangunguwestyon ko ulit.

"Young miss, don't mind about them. It would be less trouble if you get out from here. There are too many eyes." Sanjo is pertaining to the people and he's right.

Kung sino mang makakakilala sa'kin dito at mabanggit ang apyelido ko, paniguradong damay sila Dad at Mom and I don't want that to happen. Pero mukhang alam naman ata ng mga nakatira rito sa subdivision kung sino ako! Huhuhu!

Kaya naman kahit naguguluhan ay sumunod nalang din ako sa kaniya. Nang marating ang Van namin, andoon narin si Kaith habang tahimik na naiiyak. Ginagamot narin kasi ang sugat niya.

Kuya Sanjo open the door, more widely for me. Napa pahid ako sa'king mga luha habang muling nilingon ang bata at ang yaya niya bago pumasok.

I wanted to help them but how? I don't even know what to do.

"At least give them money for medications? Para sure kung nasaktan ko ba yung bata oh hindi kuya Sanjo?"

"Its already settled, young miss. Stop worrying cause you shouldn't be."

"But it's my fault—" for the second time he cut me off.

"Rules are rules..." and in those words, new set of awful feeling aroused from the insides of me and it didn't make me speak again.

Wondering if mom and dad will be so furious about this and I am sure of that! Napatingin ako sa gawi ni Kaith na natahimik na. May bandage narin sa noo niya.

"Are you still mad?" mahina kong tanong. She slowly turned her head on the window, away from my stare and ignoring my question. Mas lalo akong nanlumo dahil doon.

Kuya Sanjo started the engine and drove away from the park. Nang sinilip ulit ang labas wala narin akong makitang nagkukumpulang mga tao. Even the thd car wasn't there anymore. I released a heavy sigh habang sinisiksik ang sarili sa malaking upuan ng Van.

I hope that kid is fine.

 
***

Halos mangayayat na ang leeg ko kakayuko habang kinukutkot ang sariling kuko sa isa ko pang kuko. Andito na kami ngayon ni Kaith sa opisina ni Mom sa bahay.

Sinilip ko naman si Kaith at nakatulala lang siya sa kung saan. Binalingan ko naman ng tingin sina kuya Sanjo at Mama. I got startled when mom's eyes gawk on me and look at me like her eyeballs are coming out from her eye pockets! Taranta naman akong napalihis ng tingin sa kaniya.

Ang kaninang kaba ko ay tumriple at feeling ko lalabas na sa ribcage ang puso ko sa sobrang lakas ng pagkabog nito. Mom is like a wicked witch when she get mad or annoyed into something at sobrang liit lang ng pasensya niya.

It's like you're condemned to hell kung babanggitin na niya ang buo mong pangalan. It's like she's cursing you while pronouncing every syllables in your name.

Pero hindi 'yon ang kinakatakutan ko. Ang mga kinakatakutan ko ay ang mga posibleng parusa na pinapataw niya, depende sa kung gaano kabigat ang naging kasalanan mo.

She doesn't tolerate every misbehavior. I know they spoiled me with things but they're also strict and doesn't like any single mistakes.

Damn, what if kunan niya ako ng monthly allowance? Yung debit card ko? Kunan ng internet connection? Or worse, hindi paka-inin? Palalayasin!? Oh no! No! No freaking way!

"Hennie Kein Alexis Xiao Agustin."

I cursed at the back of my head at mariing napa pikit. Ayon nanga at tinawag na ang buo kong pangalan. I released a heavy sigh and stood properly but I couldn't look at her eyes. My heartbeat accelerated even more when I heard that soft curse escape from her red lips.

"Look at my eyes, young lady." every nerve of my body got frozen, icy chills running through my veins as I met her sharp eyes looking at me like daggers ready to fire in just one wrong move of mine. A lump stuck on my throat and I could barely swallow it.

"I-I'm sorry, M-mom. It was just an accident—" napaiktad ako ng bigla niyang hinampas ang ibabaa ng mesa ng na pakalakas. Parang lumukso saglit ang puso ko papalabas at sapilitang bumalik ng kusa sa dibdib ko!

"Nonsense! It can't be an accident if you were on your mind while driving that godamn car, Hennie Kein Alexis! At paano mo namang napamaneho iyon?" dagdag niya pa habang nangungunot ang bawat sulok ng mukha niya.

"I'm learning how to drive just by looking at kuya Sanjo every time he's driving." pahina ng pahina kong sabi. Totoo naman iyon pero ganon nalang ang kaba ko.

"Hindi ko sinasadya!" muli kong palahaw. "And please ako lang po ang parusahan niyo, wala pong kinalaman si Kaith dito. Dinamay ko lang siya sa pagtakas ng sasakyan para lang mag libot sa subdivision." lakas loob kong wika habang naka tingin sa kaniya ng diretso.

I felt Kaith's hand on mine pero hindi ko siya nagawang lingunin subalit sa isip ko'y gusto ko siyang pasalamatan. "I was mad, wasn't thinking because of the announcement you said awhile ago."

My harsh breathing intensified as her stare bore into mine like she's trying to figure out what's running inside my head. Tanggap ko naman na kasalanan ko'yon at ayaw kong madamay si Kaith sa kung ano mang parusang ibibigay ni mama. Kung hindi rin ako nagpa-dala sa emosyon wala sanang aksidenteng mangyayari.

Kuya sanjo motioned as he gets the remote control and open the tv set inside the office. Mas lalo akong kinabahan at nanlumo ng makita ang sarili kong pigura sa malaking screen ng tv. The headline of the news makes my insides crumble again.

Xiao wealth's heiress' reckless driver.

Agad 'ding in-off' yon ni kuya Sanjo saka prenteng natayo ulit sa gilid ni Mom. Huminga na lang ako ng malalim para kahit papano ay mahimasmasan 'tong nararamdaman kong kaba.

"You're accounts will be freeze 'til the half year of this coming school year."

Natameme ako. Ilang beses pa akong napakurap-kurap.

"Go find a way to get yourself enrolled in this school year. You two, dismissed."

I was appalled at nawalan na' ko ng rason para umapila sa desisyon niya. Gaya narin ng sinabi ko tataanggapin ko ang parusa niya pero hindi ko akalaing ganito ang maging desisyon niya. Before the door closed, I managed to look back just to hear her say...

"What a shame..."

Naiwan nalang akong nakatulalasa hallway. Kaith approached me at hinawakan ang kamay ko saka iyon mariing pinisil kaya naman napa angat ako sa kaniya ng tingin.

"Akala ko makakapatay ako ng tao. Fuck!" I uttered. Unconsciously.

"Oo talagang makakapatay ka kung hindi ko kaagad nakabig pakaliwa ang manibela, my god, Kein!" sagot niya at sa huli ay parehas kaming napangisi.

She felt so sorry patungkol sa sinabi ni mama pero hindi ko nalang 'yon pinansin. Saka ko nalang siguro' yon poproblemahin kapag andon na'ko mismo sa sitwasyon.

But knowing that my mother is always serious as hell!!!

Bahala nanga!

***

   
Dumating nanga ang araw na kinakatakutan ko. Araw ng enrollment...

Ramdam ko na ang hirap kung paano makita ang savings ko sa porselana kong piggy bank na unti-unting nauubos. Ilang piggy bank naba ang binasag ko? Hindi naman ako gasto ng gasto pero bakit parang isang iglap lang ay ubos na lahat?! Naiiyak na ako, ano nalang ang gagamitin kong pang enroll? Kasya pa kaya 'yong natitira kong piggy bank?

Lagi nalang si Kaith kasama ko. Ewan ko, lagi nalang akong umiiyak sa harap niya eh wala namang nakakalungkot na pangyayari sa buhay ko. Nakaka-depress lang siguro na wala kang pera.

"Pumayag kanalang kasi na ako na ang sasalo sa pang-enroll mo!" naiinis nading ani Kaith.

Buong summer niya iyong in-offer pero ako itong nag-iinarte, kesahodang hindi siya grounded dahil sa insedente. Lakas mag amok, hindi man lang inisip na kada semester may binabayaran sa school. Pang enroll panga lang pinoproblema ko, paano na kaya yung monthly expenses ko?

"Ang arte mo, ilan ba sahod mo ron sa café na pinapasukan mo? Ipunin mo nalang iyon, pang semester mo. Ako na bahala sa enrollment fee."

Para namang nabasa ni Kaith ang iniisip ko kanina lang. Maganda nga ang alok niya, nagliwanag tuloy ang mood ko. Pero meron padin sa'king nag-aalangan. "Paano kung
malaman ni mama na hindi galing sa kamay ko ang pang enroll ko?" baka isipin nilang nagmakaawa ako kay Kaith na saluhin ako! Edi mas lalo akong kahiya-hiya sa paningin nila!

"Huwag mo nalang kasing isipin 'yon. Edi, sabihin mo na pinahiram kita at ibabalik mo rin sa'kin in the future. Saka half year lang 'yon, nagta-
trabaho kanga eh kinse anyos kapalang! Buti nakahanap ka?"

Sumimangot ako, hindi satisfied sa sinabi niya. Kalahati nga lang ng school year ang kailangan kong abalahin, pero kasi... I really need to prove my worth. I need to prove that I can do it on my own. Alam kong binabalita ni kuya Sanjo lahat ng ganap ko this past months kay mama habang hindi ako namamalagi sa bahay. I'm just worried, na baka hindi pa sapat 'yong ginagawa ko.

But I'm trying my best.

Iniiyakan ko nga lang mga piggy banks ko.

Hays. Hindi naman siguro masama na i-acknowledge ang tulong ng iba?

Saka ipupuno ko lang ang pera ni Kaith sa ipon ko, it's not like she really paid the whole enrollment fee. Half-half kami.

Napabuntong-hininga ulit ako. "I faked my resumé." mahina kong sabi. "'Wag kang oa, lahat ginagawa 'yon." pigil ko agad ng mapangsinghap ito sa gulat.

"At sinong may sabi?"

"Ako."

"God, Kein! Make sure, you won't get caught!" bulalas niya saka natigilan. Nilapit pa nito ang bibig sa tenga ko saka bumulong. "Alam ba ni kuya Sanjo?

Napatingin naman ako sa kaniya, saka bumulong. "Hindi..."

#Pastlives
@myinkspeaks