Leonard

Leonard zaproponował spacer w parku. Było to coś nowego – unikał miejsc publicznych, gdzie ktoś mógłby go rozpoznać. Ale z Sofią czuł, że może pozwolić sobie na chwilę zapomnienia.

Przyjechał wcześniej i czekał na nią przy jednej z alejek. Widząc, jak podchodzi w lekkim, jesiennym płaszczu, z szalikiem owiniętym wokół szyi, poczuł, jak jego serce przyspiesza.

— Prawdziwa randka na świeżym powietrzu? — zagadnęła, kiedy stanęła przed nim. — Nie sądziłam, że jesteś fanem takich miejsc.

Leonard uśmiechnął się lekko.
— Może potrzebowałem odpowiedniej osoby, żeby to polubić.

Sofia zarumieniła się delikatnie, co sprawiło, że Leonard poczuł coś, czego dawno nie doświadczał – spokój.

---

Sofia

Spacerowali alejkami, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Sofia opowiadała o swojej pracy w firmie, nie ukrywając, że czasami czuje się tam jak trybik w maszynie. Leonard słuchał uważnie, zadając pytania, które świadczyły o tym, że naprawdę mu zależy.

— A Ty? — zapytała w końcu. — Wspominałeś, że prowadzisz firmę. To chyba sporo stresu, prawda?

Leonard zawahał się.
— Bywa. Ale czasami te obowiązki są jedynym, co mnie trzyma w ryzach.

Sofia zauważyła cień w jego oczach, jakby coś ukrywał. Nie naciskała jednak, choć była coraz bardziej ciekawa, kim tak naprawdę jest ten mężczyzna.

Przy jednej z ławek zatrzymali się. Leonard, w geście, który wydawał się zupełnie naturalny, delikatnie dotknął jej dłoni.

— Cieszę się, że się zgodziłaś na to spotkanie — powiedział cicho. — Rzadko znajduję czas, by po prostu być z kimś.

Sofia spojrzała na niego. W jego głosie było coś szczerego, co rozbroiło jej ostrożność.
— Ja też się cieszę. — Uśmiechnęła się, pozwalając, by jej dłoń pozostała w jego.

Kilka dni później Leonard zaprosił ją do swojego mieszkania. Było to miejsce urządzone z minimalistycznym smakiem, z dużymi oknami, które wpuszczały mnóstwo światła. Sofia poczuła się trochę onieśmielona – widać było, że Leonard jest człowiekiem sukcesu.

— Więc… sam gotujesz? — zapytała, unosząc brwi, gdy postawił przed nią talerz z idealnie przygotowanym stekiem.

Leonard roześmiał się.
— Może nie codziennie, ale dziś chciałem się postarać.

Sofia doceniła ten gest, choć czuła, że Leonard wciąż nie pokazuje jej całej prawdy o sobie. W pewnym momencie, gdy siedzieli przy stole, poczuła, że musi zapytać:
— Leonard, dlaczego czasami mam wrażenie, że trzymasz mnie na dystans?

Leonard odłożył widelec i spojrzał na nią poważnie.
— Moje życie… jest bardziej skomplikowane, niż mógłbym opisać przy jednym stole. Ale chcę, żebyś wiedziała, że nie jestem z tych, którzy bawią się czyimiś uczuciami.

Sofia poczuła, że jego słowa są szczere.
— W porządku. Każdy ma swoje sekrety. Ale jeśli chcesz, żebym ci zaufała, musisz mi pokazać, kim naprawdę jesteś.

Leonard przytaknął, czując, że stąpa po cienkim lodzie.