Sofia

Weszła do restauracji, rozglądając się wokół. Było przytulnie, choć elegancko – nastrojowe światło, stonowane kolory, delikatny zapach świeżo pieczonego chleba. Czuła, jak serce bije jej szybciej.

Pod jednym ze stolików w rogu zobaczyła mężczyznę. Leonard. Był ubrany w granatowy garnitur, który podkreślał jego postawę. Wyglądał elegancko, ale jednocześnie emanował pewnym luzem.

Kiedy ich oczy się spotkały, uśmiechnął się. Wstał, poprawiając marynarkę, i podszedł do niej.

— Sofia? — zapytał, choć wiedziała, że to było bardziej stwierdzenie niż pytanie.

— Leonard. — Uśmiechnęła się, starając się ukryć nerwy.

Wyciągnął rękę, a ona uścisnęła ją lekko. Jego dłoń była ciepła, pewna, ale nie dominująca.

— Wyglądasz... pięknie — powiedział z delikatnym uśmiechem, wskazując jej miejsce przy stole.

— Dziękuję. Ty też całkiem dobrze sobie radzisz — odpowiedziała z lekkim uśmiechem, starając się ukryć swoje zdenerwowanie.

---

Leonard

Patrzył na nią, kiedy zajmowała miejsce. Była jeszcze piękniejsza, niż sobie wyobrażał. Jej ruchy były pełne gracji, ale w jej oczach widział lekką niepewność. To go rozczuliło.

— Mam nadzieję, że nie jesteś zawiedziona — powiedział pół żartem, gdy kelner podszedł z menu.

— Na razie nie mam powodów, by być — odpowiedziała, podnosząc na niego wzrok zza karty.

Leonard uśmiechnął się. Była szybka, błyskotliwa. Czuł, jak w jego wnętrzu coś się odpręża.

-------

Rozmowa

Po złożeniu zamówienia napięcie zaczęło delikatnie opadać. Rozmowa płynęła naturalnie – o książkach, podróżach, ulubionych smakach. Leonard unikał tematów, które mogłyby zdradzić zbyt wiele o jego życiu, ale starał się, by Sofia czuła się przy nim swobodnie.

— Więc... jazda na rolkach. Brzmi jak coś, co wymaga odwagi. — Zagaił, bawiąc się kieliszkiem wina.

— Może. Ale to też świetny sposób, żeby zapomnieć o wszystkim i po prostu być tu i teraz. — Jej twarz rozjaśniła się, gdy mówiła o swojej pasji.

Leonard patrzył na nią z fascynacją. Była jak światło w jego życiu, które przez ostatnie lata tonęło w cieniach.

— A Ty? Co sprawia, że czujesz się „tu i teraz”? — zapytała nagle.

Leonard zawahał się. To pytanie było prostsze, niż się spodziewał, ale odpowiedź... była skomplikowana.

— Czasem rozmowa z kimś, kto widzi więcej, niż chce pokazać. — Spojrzał na nią znacząco.

Sofia poczuła, jak jej policzki lekko płoną. Był bezpośredni, ale w sposób, który nie naruszał jej przestrzeni.

---------
Po kolacji

Kiedy wychodzili z restauracji, wieczór był chłodny, ale przyjemny. Leonard odprowadził Sofię do jej samochodu.

— Dziękuję za wieczór — powiedziała, patrząc na niego.

— To ja dziękuję. Dawno nie miałem takiej rozmowy. — Jego głos był spokojny, ale w oczach było coś, czego nie potrafiła rozszyfrować.

Na chwilę zapadła cisza, a Sofia zastanawiała się, czy to koniec wieczoru, czy jeszcze coś się wydarzy.

— Do zobaczenia? — zapytała z lekkim uśmiechem.

— Zdecydowanie. — Leonard uśmiechnął się i delikatnie dotknął jej dłoni, zanim odszedł w stronę swojego samochodu.